Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Όταν η Ελλάδα και η Κυπριακή Δημοκρατία κατέστρωναν τον σχεδιασμό για να ενταχθεί η Κύπρος στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η παρελκυστική στάση της Άγκυρας συνοψιζόταν σε μία φράση: «Καμία ένταξη πριν από τη λύση του Κυπριακού».
Ο στόχος, σαφής: να μην πραγματοποιηθεί ποτέ η ένταξη της Κύπρου, η οποία θα ενίσχυε σε πολύ μεγάλο βαθμό το πολιτικό βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας στους διεθνείς θεσμούς.
Όσο μάλιστα η διαδικασία ένταξης της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση προχωρούσε, η Τουρκία έφτασε στο σημείο να απειλεί με «αντίδραση χωρίς όρια».
Η κατάληξη είναι σε όλους γνωστή: Η Ελληνική και η Κυπριακή διπλωματία, αξιοποιώντας τη δύναμη της διεθνούς νομιμότητας και του ευρωπαϊκού δικαίου, δημιούργησαν μία πορεία γεγονότων που κανείς δεν μπορούσε να αμφισβητήσει.
Η Τουρκία, με ανεδαφικές απειλές που ξεκινούσαν από τη θέση της για μη αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας (θέση την οποία κανείς δεν κατανοεί, εκτός από την ίδια), βρέθηκε να κυνηγάει τις εξελίξεις.
Φυσικά, οι εξελίξεις την υπερέβησαν, Οι απειλές έμειναν γράμμα κενό. Η Ελλάδα, μάλιστα, από θέση ισχύος, γύρισε το ρολόι της Ιστορίας τον Δεκέμβριο του 2004 και με απόφαση Καραμανλή – Μολυβιάτη, αντί βέτο στην έναρξη των ενταξιακώην διαπραγματεύσεων της Τουρκίας με την Ε.Ε., κατέστη κριτής της, επιφυλασσόμενη να βάζει βέτο στα κεφάλαια. Διαδικασία την οποία αξιοποιούν σήμερα ο Πρόεδρος Αναστασιάδης και ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, επενδύοντας στο διπλωματικό κεκτημένο της περιόδου εκείνης.
Το ίδιο σκηνικό επαναλαμβάνεται σήμερα, με θέμα την ενέργεια. Ελλάδα και Κυπριακή Δημοκρατία, αξιοποιώντας τη δύναμη της διεθνούς νομιμότητας και του διεθνούς δικαίου, αλλά και την ευρωπαϊκή δίψα για διαφοροποίηση των πηγών ενέργειας, ανέπτυξαν συνολικό σχεδιασμό για την έρευνα και εκμετάλλευση των πιθανών υποθαλάσσιων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων τους στη Μεσόγειο.
Ταυτόχρονα, με πρωτοβουλίες των Σαμαρά – Βενιζέλου – Αναστασιάδη, ανέπτυξαν «τριγωνικά σχήματα συνεργασίας» με περιφερειακές δυνάμεις της περιοχής, όπως η Αίγυπτος και το Ισραήλ, οι οποίες είχαν επίσης συμφέρον να προχωρήσει η οριοθέτηση θαλάσσιων ζωνών προς διευκόλυνση της αξιοποίησης ενεργειακών κοιτασμάτων.
Η Τουρκία κυνηγάει και πάλι τις εξελίξεις. Οχυρωμένη ακόμα πίσω από τον επιβαρυντικό για τα ίδια της τα συμφέροντα παραλογισμό της μη αναγνώρισης της Κυπριακής Δημοκρατίας, προσφεύγει σε μία γνώριμη τακτική σε ό,τι αφορά την αξιοποίηση υποθαλάσσιων κοιτασμάτων από την Κυπριακή Δημοκρατία: απειλές, παρωχημένα παιχνίδια με ερευνητικά πλοία και μία στάση επί της ουσίας που συνοψίζεται στη φράση «Καμία εκμετάλλευση πριν από τη λύση του Κυπριακού».
Στόχος; Να καταστεί όμηρος η Κυπριακή Δημοκρατία των παρελκυστικών τακτικών της Άγκυρας στο Κυπριακό. Όπως είχε γίνει με την ενταξιακή πορεία της Κύπρου στην Ε.Ε., τα τρυπάνια είναι ήδη εκεί και κανείς δεν πρόκειται να τα σταματήσει, όσες απειλές και αν εκτοξεύσει. Όπως δεν μπόρεσε να σταματήσει κανείς τη δίκαιη ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε., διότι κανείς δεν μπόρεσε να αμφισβητήσει το κυριαρχικό δικαίωμα της Κυπριακής Δημοκρατίας να ζητήσει ένταξη.
Έτσι και σήμερα, ουδείς αμφισβητεί το κυριαρχικό δικαίωμα της Κυπριακής Δημοκρατίας να εκμεταλλευτεί τους φυσικούς πόρους της, πλην της Τουρκίας. Οι εξορύξεις στα οικόπεδα της Κυπριακής ΑΟΖ έχουν τη σύμφωνη γνώμη όλης της διεθνούς κοινότητας, γιατί πραγματοποιούνται με σεβασμό στη διεθνή νομιμότητα, ενώ έχουν προσελκύσει το ενδιαφέρον εταιρειών πραγματικών ενεργειακών κολοσσών. Οι εξελίξεις υπερβαίνουν ξανά τους τουρκικούς σχεδιασμούς.
Οι απειλές θα μείνουν απειλές. Το ζήτημα πλέον είναι πότε η Τουρκία θα «ανακρούσει πρύμναν», αντιλαμβανόμενη ότι είναι προς το συμφέρον της και προς το συμφέρον των τουρκοκυπρίων η αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας και η βιώσιμη λύση του Κυπριακού. Λύση που θα μετατρέψει άρδην μία εστία έντασης σε πηγή εκρηκτικής ανάπτυξης, από την οποία όλοι θα επωφεληθούν.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου