Σχεδόν από την έναρξη της συριακής κρίσης (Φεβρουάριος 2011), η Άγκυρα ήρθε σε ρήξη με το καθεστώς Άσσαντ. Συγκεκριμένα, ενώ πριν την έναρξη της Αραβικής Άνοιξης είχε προσεταιριστεί με το «σιιτικό άξονα» (Ιράν, Συρία, Χεζμπολλάχ, Χαμάς), πραγματοποίησε μια σημαντική στροφή στη μεσανατολική εξωτερική της πολιτική, «φλερτάροντας» ανοικτά με τους Άραβες σουννίτες αντικαθεστωτικούς και φροντίζοντας ταυτόχρονα να διατηρεί άριστες σχέσεις με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα. Η Τουρκία είχε τη δυνατότητα να εξοπλίσει, να συμβουλεύσει, να εκπαιδεύσει και γενικότερα να υποστηρίξει με κάθε τρόπο τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό (Free Syrian Army – FSA) και οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις διέθεταν την επιχειρησιακή δυνατότητα για τη δημιουργία μιας Buffer Zone κατά μήκος των συρο-τουρκικών συνόρων, με πρόσχημα την ασφάλεια των Σύριων προσφύγων στους καταυλισμούς της νοτιοδυτικής Τουρκίας αλλά και των υπολοίπων προσφύγων στα συριακά εδάφη. Ωστόσο, η υλοποίηση αυτού του σχεδίου απαιτούσε την υποστήριξη της Ουάσιγκτον, του Αραβικού Συνδέσμου και φυσικά προϋπέθετε τη λήψη σχετικής απόφασης από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Η Άγκυρα δεν θα ρίσκαρε να κινηθεί μονομερώς, καθότι εγκυμονούσε ο κίνδυνος να έρθει σε πλήρη ρήξη με τη Δαμασκό και να αναγκασθεί να χρησιμοποιήσει τουρκικές δυνάμεις εντός της συριακής επικράτειας. Κάτι τέτοιο όμως θα περιέπλεκε περισσότερο την κατάσταση.....
Διαβάστε την συνέχεια εδώ.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου