Ποιος έχασε την Τουρκία; Το ερώτημα αυτό τίθεται αργά, μάλλον και άσκοπα. Η πιο σύντομη και ρεαλιστική απάντηση θα ήταν, οι ίδιοι οι Τούρκοι, ή ήταν προορισμένη να χαθεί. Άλλωστε το πώς η Τουρκία κυβερνάται σήμερα αποτελεί, απλώς, την αντανάκλαση της κυρίαρχης κουλτούρας, των κοινωνικών και πολιτικών αξιών και δομών της χώρας, η κάθε μια με τα οικονομικά της παράγωγα και τις μεταβλητές τους.
Του Μπουράκ Μπεκντίλ
ΤΙΤΛΟΣ ΑΡΘΡΟΥ: «Who lost Turkey?» (Ποιος έχασε την Τουρκία;)
ΠΗΓΗ: http://www.hurriyetdailynews.com/
ΑΠΟΔΟΣΗ: Παντελής Καρύκας
Φταίμε όλοι για το πόσο σωστά ή λάθος εκτιμούμε τα πολιτικά φαινόμενα, οι δημοσιογράφοι για την ακρίβεια τους, τα τελευταία 10 χρόνια, οι πολιτικοί για τις δηλώσεις τους. Από το 2002 περιγράφαμε τη ζοφερή εικόνα της χώρας, λέγοντας ίσως, ως νότα αισιοδοξίας «μακάρι να κάνουμε λάθος».
Υπήρχαν αφελείς, κοντόφθαλμοί ή απλώς διεφθαρμένοι, συχνά προϊόντα λανθασμένων υπολογισμών, βασισμένων στη θεωρία: «ναι, αλλά μπορούμε να συνεργαστούμε μαζί τους». Σήμερα, η ρητορική τους στην πρόσφατη πολιτική ιστορία μπορεί να αποτελέσει ανθολογία κολοσσιαίων διαστάσεων, για το πώς «δεν θα συνεργαστούμε με τους ισλαμιστές». Ας δούμε μια σύνοψη αυτών.
Ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους έλεγε : «Η Τουρκία αποδεικνύει το πώς ένα μουσουλμανικό κράτος μπορεί να αγκαλιάζει τη δημοκρατία, την ελευθερία και το κράτος δικαίου» (2004). Κρίνοντας από το που βρίσκεται σήμερα η Τουρκία, οι τότε δηλώσεις Μπους δεν αποτελούν καν, ανέκδοτο.
Η Κοντολίζα Ράις δήλωνε πως το ισλαμικό κόμμα ΑΚΡ «είναι η κυβέρνηση που οδηγεί την Τουρκία στην Ευρώπη» (2007). Θα πρέπει να της επιβληθεί τιμωρία, να αντιγράφει τη φράση αυτή 200 την ημέρα, μέχρι η Τουρκία να γίνει μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ο Σουηδός υπουργός Εξωτερικών Καρλ Μπιλντ έλεγε πως το ΑΚΡ «αποτελείται από Ευρωπαίους μεταρρυθμιστές» (2008). Η δήλωση αυτή είναι από τις αγαπημένες μου. Δεν αξίζει καν τιμωρία στον κ. Μπιλντ. Η ιστορία θα τον θυμάται ως τον πολιτικό με τη μέγιστη διορατικότητα όσον αφορά την Τουρκία και τον ισλαμικό κόσμο.
Ο νυν πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα είχε προβλέψει πως ΗΠΑ και Τουρκία θα μπορούσαν να κτίσουν μια «υποδειγματική συνεργασία» (2009). Και το 2015 ο πρόεδρος Ερντογάν αναρωτιέται ακόμη γιατί είχε «πολύ καλές σχέσεις με τον πρόεδρο Ομπάμα, όταν αυτός ανέλαβε την εξουσία, αλλά τώρα τα πράγματα έχουν εξελιχθεί διαφορετικά και δεν καταλαβαίνω το γιατί».
Γιατί, άραγε, ο Ομπάμα αρνείται να συζητήσει με τον υποδειγματικό συνεργάτη του; Γιατί δεν βλέπει πια τον υποδειγματικό συνεργάτη του ως λίκνο της δημοκρατίας και της ελευθερίας;
Ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον, επίσης, εξήρε την Τουρκία για την επιτυχία της να είναι κοσμικό κράτος, που επιτρέπει στους ανθρώπους να εκφράζουν, ελεύθερα, τα θρησκευτικά τους πιστεύω, χωρίς να τους επιβάλει τα δικά της (2009). Τι οραματιστής!
Ενώ, σύμφωνα με τον Γερμανό πρώην καγκελάριο Σρέντερ «μια δημοκρατία όπως αυτή της Τουρκίας αποδεικνύει πως δεν υπάρχει διάσταση μεταξύ του Ισλάμ και μια σύγχρονης κοινωνίας» (2009). Ίσως ο κ. Σρέντερ πρέπει να αντιγράφει τη φράση «το Ισλάμ διαφέρει από το πολιτικό Ισλάμ» 500 φορές την ημέρα, για τιμωρία.
Ο Στέφαν Φύλε, ο υπεύθυνος για τη διεύρυνση της ΕΕ, επίτροπος, χαιρέτιζε τις απίστευτες τουρκικές προόδους, όσον αφορά τις μεταρρυθμίσεις (2010). Κατά την άποψή του, η Τουρκία θα έπρεπε να γίνει μέλος της ένωσης πέντε χρόνια μετά, από τις δηλώσεις του αυτές. Μήπως γίνει εφέτος; Πολλοί θα ήθελαν να πιουν από αυτό που πίνει ο κ. Φύλε. Το ποτό αυτό προκαλεί οράματα.
Ο Τόνι Μπλερ, πρώην Βρετανός πρωθυπουργός, χαρακτήριζε τον Ερντογάν και τον πάλαι ποτέ σύμμαχό του Αμπντουλάχ Γκιουλ, ως «ευαίσθητους, διορατικούς και συνεννοήσιμους πολιτικούς». Η τιμωρία που αρμόζει στον κ. Μπλερ είναι να οριστεί, από τον ΟΗΕ, ειδικός απεσταλμένος στην Τουρκία, με αποστολή τον έλεγχο της δημοκρατίας στη χώρα.
Να μην ξεχάσουμε και το περιοδικό Time, το οποίο, το 2011, ανακήρυξε τον Ερντογάν πρόσωπο της χρονιάς.
Ούτε πρέπει να ξεχάσουμε τη βασίλισσα της Βρετανίας, η οποία είχε χαρακτηρίσει την Τουρκία «γέφυρα μεταξύ Ανατολής και Δύσης».
Η πλέον τραγική και κωμική συνάμα είναι, πάντως, η Δανή πρωθυπουργός Χέλε Τόρνιγκ Σμιντ, η οποία είπε την αμίμητη φράση: «Συγχαίρω τον Τούρκο πρόεδρο για τις προόδους που έχει επιτύχει στον τομέα των δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων και στη βελτίωση των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων».
Η δήλωση αυτή έγινε το 2014. Γι’ αυτή τη δήλωση, η Δανή πρωθυπουργός καθίσταται η πρωταθλήτρια στην κατηγορία των αφελών, κοντόφθαλμων και διεφθαρμένων.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου