Οι αρχιερείς της δύναμης

Γράφει ο οικονομολόγος Βασίλης Βιλιάρδος

«Είμαστε οι ιερείς της δύναμης. Η οργάνωση θέλει την εξουσία μόνο για την εξουσία. Δεν ενδιαφερόμαστε για το καλό των άλλων, μας ενδιαφέρει μόνο η εξουσία, η καθαρή εξουσία. Οι Γερμανοί ναζί και οι Ρώσοι κομμουνιστές μας πλησίασαν πολύ στις μεθόδους τους, αλλά δεν είχαν ποτέ το θάρρος να αναγνωρίσουν τα κίνητρα τους. Υποκρίνονταν ότι είχαν πάρει την εξουσία παρά τη θέληση τους, με σκοπό να δημιουργήσουν έναν παράδεισο, όπου οι άνθρωποι θα ήταν ελεύθεροι και ίσοι – αμέσως μετά να παραδώσουν την εξουσία.  

Εμείς δεν είμαστε έτσι, δεν λέμε ψέματα. Ξέρουμε πως ποτέ δεν αρπάζει κανείς την εξουσία, με την πρόθεση να την αφήσει μετά. Η εξουσία δεν είναι μέσον, είναι σκοπός. Δεν εγκαθιδρύει κανείς δικτατορία για να προστατεύσει μία επανάσταση – κάνει επανάσταση για να εγκαθιδρύσει τη δικτατορία.

Η «διπλή σκέψη», ο δεύτερος κανόνας στον οποίο πιστεύει η οργάνωση (ο πρώτος είναι η συστηματική παραποίηση του παρελθόντος, αφού όποιος ελέγχει το παρελθόν, ελέγχει το μέλλον), είναι η ικανότητα να έχεις ταυτόχρονα δύο πεποιθήσεις αντιφατικές μεταξύ τους και να παραδέχεσαι και τις δύο. Να λες ηθελημένα ψέματα, ενώ πιστεύεις ειλικρινά ότι είναι αλήθεια, να αρνιέσαι την ύπαρξη μίας αντικειμενικής πραγματικότητας, όταν την ίδια στιγμή ξέρεις πως η πραγματικότητα αυτή υπάρχει. 

Εάν θέλει κανείς να κυβερνάει, πρέπει να έχει την ικανότητα να διαφοροποιεί κατά το δοκούν τη σχέση του με την πραγματικότητα – επειδή το μυστικό της εξουσίας είναι το να πιστεύει κανείς στο δικό του αλάθητο, συνδέοντας το παράλληλα με την ικανότητα να μαθαίνει από τα λάθη που κάνει» (Orwell).      

 .

Ανάλυση

Ο παραπάνω συγγραφέας είναι αυτός που έχει επινοήσει την έννοια του «Μεγάλου Αδελφού» – του απόλυτου δικτάτορα ο οποίος, με τη βοήθεια της «διπλής σκέψης» στο εσωτερικό του, καθώς επίσης με τη δημιουργία του «Μεγάλου Εχθρού», της τρομοκρατίας ή όποιου άλλου στο εξωτερικό του, επιβάλλει την εξουσία του με σκοπό την ίδια την εξουσία, σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Στα πλαίσια της κατανόησης της «διπλής σκέψης», όσον αφορά τη φιλοσοφία του ΔΝΤ σήμερα, θα αναφερθούμε στη δραστηριοποίηση του στην Αφρική – σε μία ήπειρο στην οποία, εάν πιστέψουμε τους ανθρωπολόγους, ξεκίνησε η ανθρώπινη ιστορία.

Στην πάμπλουτη όσον αφορά τους φυσικούς πόρους αυτή ήπειρο, (πετρέλαιο, φυσικό αέριο, μεταλλεύματα, σπάνιες γαίες, χρυσός, διαμάντια κλπ.), μαίνεται για περισσότερους από έξι αιώνες τώρα ένας αιματηρός πόλεμος εκ μέρους της Δύσης – με κύριο στόχο τη ληστεία του υπογείου πλούτου της.

Στην αρχή οι κάτοικοι της Αφρικής αποτέλεσαν τον στόχο της πλεονεξίας των Ευρωπαίων – με τις ενέργειες τους αυτές να «νομιμοποιούνται» πολύ ενωρίς, από την καθολική εκκλησία και τον Πάπα της Ρώμης (1452-1455). Αμέσως μετά, η Δύση επιδίωξε την ηγεμονία των αφρικανικών κρατών, μετατρέποντας τες σε αποικίες – μεταξύ άλλων για να αποσπασθεί η προσοχή των δυτικών λαών από τις ανισορροπίες, καθώς επίσης από τις διαστρεβλώσεις στο εσωτερικό των χωρών τους.

Η ηγεμονία φυσικά σημαίνει δύναμη, βίαιη επιβολή εξουσίας – γεγονός που με τη σειρά του προϋποθέτει την καταπίεση των μαζών. Στα πλαίσια αυτά, η κατάκτηση, καθώς επίσης η λεηλασία της ηπείρου από τη Δύση, έλαβε μεγάλες διαστάσεις – με τους κατοίκους της Αφρικής να καταδικάζονται στη σκλαβιά, στη λιμοκτονία και στο θάνατο, από τους αντιμαχόμενους εισβολείς.

Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνονται οι χώρες που κυριάρχησαν στην Αφρική (αριστερά), καθώς επίσης η απο-αποικιοποίηση  (δεξιά), μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο – η οποία ακολουθήθηκε από την «ειρηνική, οικονομική εισβολή» του ΔΝΤ.

.

(*Πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση)

Ολοκληρώνοντας, μετά το τέλος της πρώτης αποικιοκρατικής εποχής, οι αφρικανικές χώρες ανέκτησαν την εθνική τους κυριαρχία – απελευθερώθηκαν λοιπόν από τους δυτικούς εισβολείς, εξαγοράζοντας την ελευθερία τους με αίμα.

Εν τούτοις, ο κίνδυνος δεν εξαλείφθηκε, αφού αυξήθηκε γεωμετρικά η «πείνα» της Δύσης, πρόσφατα δε της Κίνας, για ενεργειακές πηγές – ως αποτέλεσμα της τεράστιας εκβιομηχάνισης, της αχόρταγης αναζήτησης μίας συνεχώς μεγαλύτερης ευημερίας, καθώς επίσης της έντονης πίεσης για ανάπτυξη.

Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΚΗ ΕΠΟΧΗ

Σχετικά πρόσφατα η κυρία C.Lagarde, ως εκπρόσωπος του ΔΝΤ της Γκάνας, της Νιγηρίας, της Γουινέας, του Καμερούν κλπ., σύστησε στις αφρικανικές κυβερνήσεις την άμεση κατάργηση των επιδοτήσεων των Πολιτών τους (Subsidies), όσον αφορά την ενέργεια – με αποτέλεσμα να αυξηθούν σε χρόνο μηδέν οι τιμές των προϊόντων του πετρελαίου, έως και 300%.

Το επακόλουθο της ενέργειας αυτής ήταν το «ξύπνημα» της λαϊκής δυσαρέσκειας, εναντίον της εκάστοτε κυβερνητικής εξουσίας - ακολουθούμενο από πολύ μεγάλες διαδηλώσεις, αναταραχές και βίαιες εξεγέρσεις, οι οποίες αποσταθεροποίησαν πολλές αφρικανικές χώρες.

Πολύ περισσότερο επειδή, με βάση τις συμβουλές του ΔΝΤ, δεν καταργήθηκαν μόνο οι επιδοτήσεις, αλλά μειώθηκαν ταυτόχρονα οι δημόσιες δαπάνες για την υγεία και την παιδεία – ενώ περιορίσθηκε σε μεγάλο βαθμό το κοινωνικό κράτος, δήθεν για να αυξηθεί η ποιότητα της ζωής, μέσω της μεγαλύτερης δραστηριοποίησης του ιδιωτικού τομέα και της αύξησης του ΑΕΠ.

Φυσικά προωθήθηκε η ανάληψη της εξουσίας από φιλικές προς το νεοφιλελευθερισμό και στο Μεγάλο Αδελφό κυβερνήσεις – όπως στο παράδειγμα της Νιγηρίας, όπου το σύνολο σχεδόν των υπουργών της έχουν στενές σχέσεις με το χρηματοπιστωτικό τέρας του Λοχ Νες (Goldman Sachs, Morgan Stanley), με μεγάλες πολυεθνικές (Glencore κλπ.), καθώς επίσης με σκοτεινές (Παγκόσμια Τράπεζα) ή κερδοσκοπικές οργανώσεις (τοκογλυφικά κεφάλαια). Μεταξύ άλλων, η υπουργός οικονομικών της χώρας ήταν για πάνω από είκοσι χρόνια υποδιευθύντρια της Παγκόσμιας Τράπεζας – η οποία την επέβαλλε στην κυβέρνηση.

Έτσι λοιπόν, παρά το ότι η Νιγηρία παράγει τεράστιες ποσότητες πετρελαίου, οι οποίες εξάγονται παγκοσμίως, δεν έχει καταφέρει να κατασκευάσει ένα δίκτυο παροχής ηλεκτρικής ενέργειας σε όλους τους πολίτες της – ενώ συνεχίζει να εξαρτάται από τα παράγωγα διύλισης του πετρελαίου, τα οποία εισάγει από το εξωτερικό. Το συνεχώς αυξανόμενο ΑΕΠ της δε (γράφημα), την καθιστά στόχο των εισβολέων.

.

Η αύξηση του ΑΕΠ της Νιγηρίας, σε δις εκ. δολάρια Αμερικής

.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στο Σουδάν, όπου υπάρχουν πιθανότατα μεγάλα αποθέματα ουρανίου, πετρελαίου και φυσικού αερίου – ενώ, όσον αφορά τα ορυκτά καύσιμα, διαθέτει μεγαλύτερα αποθέματα από αυτά της Σαουδικής Αραβίας και του Ιράν μαζί. Η εξόρυξη όμως καθυστερεί για πολλές δεκαετίες τώρα, επειδή το ΔΝΤ δεν έχει καταφέρει να επιβάλλει την παρουσία του – λόγω της «ορθόδοξης» ισλαμικής θρησκείας του πληθυσμού, η οποία δεν αποδέχεται το δυτικό τρόπο ζωής.

Σε γενικές γραμμές βέβαια μπορεί να πει κανείς ότι, ολόκληρη η κεντρική Αφρική (στη Ν. Αφρική έχουμε ήδη αναφερθεί), βρίσκεται στα χέρια του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας – δύο οργανισμών που «ενσαρκώνουν» τη σκιώδη εξουσία σε πολλές χώρες του πλανήτη, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγεται και η Ελλάδα (άρθρο μας).

Φυσικά για να συμβεί κάτι τέτοιο, έχουν προηγηθεί πολλές διαδικασίες – στα πλαίσια των συμβουλών που παρέχει το «ταμείο», οι οποίες φτάνουν ακόμη και στην πρόκληση χρεοκοπίας, εάν παραστεί ανάγκη, με στόχο να πεισθεί «ο λαός» για τη χρησιμότητα του.

.

ΟΙ ΜΕΘΟΔΟΙ ΤΟΥ ΔΝΤ

Όταν το ΔΝΤ κληθεί επίσημα από την κυβέρνηση κάποιας υπερχρεωμένης χώρας για να την δανειοδοτήσει (οι προεργασίες έχουν ήδη γίνει από έναν περίπου χρόνο πριν, όπως διαπιστώσαμε και από το παράδειγμα της Ελλάδας), τότε εφαρμόζεται ένα πρόγραμμα με πολλά διαφορετικά στάδια – το οποίο πρέπει να επιβάλλουν οι κυβερνήσεις στις χώρες τους, αφενός μεν για να λάβουν τα ζητούμενα δάνεια, αφετέρου για να μην απομονωθούν εντελώς από τα διεθνή τοκογλυφικά κεφάλαια.

Φυσικά οι αγορές, οι διεθνείς κερδοσκόποι καλύτερα, συμμετέχουν ενεργά στο παιχνίδι – αποκόπτοντας εντελώς τη χώρα από το δανεισμό της με βιώσιμα επιτόκια, καθώς επίσης εκβιάζοντας την να μην αποδεχθεί «ξένη» στήριξη (δάνεια από τη Ρωσία, στην περίπτωση της Ελλάδας).

Το βασικότερο σημείο του προγράμματος είναι η ιδιωτικοποίηση (εκποίηση σε εξευτελιστικές τιμές) των κοινωφελών, των κερδοφόρων, καθώς επίσης των στρατηγικών επιχειρήσεων του δημοσίου – συμπεριλαμβανομένων όλων των υποδομών (ύδρευση, ηλεκτροδότηση, αγωγοί φυσικού αερίου, λιμάνια, αεροδρόμια κλπ.).

Περαιτέρω, απαιτείται μία ριζική αλλαγή της οικονομικής πολιτικής, καθώς επίσης ο χρηματισμός (δωροδοκία) των πολιτικών της χώρας (κυβέρνησης, κομμάτων και βουλευτών) – έτσι ώστε να διευκολυνθεί η παράδοση των περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου στους εντολοδόχους του ΔΝΤ (πολυεθνικές, τράπεζες).

Βέβαια, εκ μέρους του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας δεν υπάρχουν επίσημες τοποθετήσεις, όσον αφορά τις συγκεκριμένες μεθοδεύσεις. Στους εκάστοτε κατηγόρους τους συνιστούν απλά να μελετήσουν το καταστατικό τους, σύμφωνα με το οποίο ο σκοπός και των δύο «οργανισμών» είναι η προώθηση της Δημοκρατίας, η καταπολέμηση της φτώχειας, η εξάλειψη των ανισορροπιών, ο περιορισμός της φοροδιαφυγής, η εξυγίανση των οικονομικών των χωρών που έχουν χρεοκοπήσει κλπ. – με τη βοήθεια ενός πικρού φαρμάκου, το οποίο όμως είναι απαραίτητο για να θεραπευθεί ο ασθενής.

Οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι η Γερμανία, έχοντας ανακτήσει τις δυνάμεις της μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και κατανοώντας τις «αρετές» των δύο οργανισμών, μαθαίνοντας παράλληλα τον τρόπο λειτουργίας τους (Know How) από τη δραστηριοποίηση τους στην Ελλάδα, στην Ιρλανδία και στην Πορτογαλία, προετοιμάζει τους αντίστοιχους δικούς της – το ESM, καθώς επίσης την Kfw, σε συνδυασμό ενδεχομένως με την ΕΚΤ και την κεντρική της τράπεζα.

Αν και παρακολουθείται λοιπόν πολύ στενά από τις Η.Π.Α. (οι οποίες διατηρούν εκεί τη μεγαλύτερη στρατιωτική βάση τους παγκοσμίως, με 50.000 αμερικανούς), όπως απέδειξε το πρόσφατο σκάνδαλο (υπόθεση NSA), ενώ δεν είναι ακόμη εθνικά ανεξάρτητη, προσπαθεί να συμμετέχει στη δεύτερη αποικιοκρατική εποχή – η οποία συμπεριλαμβάνει αυτή τη φορά και πολλές ευρωπαϊκές χώρες.

Η περίπτωση της Ουκρανίας, στην οποία ευρίσκονται αντιμέτωπες οι Η.Π.Α., η Ρωσία και εν μέρει η Γερμανία, με ενδεχόμενο αποτέλεσμα τη χρεοκοπία και το διαμελισμό της, είναι χαρακτηριστική – ενώ θα ακολουθήσουν πολλές άλλες χώρες, μεταξύ των οποίων και η Τουρκία.

ΑΛΛΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΤΩΝ ΕΠΕΚΤΑΤΙΚΩΝ ΠΟΛΕΜΩΝ

Επιστρέφοντας στην Αφρική, μόνο μία χώρα μέχρι σήμερα έχει αντισταθεί στην εισβολή του ΔΝΤ: η Μποτσουάνα η οποία, κατά τον J.Stieglitz, είπε στο ΔΝΤ να εξαφανισθεί από την επικράτεια της – να «εξαϋλωθεί».

Περαιτέρω, παρατηρείται στην Αφρική μία δεύτερη μορφή επεκτατικού πολέμου – η οποία δεν είναι λιγότερο επικίνδυνη για τους λαούς της. Πρόκειται για τις προσπάθειες κυριαρχίας των χωρών της Βορείου Αφρικής, κατά πλειοψηφία μουσουλμανικής θρησκείας, στις χώρες της Νοτίου Αφρικής – χριστιανικής θρησκείας στο μεγαλύτερο μέρος τους. Διαπιστώνεται λοιπόν ένας εθνικιστικός και θρησκευτικός πόλεμος, με αντικείμενο την κατάκτηση της επιρροής εντός της Αφρικής και της AU (Αφρικανική Ένωση).

Η τρίτη μορφή πολέμου χαρακτηρίζεται ως εκπαιδευτική, πολιτισμική κατά κάποιον τρόπο – εκ μέρους των κυβερνήσεων στην πλούσια σε ενεργειακές και πλουτοπαραγωγικές πηγές Νότια Αφρική.

Ειδικότερα, η ηγεσία των πολιτικών κομμάτων και των κυβερνήσεων σε αυτές τις χώρες έχει εκπαιδευτεί (σπουδάσει) στα ελίτ πανεπιστήμια της Δύσης,  ενώ έχει εργασθεί σε μεγάλες πολυεθνικές τράπεζες και επιχειρήσεις. Για σύγκριση, ενώ σε ολόκληρη την Ευρώπη μόλις το 10% των κυβερνώντων έχει πτυχίο με τον υψηλότερο έπαινο (Summa Cum Laude), το αντίστοιχο ποσοστό στην Αφρική είναι 50%.

Θα μπορούσε βέβαια να θεωρήσει κανείς ότι αυτό αποτελεί πλεονέκτημα για το μέλλον της Αφρικής – κάτι που θα ήταν πράγματι σωστό, εάν οι γνώσεις, καθώς επίσης οι εμπειρίες των κυβερνώντων χρησιμοποιούνταν προς όφελος των λαών – όχι για ιδιοτελείς σκοπούς προσωπικού πλουτισμού, για τη «χειραγώγηση» των Πολιτών και στην υπηρεσία των ξένων τοκογλύφων ή εισβολέων.

Εν τούτοις, συμβαίνει αυτό ακριβώς, οπότε η μόρφωση των γηγενών κυβερνώντων είναι ένα από τα μεγαλύτερα μειονεκτήματα της Αφρικής – καθόλου πλεονέκτημα, όπως παρατηρείται σε πολλές άλλες χώρες, μεταξύ των οποίων και στην Ελλάδα. Δυστυχώς δε, είναι πολύ δύσκολο να μετρήσει κανείς τη χειραγώγηση – ακόμη χειρότερα, πως και ποιός χειραγωγεί ποιόν, καθιστώντας τον υποχείριο του.

Συνεχίζοντας, το ΔΝΤ εκμεταλλεύεται όσο καλύτερα μπορεί όλα τα παραπάνω – τις θρησκευτικές αντιπαραθέσεις, τα εθνικιστικά/φυλετικά συναισθήματα, την πολιτισμική επιρροή, τη βαθιά επίδραση του αμερικανικού τρόπου σκέψης και εκπαίδευσης στους κυβερνώντες, τις επαγγελματικές εμπειρίες τους στις αμερικανικές επιχειρήσεις κοκ.

Επίσης, κάθε είδους άλλες ενέργειες όπως, για παράδειγμα, τη δημιουργία ενός επενδυτικού κεφαλαίου στη Νιγηρία (Ανεξάρτητο Κεφάλαιο Ευημερίας), στο οποίο εισρέουν τα κέρδη από τις εξαγωγές πετρελαίου, με στόχο τις επενδύσεις στις εθνικές υποδομές – ένα κεφάλαιο που επιβλέπεται από το ΔΝΤ, με τη βοήθεια των αμερικανικών τραπεζών. Στην προκειμένη περίπτωση, δεν αποφασίζει η κυβέρνηση της Νιγηρίας για τις επενδύσεις του συγκεκριμένου κεφαλαίου, αλλά αποκλειστικά και μόνο το ΔΝΤ – χωρίς να απαιτείται η συγκατάθεση ή η συμφωνία κανενός άλλου.

Τέλος, μία τέταρτη μορφή πολέμου είναι η αρπαγή γης – στην οποία έχουμε αναφερθεί στο κείμενο μας «Οι τρεις πληγές του πλανήτη». Όπως φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί, συμβαίνει σε πολλές χώρες του κόσμου – στην Ευρώπη και στην Ελλάδα επίσης.

.

(*Πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση)

Ελπίζουμε βέβαια να γίνει αντιληπτός ο τεράστιος κίνδυνος από όλους τους λαούς – ειδικά από τους αφρικανούς πολίτες, οι οποίοι κινδυνεύουν τα μέγιστα από τη δεύτερη αυτή εποχή της αποικιοκρατίας, στην οποία συμμετέχει ενεργά και η Κίνα (ενοικίαση τεράστιων εκτάσεων στην Ουκρανία, αγορά ενεργειακών πηγών στην Αφρική κοκ.). Πόσο μάλλον όταν η αφρικανική ελίτ έχει σπουδάσει και εργασθεί στη Δύση – αποδεχόμενη πλήρως την επιρροή της.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Ολοκληρώνοντας, στην πρώτη εποχή της αποικιοκρατίας γνώριζε πολύ καλά ο καθένας ποιός είναι εχθρός και ποιός φίλος του – κάτι που δεν συμβαίνει σήμερα, μεταξύ άλλων λόγω της διπλής σκέψης όλων όσων υπηρετούν τον εκάστοτε Μεγάλο Αδελφό.

Ειδικά αυτών που έχουν σπουδάσει, μορφωθεί και εργασθεί στις μεγάλες αποικιοκρατικές δυνάμεις, έχοντας στη συνέχεια εγκατασταθεί στις δικές τους χώρες όπου, όταν εργάζονται σε ξένες πολυεθνικές ή αναλαμβάνουν κυβερνητικές θέσεις, υπηρετούν συνήθως τα ξένα συμφέροντα - προτείνοντας φάρμακα εξορθολογισμού ή εξυγίανσης της Οικονομίας τα οποία δηλητηριάζουν τους συμπολίτες τους, μετατρέποντας τους σε σκλάβους.

Δυστυχώς, όταν δεν γνωρίζει κανείς τον εχθρό, είναι πολύ δύσκολο να αμυνθεί – με αποτέλεσμα να αποδέχεται τις πολιτικές που τον σκλαβώνουν, μετατρέποντας παράλληλα τη χώρα του σε άβουλο, ετερόφωτο προτεκτοράτο. Όταν το καταλαβαίνει, είναι πλέον πολύ αργά για να αντιδράσει – έχοντας χάσει όλα του τα «όπλα».

Το γεγονός αυτό διαπιστώνεται σήμερα στην Ελλάδα, όταν και εάν μπορέσει «να καθαρίσει κανείς τα μάτια του» – τα οποία έχουν θολώσει από τη χειραγώγηση, από τη διασπορά ψευδών ελπίδων, καθώς επίσης από τις κενές υποσχέσεις ολόκληρης της πολιτικής ηγεσίας της χώρας.

.

Υστερόγραφο: Επεισόδια έχουν ξεσπάσει έξω από την κυπριακή Βουλή σήμερα, όπου συζητείται το εγκληματικό νομοσχέδιο για τις αποκρατικοποιήσεις. Εξαγριωμένοι εργαζόμενοι στην Αρχή Ηλεκτρισμού Κύπρου έριξαν το προστατευτικό κιγκλίδωμα και προσπάθησαν να εισέλθουν στο κτήριο.

Η Επιτροπή Οικονομικών, στην οποία συζητείται το επίμαχο νομοσχέδιο, συνεχίζει απτόητη τη συνεδρίασή της, καθώς οι διαδηλωτές πέρασαν στο πίσω μέρος της Βουλής και χτυπούσαν τα τζάμια στην αίθουσα του ισογείου.  Οι διαδηλωτές «γιουχάρουν» τους κυπρίους βουλευτές και φωνάζουν «πουλημένοι» – ενώ εκσφενδόνισαν πλαστικά μπουκάλια και φρούτα εναντίον των αστυνομικών, οι οποίοι απάντησαν κάνοντας χρήση κροτίδων.

Η Κύπρος λοιπόν, μετά το αποτρόπαιο έγκλημα εναντίον της, το οποίο δρομολόγησε η πρωσική Γερμανία, φαίνεται να αντιστέκεται στην μετατροπή της σε προτεκτοράτο – αρνούμενη να παραδώσει τα όπλα (δημόσιες επιχειρήσεις κλπ.), στους ξένους εισβολείς.

πηγή