Αν και η ενίσχυση της ρωσικής στρατιωτικής παρουσίας στην Συρία θεωρείτο βέβαιη, οι πρώτες ρωσικές αεροπορικές επιδρομές προκάλεσαν έκπληξη. Μετά την έγκριση της Δούμα, ο πρόεδρος Πούτιν έδωσε το πράσινο φως και τα ρωσικά αεροσκάφη βομβάρδισαν αρχικά, στόχους στη Χομς, τη Χάμα και τη Λατάκια.Του Yossi Melman
ΠΗΓΗ: http://www.jpost.com/
ΑΠΟΔΟΣΗ: Παντελής Καρύκας
Σύμφωνα με δυτικές πηγές τα ρωσικά αεροσκάφη έπληξαν θέσεις ανταρτών που πολεμούν το καθεστώς Άσαντ, περιλαμβανομένων και αυτών των ανταρτών που υποστηρίζουν οι ΗΠΑ. Το ρωσικό υπουργείο Άμυνας εμμένει πάντως, ότι επλήγησαν στόχοι του Ισλαμικού Κράτους.
Φαίνεται πως η Ρωσία προσπαθεί να επιτύχει έναν επιμερισμό, που δεν αρέσει σε Αμερικανούς και Άραβες αντιπάλους του Άσαντ. Η Μόσχα επιδιώκει να περιορίσει τους Αμερικανούς στον αγώνα κατά του ΙΚ, την ώρα που οι ρωσικές δυνάμεις θα μάχονται κατά των άλλων ανταρτικών ομάδων.
Σε κάθε περίπτωση ο μόνος κερδισμένος από τις εξελίξεις είναι ο Άσαντ και το υπό κατάρρευση καθεστώς του. Μετά τη ρωσική επέμβαση το καθεστώς ανέκτησε την αυτοπεποίθησή του, χάρη στην συμμαχία Χεζμπολάχ, Ιράν και Ρωσίας που το υποστηρίζει.
Ο μεγάλος χαμένος, από την άλλη, είναι οι ΗΠΑ και οι Άραβες και Ευρωπαίοι σύμμαχοί τους, αλλά και το Ισραήλ, παρά το γεγονός ότι η Μόσχα είχε ενημερώσει Ουάσινγκτον και Τελ Αβίβ, πριν την έναρξη των βομβαρδισμών.
Το Ισραήλ είναι εκ των χαμένων, όπως φάνηκε και από το ταξίδι αστραπή του Νετανιάχου στη Μόσχα για την αποφυγή εμπλοκών με τις ρωσικές δυνάμεις. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι το Ισραήλ δεν έχει πλέον ελευθερία κινήσεων στην Συρία.
Αυτό δεν σημαίνει, απαραίτητα, ότι η IDF δεν θα μπορεί να απαντήσει αν προκληθεί. Σίγουρα όμως δεν θα μπορεί να το κάνει όπως πριν. Το Ισραήλ θα πρέπει πια να σκεφτεί δύο φορές πριν αποφασίσει να ξαναστείλει μαχητικά του στην Συρία, όπως είχε πράξει 10 φορές, τα τελευταία τρία χρόνια.
Πάντως το ερώτημα ποιοι είναι οι πραγματικοί σκοποί και η υψηλή στρατηγική του Πούτιν στην Συρία εξακολουθεί να προβληματίζει τους Ισραηλινούς και Δυτικούς αναλυτές. Όλοι τους πάντως συμφωνούν πως ο Πούτιν, κατ’ αρχήν τουλάχιστον, επιδιώκει να στηρίξει το καθεστώς Άσαντ, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα ελέγχει ένα μικρό, αλεβιτικό, μέρος της Συρίας την επόμενη ημέρα, εξασφαλίζοντας τη ρωσική παρουσία στις «θερμές θάλασσες» και τον τελευταίο της προμαχώνα στη Μέση Ανατολή.
Επίσης, συμφωνούν πως στόχους του Πούτιν είναι η δυνατότητα συνέχισης της πολιτικής αντιπαράθεσης με τις ΗΠΑ, αν χρειαστεί, με την Συρία να αποτελεί αντίβαρο για την Ουκρανία. Εξάλλου μια καντονοποιημένη Συρία θα αποτελούσε καλό παράδειγμα για μια αντίστοιχη κίνηση στην ανατολική Ουκρανία.
Η Ρωσία επίσης, επιδιώκει την αύξηση της επιρροής της. Ο Πούτιν δεν ενδιαφέρεται αν το ΙΚ ελέγχει μέρος της Συρίας ή του Ιράκ, όμως ενδιαφέρεται μην τυχόν οι τζιχαντιστές επιστρέψουν στις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες της Κεντρικής Ασίας. Ωστόσο, ο Πούτιν δεν σκοπεύει να αποστείλει χερσαίες δυνάμεις. Αντίθετα στον ρόλο αυτό θα χρησιμοποιήσει τη Χεζμπολάχ, τον Συριακό Στρατό και τις διάφορες σιιτικές πολιτοφυλακές.
Ο Πούτιν δεν θα ήθελε με κανέναν τρόπο να δει φέρετρα με άνδρες του να επιστρέφουν στη Ρωσία, έχοντας γνώση των συνεπειών του πολέμου στο Αφγανιστάν. Όλα τα παραπάνω, δυστυχώς, δεν προδιαθέτουν στον τερματισμό, αλλά στην παράταση του πολέμου στην Συρία, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα.
Φυσικά, δεν μπορεί να αποκλειστεί η πιθανότητα η ρωσική επέμβαση να μεταβάλει τα πολιτικά-διπλωματικά δεδομένα ώστε το καθεστώς Άσαντ να παραμείνει στην εξουσία για μια μεταβατική περίοδο. Το ενδεχόμενο παράτασης του πολέμου πάντως ευνοεί το Ισραήλ λόγω τη φθοράς του Ιράν και της Χεζμπολάχ.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου