GuidePedia

0


του Ιωάννη Κωνσταντόπουλου*
Πολλά έχουν λεχθεί για την Ελληνική-Βυζαντινή φυλετική συμμετοχή στον σχηματισμό του πολυσύνθετου Τουρκικού ''έθνους'' κατά την διάρκεια των αιώνων. Άλλωστε είναι πλέον κοινώς αποδεκτό, πως το ''έθνος'' αυτό όπως το ξέρουμε σήμερα, είναι ένα κατασκεύασμα του Κεμάλ Ατατούρκ, ο οποίος επέβαλε την Τουρκική ''ταυτότητα'' στο πλήθος λαών που ζούσαν στην Ανατολία. Για αυτό τον λόγο, καλό είναι να παραθέσουμε μερικά στοιχεία σχετικά. Είναι γεγονός, ότι τα δεκάδες εκατομμύρια των σημερινών Τούρκων, δεν μπορούν να κατάγονται εξολοκλήρου από τις ορδές Τουρανών νομάδων που εισέβαλαν στην Μικρά Ασία κατά τα χρόνια του Μεσαίωνα, αλλά ένα τουλάχιστον μέρος τους προέρχεται και από τον μαζικό εξισλαμισμό των Χριστιανών που ζούσαν εκεί, κυρίως Ελλήνων και Αρμενίων. Ο αριθμός των Ελλήνων στη Μικρά Ασία με τις αλλεπάλληλες εισβολές μειώθηκε σημαντικά, αλλά επιβίωσε μέχρι το 1923, με μεγάλους αριθμούς να αφομοιώνονται έως ένα βαθμό από τους σύγχρονους Τούρκους.
Ο μειούμενος αριθμός των Χριστιανών Μικρασιατών, 400.000-450.000 (από τους οποίους ένα ποσοστό περί το 70% ήταν Έλληνες), που προκύπτει από την Οθωμανική απογραφή της χρονικής περιόδου 1520-1535, έρχεται σε αντίθεση με τα 10.000.000-15.000.000 της Βυζαντινής περιόδου κατά τον 10ο αιώνα. Αυτό συνέβη κατά την Ύστερη Βυζαντινή περίοδο (1204-1453) και μετά, ενώ εξηγείται: από τους διαρκείς πολέμους που προέκυψαν από τις εισβολές Τουρκικών/Ασιατικών λαών, τις σφαγές και τις επιδημίες, την πείνα από την εγκατάλειψη των χωραφιών, τις αιχμαλωσίες που κατέληγαν σε σκλαβοπάζαρα, την υψηλή παιδική θνησιμότητα και ελάττωση των γεννήσεων, και τέλος τον ευρύτατο εξισλαμισμό. Μπορεί να θεωρηθεί εξακριβωμένο, ότι οι εξισλαμισμένοι Βυζαντινοί πληθυσμοί (Έλληνες, αλλά και Αρμένιοι, Μαρδαΐτες, Λαζοί, Σύριοι, κτλ.) αποτελούν σημαντικό μέρος (κατά προσέγγιση 30%) του σύγχρονου Τουρκικού ''έθνους''.
Αυτό το Τουρκικό ''έθνος'' που συγκροτεί την Τουρκική Δημοκρατία, έχει σαν βάση τους Τουρκο-οθωμανούς που αποτελούν (πάλι κατά προσέγγιση) το 65-70% του συνολικού πληθυσμού της χώρας, ενώ το υπόλοιπο 30-35%  είναι οι Κούρδοι, Άραβες κ.α (οι οποίοι κατά κανόνα δεν έχουν Τουρκική εθνική συνείδηση). Από τους Τουρκο-οθωμανούς, το ανωτέρω 30% είναι οι εξισλαμισμένοι. Αν και τα στίφη των Τουρκικής, απωανατολικής καταγωγής και Αλταϊκής κληρονομίας πληθυσμών, συνέχιζαν να κατακλύζουν την Μικρά Ασία μέχρι τους νεότερους χρόνους, το Ελληνικό στοιχείο δεν εξαφανίστηκε, αλλά επιβίωσε στον Πόντο, καθώς και σε περιορισμένες νησίδες στην δυτική Μικρά Ασία και στην Καππαδοκία. Πάντως πέρα από την Μεσαιωνική και Μεταμεσαιωνική περίοδο, στους πληθυσμούς που συνθέτουν την σύγχρονη Τουρκία στην περιοχή της Ανατολίας, προστέθηκαν αργότερα και πληθυσμοί εξισλαμισμένων Ελλήνων από τις πρώην Ευρωπαϊκές κτήσεις των Οθωμανών, κυρίως από το 1855 και μετά, όπως: οι Τουρκοκρήτες και Τουρκοκύπριοι (το 1990 στην Τουρκία, οι πρώτοι αριθμούσαν περίπου 500.000, ενώ οι δεύτεροι - εκτός της νήσου Κύπρου, 150.000!), οι Βαλαάδες της Μακεδονίας, καθώς και οι Μικρασιάτες-Πόντιοι και Θράκες που εξισλαμίστηκαν ώστε να αποφύγουν τους διωγμούς της περιόδου 1855-1923, αλλά και τις ανταλλαγές πληθυσμών Ελλάδας-Τουρκίας.
Τεκμήριο του εξισλαμισμού, μπορεί να θεωρηθεί ο μεγάλος αριθμός Αλεβιδών μουσουλμάνων στην Τουρκία, που αριθμούν πάνω από 15.000.000. Οι Αλεβίτες, είναι μια Σιιτική σέχτα που έχει ενσωματώσει πολλά στοιχεία από το Ορθόδοξο Χριστιανικό δόγμα και πολλοί πιστεύουν ότι είναι απόγονοι των Χριστιανών της Μικράς Ασίας. Αυτή η κατασκευασμένη εθνική ομοιογένεια, που έχει επιβληθεί στις πάμπολλες μειονότητες (εθνικές, θρησκευτικές, γλωσσικές) της χώρας (πχ. Κούρδοι και άλλοι), δεν μπορεί να κρύψει τον πολυεθνικό, και πολυθρησκευτικό χαρακτήρα του κράτους, που οικοδομήθηκε πάνω στις αρχές του Κεμαλισμού και του εθνικισμού, εξηγώντας εν πολλοίς γιατί σχεδόν ένα αιώνα μετά την ανακήρυξη της Τουρκικής Δημοκρατίας, η εθνική συνείδηση των κατοίκων της χώρας παραμένει ένα πολιτικό ζήτημα. Σήμερα στην χώρα, Τούρκος θεωρείται όποιος ζει μέσα στα όρια του Τουρκικού κράτους, με τις επίσημες αρχές να αρνούνται στις διάφορες πληθυσμιακές ομάδες τις επιμέρους εθνικές και εθνοτικές ιδιαιτερότητες τους, επιβάλλοντάς τους ομογενοποιήση. Η πολυπολιτισμικότητα της σύγχρονης Τουρκίας, αποτελεί ένα δεδομένο που θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να οδηγήσει στο απώτερο μέλλον την πολιτική αναδιάρθρωση της χώρας, απειλώντας την ακόμα και με διάλυση.      

Πηγή: Περικλής Δεληγιάννης, Βυζάντιο εναντίον Ισλάμ 634-1461 (υποκεφάλαιο: ''Η Εθνολογική Υπόσταση της Σύγχρονης Τουρκίας''), σελ. 97-103 (Αθήνα, Εκδόσεις ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ, 2008).
πηγή

Δημοσίευση σχολίου

 
Top