ΛΙΓΟ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΕΝΤΟΠΙΣΜΟ ΤΟΥ ΠΛΟΙΟΥ ΤΩΝ ΚΑΛΑΣΝΙΚΟΦ
Καθώς στην εσωτερική πολιτική σκηνή αρχίζουν να διαφαίνονται χαρακτηριστικά κινούμενης άμμου ιδιαίτερη σημασία αποκτά το αιφνιδιαστικό ταξίδι του υπ. Εθνικής Άμυνας κ. Δημ. Αβραμόπουλου στις ΗΠΑ, την προσεχή Τετάρτη. Η συγκυρία αλλά και οι εξελίξεις στο τρίγωνο Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ προσδίδουν ιδιαίτερη βαρύτητα στο ταξίδι-ένα ακόμη σε μικρό χρονικό διάστημα-καθώς ο κ. Αβραμόπουλος χαίρει άκρας εκτίμησης τόσο στο αμερικανικό Πεντάγωνο, όσο και στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ.
Το ταξίδι του Έλληνα υπουργού έρχεται μερικά 24ωρα μετά τον εντοπισμό του πλοίου-φάντασμα με τα 20.000 καλάσνικοφ που έπλεε ανοιχτά των Ιμίων.
Ο κ. Αβραμόπουλος θα μιλήσει στο Πανεπιστήμιο Tufts, για τον νέο γεωπολιτικό ρόλο της Ελλάδας. Η ομιλία θα γίνει στο πλαίσιο της ετήσιας εκδήλωσης της έδρας Ελληνικών και Ευρωπαϊκών Σπουδών “Κωνσταντίνος Καραμανλής”.
Μάλιστα αν δούμε το συγκεκριμένο ταξίδι υπό το πρίσμα των συνθηκών που τείνουν να διαμορφωθούν στην Αθήνα για κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού- όπως σημειώνει στο άρθρο του ο διευθυντής του Capital.gr Θανάσης Μαυρίδης-, ο υπ. Εθνικής Άμυνας θα είναι ένα από τα κεντρικά-αν όχι το κεντρικό- πρόσωπα της επόμενης μέρας. Ακολουθεί το πολύ ενδιαφέρον άρθρο του διευθυντή του Capital με τίτλο Το οικονομικό αδιέξοδο και το ενδεχόμενο του μεγάλου συνασπισμού.
Οι Γερμανοί σοσιαλδημοκράτες πιστεύουν ότι η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να βγει στις αγορές ούτε το 2014 κι ότι θα χρειαστεί νέο δάνειο. Δηλαδή, νέο μνημόνιο. Η άποψή τους μοιάζει να είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα, σε σχέση με τα μαθηματικά του κ. Στουρνάρα, αν και θα ευχόμασταν να συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Αυτό που είναι προφανές είναι το αδιέξοδο. Τα νούμερα δεν βγαίνουν...
Θα χρειαστεί νέος δανεισμός και νέο μνημόνιο. Το ότι θα χρειαστεί δεν σημαίνει ότι και θα μας τον δώσουν. Σε αντίθεση με ό,τι πιστεύουν πολλοί, το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν βρίσκεται στα μέτρα που θα υποχρεωθούμε να πάρουμε στο μέλλον, αλλά στα μέτρα που δεν υλοποιήσαμε στο παρελθόν. Γενικώς τα πράγματα δεν έχουν εξελιχτεί καλά και όλοι προσπαθούν τώρα να βγάλουν απ’ έξω την ουρά τους.
Σε ένα τόσο αβέβαιο περιβάλλον είναι φυσικό οι βασικοί παίκτες στην πολιτική σκακιέρα να προσπαθούν να κερδίσουν πολιτικό χρόνο. Μπροστά μας δεν έχουμε μεγάλες ανάγκες για ρευστότητα, τουλάχιστον μέχρι τις ευρωεκλογές. Το πολύ - πολύ το ελληνικό δημόσιο να συνεχίσει την εσωτερική στάση πληρωμών. Να συνεχίσει, δηλαδή, να οφείλει σε όποιον ομιλεί την ελληνική. Κουτσά - στραβά, πάντως, θα την βγάλουμε μέχρι τότε. Και τον χρόνο αυτό τον χρειάζονται όλοι. Αν κάποιος ήταν έτοιμος να αναλάβει τις τύχες της χώρας, οι άλλοι θα του παραχωρούσαν ευχαρίστως την θέση τους. Κανείς όμως δεν είναι έτοιμος...
Ο κ. Σαμαράς χρειάζεται χρόνο για να προσδιορίσει το πολιτικό του μέλλον μέσα σε μία κινούμενη άμμο, όπως είναι σήμερα ο χώρος της ευρύτερης δεξιάς. Ποιός μπορεί να πει με σιγουριά που αρχίζουν και που τελειώνουν τα όρια του κόμματος που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής;
Ο κ. Βενιζέλος θα ήθελε να βρει μία ευκαιρία στην κεντροαριστερά και να απαλλαγεί από το ένοχο παρελθόν του ΠΑΣΟΚ. Κι ο κ. Τσίπρας χρειάζεται χρόνο περισσότερο απ΄ όλους τους άλλους για να ξεκαθαρίσει τα πράγματα στο εσωτερικό του κόμματός του.
Το θέμα είναι ποιές εξελίξεις θα επιφέρει η διαπίστωση του μεγάλου αδιεξόδου. Δεν είμαστε μακριά από το σημείο εκείνο που θα γίνει αντιληπτό από περισσότερους ανθρώπους απ΄ ό,τι σήμερα ότι χρειάζεται μία συλλογική λύση στα πλαίσια της ελεύθερης οικονομίας. Όσοι συνταχτούν με την Ευρώπη και το ευρώ θα χρειαστεί να ακολουθήσουν έναν κοινό δρόμο, σε μια προσπάθεια να ανοικοδομήσουν την χώρα.
Κάποιοι μπορεί να πίστεψαν πριν από τρία χρόνια ότι θα είχαν πολιτικά οφέλη μέσα από το ψευδοδίλλημα μνημόνιο - αντιμνημόνιο, αλλά η πίεση που θα ασκήσουν τα γεγονότα θα είναι αφοπλιστική! Τώρα θα αναγκαστούν να πουν την αλήθεια. Ότι το αληθινό δίλημμα ήταν και είναι "μέσα ή έξω από την Ευρώπη". Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα αναγκαστούν να το πουν. Τα πρώτα σημάδια τα βλέπουμε. Ο κ. Τσίπρας που θα έκαιγε το μνημόνιο στο προαύλιο της Βουλής, προσπάθησε σκληρά να πείσει στο Τέξας τους ακροατές του για τους λόγους που η Ελλάδα δεν πρέπει να φύγει από το ευρώ...
Βρισκόμαστε μπροστά σε μία κατάσταση που όλοι προετοιμάζονται για το ενδεχόμενο του μεγάλου συνασπισμού. Γι’ αυτό χρειάζονται τον πολιτικό χρόνο, για να μπορέσουν να προετοιμαστούν καλύτερα για την επόμενη ημέρα.
Θα ρωτήσει κανείς τι σημασία έχουν όλα αυτά για κάποιον ο οποίος έχει ήδη περιθωριοποιηθεί από την κρίση. Για όλους αυτούς που δεν θέλουν να ξέρουν καν τι συμβαίνει στην πολιτική σκηνή, επειδή ακριβώς έχουν χάσει την πίστη τους σε οτιδήποτε. Η απάντηση είναι ότι αν ο λεγόμενος μεγάλος συνασπισμός είχε δημιουργηθεί από την αρχή της κρίσης, τότε ίσως και να μην είχαμε φτάσει μέχρις εδώ. Να ήμασταν σε πολύ καλύτερο σημείο.
Το ζητούμενο είναι η προσέλκυση κεφαλαίων για νέες επενδύσεις. Είναι ο μοναδικός τρόπος για να βγούμε από την τρύπα μέσα στην οποία έχουμε πέσει. Κι αυτό γίνεται αφού πειστούν οι επενδυτές ότι θα συναντήσουν ένα φιλικό περιβάλλον και μία ισχυρή πολιτική εξουσία που θα εγγυηθεί όλες τις συμφωνίες που θα κάνουν με το ελληνικό κράτος.
πηγή
Οι Γερμανοί σοσιαλδημοκράτες πιστεύουν ότι η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να βγει στις αγορές ούτε το 2014 κι ότι θα χρειαστεί νέο δάνειο. Δηλαδή, νέο μνημόνιο. Η άποψή τους μοιάζει να είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα, σε σχέση με τα μαθηματικά του κ. Στουρνάρα, αν και θα ευχόμασταν να συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Αυτό που είναι προφανές είναι το αδιέξοδο. Τα νούμερα δεν βγαίνουν...
Θα χρειαστεί νέος δανεισμός και νέο μνημόνιο. Το ότι θα χρειαστεί δεν σημαίνει ότι και θα μας τον δώσουν. Σε αντίθεση με ό,τι πιστεύουν πολλοί, το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν βρίσκεται στα μέτρα που θα υποχρεωθούμε να πάρουμε στο μέλλον, αλλά στα μέτρα που δεν υλοποιήσαμε στο παρελθόν. Γενικώς τα πράγματα δεν έχουν εξελιχτεί καλά και όλοι προσπαθούν τώρα να βγάλουν απ’ έξω την ουρά τους.
Σε ένα τόσο αβέβαιο περιβάλλον είναι φυσικό οι βασικοί παίκτες στην πολιτική σκακιέρα να προσπαθούν να κερδίσουν πολιτικό χρόνο. Μπροστά μας δεν έχουμε μεγάλες ανάγκες για ρευστότητα, τουλάχιστον μέχρι τις ευρωεκλογές. Το πολύ - πολύ το ελληνικό δημόσιο να συνεχίσει την εσωτερική στάση πληρωμών. Να συνεχίσει, δηλαδή, να οφείλει σε όποιον ομιλεί την ελληνική. Κουτσά - στραβά, πάντως, θα την βγάλουμε μέχρι τότε. Και τον χρόνο αυτό τον χρειάζονται όλοι. Αν κάποιος ήταν έτοιμος να αναλάβει τις τύχες της χώρας, οι άλλοι θα του παραχωρούσαν ευχαρίστως την θέση τους. Κανείς όμως δεν είναι έτοιμος...
Ο κ. Σαμαράς χρειάζεται χρόνο για να προσδιορίσει το πολιτικό του μέλλον μέσα σε μία κινούμενη άμμο, όπως είναι σήμερα ο χώρος της ευρύτερης δεξιάς. Ποιός μπορεί να πει με σιγουριά που αρχίζουν και που τελειώνουν τα όρια του κόμματος που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής;
Ο κ. Βενιζέλος θα ήθελε να βρει μία ευκαιρία στην κεντροαριστερά και να απαλλαγεί από το ένοχο παρελθόν του ΠΑΣΟΚ. Κι ο κ. Τσίπρας χρειάζεται χρόνο περισσότερο απ΄ όλους τους άλλους για να ξεκαθαρίσει τα πράγματα στο εσωτερικό του κόμματός του.
Το θέμα είναι ποιές εξελίξεις θα επιφέρει η διαπίστωση του μεγάλου αδιεξόδου. Δεν είμαστε μακριά από το σημείο εκείνο που θα γίνει αντιληπτό από περισσότερους ανθρώπους απ΄ ό,τι σήμερα ότι χρειάζεται μία συλλογική λύση στα πλαίσια της ελεύθερης οικονομίας. Όσοι συνταχτούν με την Ευρώπη και το ευρώ θα χρειαστεί να ακολουθήσουν έναν κοινό δρόμο, σε μια προσπάθεια να ανοικοδομήσουν την χώρα.
Κάποιοι μπορεί να πίστεψαν πριν από τρία χρόνια ότι θα είχαν πολιτικά οφέλη μέσα από το ψευδοδίλλημα μνημόνιο - αντιμνημόνιο, αλλά η πίεση που θα ασκήσουν τα γεγονότα θα είναι αφοπλιστική! Τώρα θα αναγκαστούν να πουν την αλήθεια. Ότι το αληθινό δίλημμα ήταν και είναι "μέσα ή έξω από την Ευρώπη". Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα αναγκαστούν να το πουν. Τα πρώτα σημάδια τα βλέπουμε. Ο κ. Τσίπρας που θα έκαιγε το μνημόνιο στο προαύλιο της Βουλής, προσπάθησε σκληρά να πείσει στο Τέξας τους ακροατές του για τους λόγους που η Ελλάδα δεν πρέπει να φύγει από το ευρώ...
Βρισκόμαστε μπροστά σε μία κατάσταση που όλοι προετοιμάζονται για το ενδεχόμενο του μεγάλου συνασπισμού. Γι’ αυτό χρειάζονται τον πολιτικό χρόνο, για να μπορέσουν να προετοιμαστούν καλύτερα για την επόμενη ημέρα.
Θα ρωτήσει κανείς τι σημασία έχουν όλα αυτά για κάποιον ο οποίος έχει ήδη περιθωριοποιηθεί από την κρίση. Για όλους αυτούς που δεν θέλουν να ξέρουν καν τι συμβαίνει στην πολιτική σκηνή, επειδή ακριβώς έχουν χάσει την πίστη τους σε οτιδήποτε. Η απάντηση είναι ότι αν ο λεγόμενος μεγάλος συνασπισμός είχε δημιουργηθεί από την αρχή της κρίσης, τότε ίσως και να μην είχαμε φτάσει μέχρις εδώ. Να ήμασταν σε πολύ καλύτερο σημείο.
Το ζητούμενο είναι η προσέλκυση κεφαλαίων για νέες επενδύσεις. Είναι ο μοναδικός τρόπος για να βγούμε από την τρύπα μέσα στην οποία έχουμε πέσει. Κι αυτό γίνεται αφού πειστούν οι επενδυτές ότι θα συναντήσουν ένα φιλικό περιβάλλον και μία ισχυρή πολιτική εξουσία που θα εγγυηθεί όλες τις συμφωνίες που θα κάνουν με το ελληνικό κράτος.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου