Οι «υπόγειες» διαδικασίες στη διεθνή διπλωματία, ήταν πάντα αυτές που έφερναν τα αποτελέσματα, αφού όσα βλέπουμε στις οθόνες των τηλεοράσεων, ποτέ δεν έλεγαν όλη την αλήθεια, ή το παρασκήνιο όσων είχαν προηγηθεί μέχρι να καταλήξει μια συμφωνία, ή μέχρι να δημοσιοποιηθεί ένα αδιέξοδο…
Ο κανόνας αυτός φαίνεται πως τηρείται απαρέγκλιτα και στην περίπτωση του συριακού εμφυλίου. Παρότι έχει ανακοινωθεί η σύνοδος στο Μοντρέ της Ελβετίας στις 22 Ιανουαρίου που θα φέρει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων όλους τους εμπλεκόμενους, οι διαδικασίες που έχουν τεθεί σε κίνηση είναι άλλες, ώστε όταν φθάσουμε στο ελβετικό θέρετρο θα υπάρχει ξεκάθαρη αίσθηση για το που πηγαίνουν τα πράγματα.
Οι δυο πλευρές βρίσκονται στο Ομάν, στην πρωτεύουσα Μουσκάτ, όπου επιχειρούν μια πρώτη επαφή για να διαπιστωθεί εάν υπάρχει τρόπος γεφύρωσης των τεραστίων διαφορών και του μίσους που τους χωρίζει, ώστε στο τέλος να καταλήξουμε σε κάποια συμφωνία. Εκεί φυσικά δεν θα είναι μόνοι, αφού οι πραγματικά ισχυροί θα ασκήσουν τις δικές τους πιέσεις, έχοντας φυσικά κατά νου τις δικές τους προτεραιότητες και τα συμφέροντα.
Ο ρόλος τους θα είναι καταλυτικός, αφού για παράδειγμα, εάν Ουάσιγκτον και Μόσχα έχουν συμφωνήσει σε μια αμοιβαία αποδεκτή διευθέτηση, θα είναι πλέον ακόμα και δευτερεύων αν οι αντάρτες ή ο Άσαντ συμφωνούν. Κι αυτό για έναν πολύ απλό λόγο που μπορούμε να το δούμε με ένα παράδειγμα…
Εάν ο Άσαντ χάσει τη ρωσική στήριξη, πόσο άραγε μπορεί να αντέξει τη διεθνή πίεση και πόσο θα μπορεί να κυβερνήσει την όποια χώρα θα του μείνει; Αντιστοίχως, εάν οι αντικαθεστωτικοί δεν καιγόντουσαν για την αμερικανική στήριξη, η κατάσταση στο έδαφος δεν θα είχε εξελιχθεί τόσο αρνητικά γι’ αυτούς, παρότι βρεθήκαμε όλοι «στο παρά πέντε» στρατιωτικής εμπλοκής των ΗΠΑ…
Όσοι εξακολουθούν να είναι δύσπιστοι για τη δυνατότητα τέτοιες συναντήσεις να παράξουν αποτελέσματα, περιοριζόμαστε να αναφέρουμε, ότι ο ηγέτης του Ομάν, ο σουλτάνος Καμπούς, είχε φιλοξενήσει τις μυστικές διαπραγματεύσεις ανάμεσα στις ΗΠΑ και το Ιράν που οδήγησαν στη συμφωνία, η οποία προς το παρόν έχει αλλάξει εντελώς το τοπίο.Βέβαια, δεν θα πρέπει να λησμονούμε, ότι αυτή τη φορά δεν υπάρχει η πολυτέλεια του χρόνου. Επίσης, στις διαπραγματεύσεις ΗΠΑ-Ιράν το γνώριζαν πολλοί. Στις τωρινές, για να το ξέρουμε εμείς προφανώς το ξέρουν οι περισσότεροι…
πηγή
Δημοσίευση σχολίου