Η σταδιακή «φινλανδοποίηση» του φθίνοντος Βυζαντίου από τους Τούρκους δεν απέτρεψε την τελική επίθεση των τελευταίων.
Γράφει ο Μελέτης Μελετόπουλος
Στον τελευταίο αιώνα του, το Βυζάντιο είχε απωλέσει όλες τις κτήσεις του και είχε περιοριστεί στην Κωνσταντινούπολη. Αλλά και η ίδια η Πόλη, άλλοτε κραταιά πρωτεύουσα του ευρωπαϊκού κόσμου, βρισκόταν σε παρακμή, ο πληθυσμός της είχε συρρικνωθεί δραματικά και το λιμάνι της, καθώς και το εμπόριο που διεξαγόταν από και προς αυτό, ήλεγχαν οι Ενετοί.
Οι Παλαιολόγοι ακολουθούσαν δύο παράλληλες πολιτικές: προς Δυσμάς, ικέτευαν τα ευρωπαϊκά κράτη για οικονομική και στρατιωτική βοήθεια, προς Ανατολάς, προσπαθούσαν να εξευμενίζουν τους ολοένα και πιο απειλητικούς τούρκους.
Αλλά οι μεν Ευρωπαίοι βρίσκονταν σε πολύπλευρη κρίση, κρίση δημογραφική, οικονομική και πολιτική, μετά την Μαύρη Πανούκλα του 1350 που είχε εξοντώσει το ένα τρίτο του ευρωπαϊκού πληθυσμού. Άλλοτε υπόσχονταν, άλλοτε δεν υπόσχονταν, άλλοτε ζητούσαν ανταλλάγματα, άλλοτε όχι, αλλά σε κάθε περίπτωση δεν είχαν τα μέσα να οργανώσουν π.χ. μία σταυροφορία εναντίον των Τούρκων ή να προσφέρουν αξιόλογη οικονομική βοήθεια.
Οι Τούρκοι, στα ανατολικά, κατελάμβαναν τη μία βυζαντινή πόλη μετά την άλλη, είχαν συσπειρώσει γύρω τους διάφορα τουρκομανικά φύλα, είχαν προσδώσει τον χαρακτήρα ιερού πολέμου (τζιχάντ) στην εκστρατεία τους εναντίον του Βυζαντίου και είχαν βάλει στο στόχαστρο την Κωνσταντινούπολη, την σπουδαιότερη πόλη του μεσαιωνικού κόσμου.
Έναντι των Τούρκων, οι τελευταίοι Παλαιολόγοι υιοθέτησαν πολιτική «κατευνασμού». Πλήρωναν ετήσιο φόρο υποτέλειας, οι δε Οσμανλήδες σουλτάνοι απαιτούσαν να τους παραδίδονται όμηροι οι βυζαντινοί πρίγκιπες. Συνέβη δε το τραγικό και εξευτελιστικό, ο διάδοχος του βυζαντινού θρόνου Μανουήλ Παλαιολόγος (ο πατέρας του Κωνσταντίνου), να υποχρεωθεί να συμπολεμήσει με τον σουλτάνο Βιαγιαζήτ εναντίον Ελλήνων στην πολιορκία της βυζαντινής Φιλαδέλφειας το 1390!
Η σταδιακή «φινλανδοποίηση» (με τους σημερινούς όρους) του φθίνοντος Βυζαντίου από τους Τούρκους δεν απέτρεψε την τελική επίθεση των τελευταίων. Το 1399 – 1402 ο Βαγιαζήτ πολιόρκησε την Κωνσταντινούπολη και η πτώση της απετράπη λόγω της εμφάνισης των Μογγόλων στην Μικρά Ασία, που συνέτριψαν τους Οθωμανούς. Ο 1453, ο νεαρός σουλτάνος Μωάμεθ τελικώς κατέλαβε την Κωνσταντινούπολη, με τις γνωστές φρικαλέες συνέπειες.
Αξίζει εδώ να σημειώσουμε ότι, στις παραμονές της Αλώσεως, στην Κωνσταντινούπολη είχε σχηματισθεί μία πολυάριθμη ομάδα τουρκόφιλων διανοούμενων, που υποστήριζαν με διάφορα επιχειρήματα την προσχώρηση στην τουρκική κυριαρχία και έπαιξαν καταλυτικό προδοτικό ρόλο στην Άλωση. Τον αρχηγό της φιλοτουρκικής μερίδας, τον Λουκά Νοταρά, έσφαξαν πρώτον οι Τούρκοι όταν εισήλθαν στην Κωνσταντινούπολη…
Κάθε ομοιότητα με την σημερινή Ελλάδα είναι ασφαλώς συμπτωματική.
Πηγή εφημ. «Κυριακάτικη KontraNews»
πηγή
Δημοσίευση σχολίου