Την στρατιωτική επέμβαση στην Γιουγκοσλαβία την ακολουθεί η οικονομική επέμβαση. Η συνθηκολόγηση οδήγησε στην κατάληψη του εδάφους από στρατεύματα του ΝΑΤΟ και στη δημιουργία του Καμπ Μπόνστιλ, τη δεύτερη σε μέγεθος στρατιωτική βάση εκτός Γερμανίας.του Τρύφωνα Λιώτα
Αμέσως ακολούθησε ο νομικός «στρατός» της Παγκόσμιας Τράπεζας με σκοπό τη δημιουργία ευνοϊκών συνθηκών για την έλευση του ξένου κεφαλαίου προς «ανασυγκρότηση» της περιοχής. Ίδρυσαν με νομοθεσίες οργανισμό για την διαχείριση της ιδιωτικοποίησης των δημόσιων υπηρεσιών χωρίς να σεβαστούν καμιά νομική κυριότητα. Έκλεισαν τις τράπεζες, το μάρκο έγινε το εθνικό νόμισμα και η οικονομική διαχείριση πέρασε στα χέρια γερμανικών τραπεζών (Commerzbank AG).
Το μέρος ήταν πλούσιο σε μεταλλεύματα και η αποίκιση και εκμετάλλευσή τους άρχισε με ενορχηστρωτή τον γνωστό μας Σώρος. Όμως η εκμετάλλευση άνηκε ακόμα σε Σέρβικη εταιρία (Trepsa). Με πρόσχημα την περιβαλλοντολογική μόλυνση ξεκίνησε η επιχείρηση «Ελεήμων Άγγελος» (από ονόματα σκίζουμε) που την έφερε εις πέρας η βαριά οπλισμένη (με βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου) ειρηνευτική δύναμη της KFOR. Με τα γνωστά, ήδη από το Ιράκ, αποτελέσματα υψηλού ποσοστού καρκίνου, θανάτου και τερατογεννήσεων σε νέους και ζώα.
Έτσι ο ΟΗΕ παρέδωσε τη διαχείριση των μεταλλείων στη Morrison Knudsen ενώ η Washington Group ανέλαβε την ανοικοδόμηση.
Απόδοση ευθυνών και περεταίρω διάσπαση της πρώην Γιουγκοσλαβίας
Για να «βρούνε» τον ένοχο οι σύμμαχοι «εμπιστεύτηκαν» ένα δικαστήριο που οι ίδιοι (ΟΗΕ) είχαν δημιουργήσει το 1993 στη Χάγη της Ολλανδίας βασισμένο σε πολιτικές και όχι νομικές αρχές. Ως γνωστόν οι κατηγορούμενοι σε μια αποικία είναι πάντα οι αντιφρονούντες και επομένως ο ένοχος βρέθηκε. Ο Σ. Μιλόσεβιτς, που το 1995 ανακηρύχθηκε άνθρωπος της ειρήνης επειδή παρέδωσε τη Βοσνία, έγινε εγκληματίας πολέμου επειδή αρχικά είχε αρνηθεί να παραδώσει και το Κοσσυφοπέδιο.
Με χρηματοδότηση των αντιπολιτευτικών κομμάτων για την προεκλογική τους εκστρατεία οι σύμμαχοι κατάφεραν να διώξουν από την εξουσία τον Σ. Μιλόσεβιτς στις εκλογές του 2000. Οι καινούργιοι σωτήρες αναλώθηκαν σε κατηγορίες και ύβρεις μέσα στη βουλή αντί να ασχοληθούν με τα σημαντικά προβλήματα του λαού, επιτρέποντας έτσι την περαιτέρω διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας που εντωμεταξύ άλλαξε όνομα το 2003 από το διάσημο ΟΑΣΕλόγο και βομβαρδολόγο πρόεδρο του ΟΗΕ, Χαβιέ Σολάνα.
Ο σκοπός με την αλλαγή του ονόματος σε Σερβία και Μαυροβούνιο δεν άργησε να καταστεί σαφής: η δύση υποστήριξε ανοιχτά την ανεξαρτησία του Μαυροβουνίου. Το 2006 μετά από ένα αμφιλεγόμενο δημοψήφισμα (55,4%) το Μαυροβούνιο έγινε το νεότερο κράτος του κόσμου. Αυτό άνοιξε την όρεξη στο Κοσσυφοπέδιο να κάνει ακριβώς το ίδιο. Μια μια διαπραγμάτευση φάρσα αφού όλες οι χώρες της δύσης υπόσχονταν την ανεξαρτησία του το Κόσσοβο ανακήρυξε μονομερώς την ανεξαρτησία του.
Ανεξαρτησία με υποστήριξη = υποδούλωση
Το 2008 οι Αλβανοί του Κοσσυφοπεδίου πίστευαν στην ανεξαρτησία τους. Το ότι εξαπατήθηκαν φαίνεται από την τεράστια στρατιωτική βάση, τους ελάχιστους πλέον πολίτες και φυσικά από το γεγονός ότι οι «δημοκρατικές» τους αποφάσεις περιορίζονται στα συμφέροντα ΗΠΑ και ΕΕ. Με απόλυτη εξουσία απ’ αυτές τις δυνάμεις στα πολιτικά και οικονομικά κέντρα αποφάσεων η ανεξαρτησία αποδείχτηκε μια μάλλον καλοστημένη φάρσα. Με εξουσιοδοτημένο τον Διεθνή Πολιτικό Εκπρόσωπο να έχει την εξουσία να απορρίπτει οποιοδήποτε εκλεγμένο αξιωματούχο ή νόμο ψηφισμένο από τη βουλή μάλλον μοιάζει περισσότερο με κακόγουστη φάρσα. Με χορηγίες δε γίνεσαι ανεξάρτητος: απλά υποδουλώνεσαι.
Ο Αμερικανός πρόεδρος Μπους με τον πρόεδρο του ψευδοκράτους του Κοσόβου, Φατμίρ Σεντγιού και το πρώην μακελάρη και νυν πρωθυπουργό του Κοσόβου, Χασίμ Χάτσι το 2008 στον Λευκό Οίκο.
ΕΕ το άλλο τέρας
Γιατί υπήρξαν όμως τόσο λίγες αντιδράσεις από όλα τα νέα κράτη; Γιατί υπάρχει ένας απλός τρόπος να πείσεις τους πολίτες: τους λες ότι έτσι θα έρθουν πιο κοντά στην αγκαλιά της ΕΕ.
Η ΕΕ είναι μια πολιτική και οικονομική σύμπραξη κρατών που παρέχει στα κράτη-μέλη του ανταλλαγή αγαθών, ανθρώπων και ιδεών σε μια κοινή μεγάλη αγορά (από την επίσημη διαφήμιση της ΕΕ). Είναι όμως έτσι; Καταρχήν η ΕΕ είναι ένα δημιούργημα της ελίτ της Ευρώπης με αξίες και ιδεολογίες του φασισμού. Πρώτα δέχεται μέλη τα οποία είναι «φτωχοί συγγενείς» και τους υποχρεώνει να ανοίξουν τις αγορές τους σε όλα τους τα προϊόντα. Μετά τους υποχρεώνει να πουλήσουν μεγάλο μέρος ή και όλες τις τράπεζές τους, δηλαδή όλη την οικονομική τους ανεξαρτησία. Με αυτόν τον τρόπο η εγχώρια βιομηχανία, γεωργία και χρηματαγορά καταρρέουν. Αυτό βοηθά τις ξένες αγορές να αποκτήσουν σε εξευτελιστικές τιμές τα πιο προσοδοφόρα περιουσιακά στοιχεία μιας χώρας. Τα πάντα ιδιωτικοποιούνται και βιομηχανοποιούνται στο όνομα του μεγαλύτερου κέρδους, οι ζημιά στο περιβάλλον αυξάνεται όπως και η ανεργία και το φυσικό επακόλουθο είναι η μείωση του βιοτικού επιπέδου του λαού.
2006: Ο Χαβιέ Σολάνα ως εκπρόσωπος της Ε.Ε, του ΟΗΕ και του ΝΑΤΟ με τον πρώτο ευρωστρατό 7,000 στρατιωτών που "φυλούσε" την Βοσνία-Ερζεβοβίνη από πιθανά αντιστασιακά-τρομοκρατικά "στοιχεία"
Άρα δεν μιλάμε για μια ένωση ισότητας, αδελφότητας και αλληλεγγύης των λαών αλλά για μια ένωση που έχει σκοπό να επεκτείνει το καταναλωτικό κοινό μεγάλων εταιριών σε νέους καταναλωτές, να αποκτήσει φτηνά εργοστάσια, γη και εργατικά χέρια. Οι επιδοτήσεις των πλουσιότερων κρατών καθιστούν άνισο τον ανταγωνισμό με συνέπεια ο «φτωχός συγγενής» να φτωχαίνει κι άλλο καταστρέφοντας όλη την παραγωγική του βάση.
Ταυτόχρονα τα ΜΜΕ και οι πολιτικοί επιδοτούνται για την διαφήμιση της ΕΕ, ενώ παράλληλα κάθε φωνή κριτικής εν τη γενέσει, προδικάζεται ως αντι-ευρωπαϊκή με μια χροιά αντι-ανάπτυξης, οπισθοδρόμησης, συντηρητισμού και εθνικισμού. Και η προπαγάνδα ότι χωρίς ΕΕ θα καταστραφείς καλά κρατεί. Χωρίς νομισματική και φορολογική πολιτική, με πλαφόν παραγωγής ορισμένα από την ΕΕ, και αθέμιτο ανταγωνισμό λόγω επιδοτήσεων δεν έχεις καν χώρα. Μετά το κοινό νόμισμα (2002) οι τιμές διπλασιάστηκαν, η ανεργία αυξήθηκε, τα κοινωνικά δικαιώματα χαθήκανε. Και είναι φυσικό αφού η ΕΕ έχει τη δομή μιας εταιρίας και όχι μια πολιτική δομή που να νοιάζεται και να εξασφαλίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα. Είναι μια εταιρία που εφαρμόζει αυτό που έχει ονομαστεί ως «ληστρικός καπιταλισμός» ο οποίος έχει ήδη εφαρμοστεί στον Τρίτο κόσμο και τις συνέπειες του τις γνωρίζει και ο τελευταίος πολίτης. Βασίζεται στο παράλογο και αδύνατο να πραγματοποιηθεί επ’ άπειρον οικονομικό μοντέλο της ετήσιας ανάπτυξης του 3% ανεξαρτήτως περιβαλλοντικού και κοινωνικού κόστους.
Τα νέα όπλα εθνοκάθαρσης είναι τα δάνεια
Ένας ακόμη τρόπος αποδυνάμωσης είναι τα δάνεια που αυξάνουν εκθετικά το χρέος καθιστώντας κάθε χώρα υποχείριο «οικονομικών δολοφόνων». Το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα δανείζουν με επιτόκιο αλλά τα λεφτά πηγαίνουν για την «διάσωση» τραπεζών, οι οποίες με τη σειρά τους δανείζουν με νέο επιτόκιο. Όλα αυτά τα επιτόκια ξεπληρώνονται με νέο δάνειο. Εντωμεταξύ τα λίγα ψίχουλα που φτάνουν στο λαό εξαφανίζονται σε σκάνδαλα διαφθοράς που ποτέ δεν φτάνουν στις δικαστικές αρχές και πλουτίζουν τους πολιτικούς και τους χρηματοδότες τους. Έτσι η πίστη του λαού στις δυνατότητές του καταστρέφεται ενώ ταυτόχρονα παραδόξως πιστεύει ότι αυτοί που τον δανείζουν θέλουν και το καλό του.
Με λαούς που έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου και ενδιαφέρεται μόνο για υλικά αγαθά (που επικράτησε να τα ονομάζει και βιοτικό επίπεδο), που εισέρχεται στην πολιτική συνειδητά για να αποκτήσει περισσότερα και που θεωρεί ότι τα δημοκρατικά του καθήκοντα περιορίζονται σε μία ψήφο κάθε 4 χρόνια είναι φυσικό να μην υπάρχει αντίδραση. Μια αντίδραση που όταν και αν σημειωθεί καταστέλλεται με βία από τους ανθρωποφύλακες των πολιτικών ή με νέες φρούδες υποσχέσεις από «νέα» κόμματα. Ο τρόπος ελέγχου γνωστός από παλιά: μίσος και φόβος. Οι δυο πιο εντέχνως καλλιεργημένες επίκτητες «αρετές» του πολιτισμένου και δημοκρατικού κόσμου. Διαίρει και βασίλευε…
Λύση;
Στην ιστορία υπάρχουν τα παραδείγματα ανθρώπων που είπαν «όχι» σ’ αυτήν την τρέλα και συνειδητά αποφάσισαν να φερθούν σαν ανθρώπινα όντα σε απάνθρωπους καιρούς. Όταν κάποιος απομακρύνεται από την ομπρέλα μιας συλλογικότητας που τον οδηγεί στο κακό μπορεί να γίνει ευγενής, καλός και γενναίος. Η άγνοια πρέπει να τερματιστεί και οι άνθρωποι να αυτοπροσδιοριστούν μαθαίνοντας καλά την ιστορία τους. Όσο αργούμε να σταθούμε στα δικά μας πόδια το βάρος από τις αλυσίδες που μας έχουνε περάσει (αποικίες, θύματα μιας βίαιης και ανεξέλεγκτης παγκοσμιοποίησης, χωρίς οικονομική και κοινωνική ανεξαρτησία) θα γίνεται ολοένα και πιο ανυπόφορο και στο τέλος θα είναι αδύνατο να τις αποτινάξουμε. Αρκετά!
Όλα τα παραπάνω ακόμα πιο αναλυτικά με εικόνες και σπάνια ντοκουμέντα στο ντοκιμαντέρ «Το βάρος των αλυσίδων» με ελληνικούς υπότιτλους εδώ.
Ταυτόχρονα τα ΜΜΕ και οι πολιτικοί επιδοτούνται για την διαφήμιση της ΕΕ, ενώ παράλληλα κάθε φωνή κριτικής εν τη γενέσει, προδικάζεται ως αντι-ευρωπαϊκή με μια χροιά αντι-ανάπτυξης, οπισθοδρόμησης, συντηρητισμού και εθνικισμού. Και η προπαγάνδα ότι χωρίς ΕΕ θα καταστραφείς καλά κρατεί. Χωρίς νομισματική και φορολογική πολιτική, με πλαφόν παραγωγής ορισμένα από την ΕΕ, και αθέμιτο ανταγωνισμό λόγω επιδοτήσεων δεν έχεις καν χώρα. Μετά το κοινό νόμισμα (2002) οι τιμές διπλασιάστηκαν, η ανεργία αυξήθηκε, τα κοινωνικά δικαιώματα χαθήκανε. Και είναι φυσικό αφού η ΕΕ έχει τη δομή μιας εταιρίας και όχι μια πολιτική δομή που να νοιάζεται και να εξασφαλίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα. Είναι μια εταιρία που εφαρμόζει αυτό που έχει ονομαστεί ως «ληστρικός καπιταλισμός» ο οποίος έχει ήδη εφαρμοστεί στον Τρίτο κόσμο και τις συνέπειες του τις γνωρίζει και ο τελευταίος πολίτης. Βασίζεται στο παράλογο και αδύνατο να πραγματοποιηθεί επ’ άπειρον οικονομικό μοντέλο της ετήσιας ανάπτυξης του 3% ανεξαρτήτως περιβαλλοντικού και κοινωνικού κόστους.
Τα νέα όπλα εθνοκάθαρσης είναι τα δάνεια
Ένας ακόμη τρόπος αποδυνάμωσης είναι τα δάνεια που αυξάνουν εκθετικά το χρέος καθιστώντας κάθε χώρα υποχείριο «οικονομικών δολοφόνων». Το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα δανείζουν με επιτόκιο αλλά τα λεφτά πηγαίνουν για την «διάσωση» τραπεζών, οι οποίες με τη σειρά τους δανείζουν με νέο επιτόκιο. Όλα αυτά τα επιτόκια ξεπληρώνονται με νέο δάνειο. Εντωμεταξύ τα λίγα ψίχουλα που φτάνουν στο λαό εξαφανίζονται σε σκάνδαλα διαφθοράς που ποτέ δεν φτάνουν στις δικαστικές αρχές και πλουτίζουν τους πολιτικούς και τους χρηματοδότες τους. Έτσι η πίστη του λαού στις δυνατότητές του καταστρέφεται ενώ ταυτόχρονα παραδόξως πιστεύει ότι αυτοί που τον δανείζουν θέλουν και το καλό του.
Με λαούς που έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου και ενδιαφέρεται μόνο για υλικά αγαθά (που επικράτησε να τα ονομάζει και βιοτικό επίπεδο), που εισέρχεται στην πολιτική συνειδητά για να αποκτήσει περισσότερα και που θεωρεί ότι τα δημοκρατικά του καθήκοντα περιορίζονται σε μία ψήφο κάθε 4 χρόνια είναι φυσικό να μην υπάρχει αντίδραση. Μια αντίδραση που όταν και αν σημειωθεί καταστέλλεται με βία από τους ανθρωποφύλακες των πολιτικών ή με νέες φρούδες υποσχέσεις από «νέα» κόμματα. Ο τρόπος ελέγχου γνωστός από παλιά: μίσος και φόβος. Οι δυο πιο εντέχνως καλλιεργημένες επίκτητες «αρετές» του πολιτισμένου και δημοκρατικού κόσμου. Διαίρει και βασίλευε…
Λύση;
Στην ιστορία υπάρχουν τα παραδείγματα ανθρώπων που είπαν «όχι» σ’ αυτήν την τρέλα και συνειδητά αποφάσισαν να φερθούν σαν ανθρώπινα όντα σε απάνθρωπους καιρούς. Όταν κάποιος απομακρύνεται από την ομπρέλα μιας συλλογικότητας που τον οδηγεί στο κακό μπορεί να γίνει ευγενής, καλός και γενναίος. Η άγνοια πρέπει να τερματιστεί και οι άνθρωποι να αυτοπροσδιοριστούν μαθαίνοντας καλά την ιστορία τους. Όσο αργούμε να σταθούμε στα δικά μας πόδια το βάρος από τις αλυσίδες που μας έχουνε περάσει (αποικίες, θύματα μιας βίαιης και ανεξέλεγκτης παγκοσμιοποίησης, χωρίς οικονομική και κοινωνική ανεξαρτησία) θα γίνεται ολοένα και πιο ανυπόφορο και στο τέλος θα είναι αδύνατο να τις αποτινάξουμε. Αρκετά!
Όλα τα παραπάνω ακόμα πιο αναλυτικά με εικόνες και σπάνια ντοκουμέντα στο ντοκιμαντέρ «Το βάρος των αλυσίδων» με ελληνικούς υπότιτλους εδώ.
Δημοσίευση σχολίου