Το 1744 η φυλή των Σαούντ κατάφερε να δημιουργήσει το πρώτο Σαουδαραβικό κράτος (1744-1818), το “Emirate of Dyriyah” που ξεκίνησε ως ένα μικρό κομμάτι γης στην καρδιά της ερήμου της Αραβικής Χερσονήσου, και έφτασε να ελέγχει ολόκληρη σχεδόν την Αραβική Χερσόνησο το 1800.
Πρώτο Σαουδαραβικό Κράτος 1744-1818
Με την μικρή σκούρα πράσινη κηλίδα στον παραπάνω χάρτη βλέπετε το πρώτο τμήμα του πρώτου κρατιδίου των Σαούντ το 1744, και με το πιο ανοιχτό πράσινο βλέπετε πως εξαπλώθηκε αυτό το κρατίδιο κατά την διάρκεια των επομένων 70 ετών. Το 1700 το πετρέλαιο δεν είχε ιδιαίτερη αξία, ούτε και είχαν ανακαλυφθεί τα μεγάλα κοιτάσματα της Σαουδικής Αραβίας στον Περσικό Κόλπο, κάτι που έγινε το 1938, λίγο πριν το Β Παγκόσμιο Πόλεμο.
Στον παραπάνω χάρτη βλέπετε το κοίτασμα Ghawar, που είναι το μεγαλύτερο κοίτασμα πετρελαίου του κόσμου, και λίγο πιο μακριά, με κόκκινο, το South Parrs/North Fields, το μεγαλύτεροι κοίτασμα φυσικού αερίου στον κόσμο, το οποίο μοιράζονται το Κατάρ και το Ιράν.
Είναι λίγο περίεργο, αλλά το μεγαλύτερο κοίτασμα πετρελαίου και φυσικού αερίου στον κόσμο βρίσκονται πλάι-πλάι. Το South Pars/ North Fields το μοιράζονται οι Άραβες (Κατάρ) και οι Ιρανοί, ενώ η περιοχή που βρίσκεται το Ghawar είναι η περιοχή της Σαουδικής Αραβίας που έχει πάρα πολλούς Άραβες Σιίτες, και επιτρέπει στο Ιράν να έχει άλλο ένα πάτημα για να αποσταθεροποιεί την Σαουδική Αραβία. Οι Ιρανοί έχουν επίσης την Μουσουλμανική Αδελφότητα, που υποστηρίζεται κυρίως από Τουρκία-Κατάρ, και είναι μία Σουνιτική ισλαμιστική σοσιαλιστική οργάνωση με παρουσία σε όλες τις Σουνιτικές χώρες.
Φαντάζομαι ότι ο λόγος που υπάρχουν τόσο πολλοί Σιίτες στα Ανατολικά της Σαουδικής Αραβίας είναι ότι κάποιες Αραβικές φυλές της Αραβικής Χερσονήσου ήθελαν στο παρελθόν να πάρουν εξουσία και στρέφονταν προς τους Πέρσες για να τους βοηθήσει εναντίον των Σαούντ. Φαντάζομαι επίσης ότι αυτό πηγαίνει πολύ πιο πίσω από την εποχή του πετρελαίου.
Σιιτικό Σουνιτικό Ισλάμ
Όπως έλεγα, όσο οι Σαούντ βρίσκονταν χωμένοι στην καρδιά της Αραβικής ερήμου, οι Οθωμανοί και οι Αιγύπτιοι δεν ενδιαφέρονταν ιδιαίτερα για αυτούς, γιατί οι Δρόμοι του Μεταξιού δεν περνούσαν από αυτές τις ερήμους. Αυτό που ενδιέφερε τους Οθωμανούς και τους Αιγυπτίους ήταν τα παράλια της Αραβικής Χερσονήσου, και τα παράλια της Ανατολικής Μεσογείου, αφού εκτός από την Αίγυπτο και την Τουρκία οι Δρόμοι του Μεταξιού έβγαιναν στην Μεσόγειο και από την σημερινή Συρία, Λίβανο και Ισραήλ.
Όταν οι Σαούντ άρχισαν να φτάνουν και να διεκδικούν τα παράλια της Αραβικής Χερσονήσου, και επιτίθενται στα εμπορικά καραβάνια, άρχισαν να ενοχλούν τους Αιγυπτίους και τους Τούρκους, και ξέσπασε ο πόλεμος Οθωμανών-Σαουδαράβων του 1811-1818. Βλέπε Wikipedia “Ottoman–Wahhabi War”. Παρά τις νίκες τους στα παράλια, οι Αιγύπτιοι και οι Οθωμανοί δεν κατάφερναν να φτάσουν στο φρούριο των Σαούντ στην Diriyah. Ο γιος του διοικητή της Αιγύπτου, ο Ιμπραήμ Πασάς, ξεκίνησε το 1817 την εκστρατεία του, και το 1818 κατάφερε να διαλύσει τους Σαούντ στο φρούριο τους, την Diriyah, και ο βασιλιάς Abdullah al Saud εστάλη στην Κωνσταντινούπολη όπου και εκτελέστηκε δημοσίως.
Ο Ιμπραήμ ήταν ένας από τους καλύτερους αξιωματικούς της Αιγύπτου, και το 1826, όταν οι Τούρκοι τα είχαν βρει σκούρα με την Ελληνική επανάσταση, αποβιβάστηκε στην Μάνη.
Ο Ιμπραήμ είναι ο άνθρωπος που νίκησε τον Παπαφλέσσα στο Μανιάκι. Ο θρύλος μάλιστα λέει ότι μετά την μάχη ο Ιμπραήμ ζήτησε από τους στρατιώτες του να του βρούνε τον Παπαφλέσσα, και φίλησε το άψυχο σώμα του εντυπωσιασμένος από τον ηρωισμό του.
Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι ότι οι Αιγύπτιοι και οι Οθωμανοί δεν τα είχαν καλά μεταξύ τους τότε, όπως και τώρα, αλλά οι Σαούντ και οι Έλληνες επαναστάτες της Μάνης ήταν για αυτούς ένα μεγάλο πρόβλημα στους Δρόμους του Μεταξιού, και συνεργάζονταν εναντίον τους. Το λέω επειδή έχει ενδιαφέρον το πόσο ίδια είναι η τότε κατάσταση με την σημερινή, με την διαφορά ότι τότε δεν υπήρχε το πετρέλαιο και το αέριο.
Η κόντρα Τούρκων-Αιγυπτίων συνεχίστηκε και τον 20ο αιώνα. Η διαφορά είναι ότι στον 20ο αιώνα, λόγω του πετρελαίου της Αραβικής Χερσονήσου, στις παραδοσιακές δυνάμεις των Αιγυπτίων, των Τούρκων και των Ιρανών προστέθηκαν και οι Σαουδάραβες, ως μία νέα μεγάλη δύναμη. Τις σχέσεις Σαουδικής Αραβίας-Αιγύπτου-Τουρκίας-Ιράν δεν θα τις περιγράψω εδώ γιατί τα έχω γράψει πολλές φορές. Να προτείνω απλά ένα ωραίο άρθρο που έχω ανεβάσει ξανά για τις σχέσεις Αιγύπτου-Τουρκίας. Βλέπε “Turkey and Egypt's Great Game in the Middle East”.
Να πω όμως ότι το 1831 οι Αιγύπτιοι μπήκαν και πήραν τον έλεγχο της Συρίας από τους Οθωμανούς, θεωρώντας ότι οι Οθωμανοί δεν τους είχαν δώσει ικανοποιητικά ανταλλάγματα για την βοήθεια τους εναντίον της Ελλάδας και της Σαουδικής Αραβίας (Egyptian-Ottoman War 1931-1933). Μάλιστα ο Ιμπραήμ σκόπευε να προχωρήσει κι άλλο προς την Τουρκία, αλλά τον απείλησαν οι Άγγλοι και οι Γάλλοι όταν αν συνέχιζε θα τον χτυπούσαν αυτοί.
Ο λόγος ήταν ότι οι Άγγλοι και οι Γάλλοι φοβόντουσαν εκτός από τους Οθωμανούς και τους Ρώσους. Οι Άγγλοι, οι Γάλλοι και οι Ρώσοι βοήθησαν την Ελλάδα εναντίον των Οθωμανών, και διέλυσαν τον στόλο στων Οθωμανών και των Αιγυπτίων στην Ναυμαχία του Ναυαρίνου. Αλλά οι Άγγλοι και οι Γάλλο, εκτός από τους Οθωμανούς, φοβόντουσαν και τους Ρώσους, και παρόλο που ήθελαν να δούνε την επιρροή των Οθωμανών να μειώνεται, δεν ήθελαν να δούνε τους Οθωμανούς να καταρρέουν, γιατί θεωρούσαν ότι η απόλυτη κατάρρευση των Οθωμανών θα οδηγούσε στην πλήρη κυριαρχία των Ρώσων στην Ανατολική Μεσόγειο.
Τώρα θα πούνε οι φίλοι θολοκουλτουριαραίοι τι καλά που θα ήταν να έδιναν τα χέρια οι Άγγλοι, οι Γάλλοι, οι Αμερικανοί, οι Ρώσοι, οι Τούρκοι, οι Αιγύπτιοι, οι Σαουδάραβες, οι Ιρανοί, οι Κινέζοι κλπ κλπ κλπ κλπ, και να μην υπήρχαν πόλεμοι. Πρώτα πρέπει να μπορούνε οι ένοικοι μιας πολυκατοικίας να τα βρίσκουνε μεταξύ τους. Πρέπει να καταλάβετε ότι αν δεν μπορούν οι ένοικοι μίας πολυκατοικίας να τα βρούνε μεταξύ τους, είναι πολύ δυσκολότερο να τα βρούνε μεταξύ τους όλες οι χώρες τους κόσμου. Φίλοι θολοκουλτουριαραίοι πρέπει να συνέλθετε. Αμέσως.
Δημοσίευση σχολίου