Πριν μερικά χρόνια ο Γουϊλιαμ Κεϊσι διευθυντής πληροφοριών του προέδρου Ρήγκαν, είχε ζητήσει από τον Μπρους Μπουένο Ντε Μοσκίτα, διάνοια στις διαπραγματεύσεις με βάση τη θεωρία των παιγνίων και τη συμπεριφοριστική, να του κάνει μια ανάλυση, για τα κίνητρα που έπρεπε να δοθούν στον πρόεδρο Φερδινάνδο Μάρκος των Φιλιππίνων να παραιτηθεί προκειμένου να δημιουργηθούν οι συνθήκες για ελεύθερες εκλογές.
Παραχώρησαν στο Ντε Μοσκίτα ένα ειδικό μονωμένο με μόλυβδο χώρο στο αρχηγείο της CIA χωρίς επικοινωνίες με τον έξω κόσμο και πρόσβαση σε όλες τις διαβαθμισμένες πληροφορίες για να κάνει τη δουλειά του, την οποία θα κοινοποιούσε μόνο 4-5 άτομα εκτός του προέδρου και του αντιπροέδρου.
Ο ίδιος πριν αναλάβει αυτό τη δουλειά, έθεσε στους φοιτητές του στο πανεπίστημιο Ρότσεστερ σαν θέμα εργασίας το ίδιο σενάριο, χωρίς όμως οι φοιτητές να έχουν πρόσβαση σε διαβαθμισμένες πληροφορίες, παρά μόνο σε δημοσιεύμενα στον τύπο και στις επιθεωρήσεις σχετικά άρθρα και αναλύσεις.
Μετά από χρόνια, όταν η κατάσταση είχε αλλάξει στις Φιλιππίνες ο Ντε Μοσκίτα δημοσιοποίησε πως το δικό του σενάριο που βασιζόταν σε αυστηρά διαβαθμσμένες πληροφορίες και αυτά των ομάδων των φοιτητών τους κατά 90% είχαν καταλήξει στα ίδια συμπεράσματα και προτάσεις.
Ο ίδιος στο βιβλίο του “The Predictioneer’s Game. Using the logic of Brazen Self-interest to See and Shape the Future” όπου αναφέρει την ιστορία καταλήγει στο συμπέρασμα πως δεν χρειάζεται ιδιαίτερα «εξωτική» ή μυστική ενημέρωση για την διατύπωση καλών προβλέψεων. Συνήθως τα γνωστά στοιχεία είναι αρκετά...
Τα γνωστά στοιχεία και η ανάλυση των συμπεριφορών των συμμετεχόντων με βάση τα ιδιαίτερα συμφέροντα του καθενός. Συμφέροντα που είναι αλλού κοινά και αλλού ανταγωνιστικά πρέπει να αποκωδικοποιηθούν και να ταξινομηθούν ανάλογα για να παρουσιαστούν στην κάθε πλευρά για να αποφασίσει σχετικά.
Κοινά και ανταγωνιστικά συμφέροντα που οδηγούν σε αποφάσεις αλλού με ίδια βούληση και αλλού με καταναγκασμούς (βελούδινους ή και ωμούς), όπου αυτοί μπορούν να επιβληθούν. Αυτό είναι το πλαίσιο της κοινωνικής και οικονομικής συνύπαρξης.
Αυτές περίπου είναι οι συντεταγμένες που πρέπει να δούμε και στην ελληνική κρίση. Τα περισσότερα στοιχεία και επιδιώξεις είναι διακριτά ή τουλάχιστον αυτά που είναι φανερά είναι αρκετά για να έχει κάποιος μια πλήρη εικόνα των συμφερόντων που «παίζονται» και άρα και τα πιθανά σημεία ισορροπίας που θα καταλήξει. Έκανα την παραπάνω μνεία σαν απάντηση στις διάφορες απόψεις που έχουν σαν βάση κάποια εκδοχή της «ευφυούς δημιουργίας» στο χάος των κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών εξελίξεων. Η ιστορία δεν μοιάζει με γραμμική σειρά προβλέψιμων κινήσεων αλλά με σειρά «ατυχημάτων»... και εμείς περάσαμε το κρίσιμο χρονικό σημείο, γιατί τα ατυχήματα όπως και τα κραχ στα χρηματιστήρια συμβαίνουν όταν κανείς δεν τα περιμένει... Για την ακρίβεια την επομένη του πάρτι για τα κέρδη....
Τα δεδομένα
Στην ελληνική σημερινή κρίση υπάρχουν δυο ομάδες συμφερόντων. Η πρώτη είναι αυτή της διεθνούς κοινότητας, με στενότερο πυρήνα του Ευρωπαίους Εταίρους στην συγκυριαρχούμενη Ε.Ε. και Ευρωζώνη και τη Δύση γενικότερα με τις ΗΠΑ με ικανή απόσταση ισχύος επικεφαλής.
Η Δύση μετά την κατάρρευση της οθωμανικής αυτοκρατορίας θεωρεί την Ελλάδα μαζί με την Τουρκία (λίγο αργότερα) εξ αδιαιρέτου πυλώνα της σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή της Ν.Α. Μεσογείου. Προς το συμφέρον των δυνάμεων που ηγεμονεύουν στη Δύση είναι η πολιτική και οικονομική σταθερότητα και στις δυο χώρες. Το συμφέρον της Δύσης γενικότερα, είναι καμιά από τις δυο χώρες να μην ισχυροποιηθεί σε βάρος της άλλης τόσο που θα είναι δύσκολο να ασκηθεί επιρροή πάνω της. Οι ηγεμόνες που βλέπουν μακριά ασκούν την επιρροή τους με βάση την πειθώ και τους «βελούδινους» καταναγκασμούς, όταν είναι εφικτοί.
Το γεωπολιτικό ενδιαφέρον της Δύσης για την Ελλάδα είναι δεδομένο και καταγράφεται. Η στενή επιστασία του διεθνούς παράγοντα μάλιστα ευθύνεται για την ανωριμότητα της εγχώριας πολιτικής ηγεσίας στην υπεύθυνη διαχείριση των καταστάσεων. Αφού στο τέλος, αν τα πράγματα πάνε άσχημα θα παρέμβει ο «Θείος από την Αμερική», να επαναφέρει την ισορροπία, η εγχώρια ελίτ εξαντλεί τα περιθώρια να «ακκίζεται» πολιτικά...
Το δεύτερο σκέλος του διεθνούς ενδιαφέροντος έχει να κάνει με τον αντίκτυπο των επιπτώσεων μιας διάλυσης του ευρώ, η οποία θα δρομολογούνταν από μια ανεξέλεγκτη ελληνική χρεοκοπία και κατάρρευση. Οι Γερμανοί οι οποίοι μεταπολεμικά μεγάλωσαν υπό αυστηρή πολιτική επιστασία και δεν είχαν αναπτύξει τα κατάλληλα πολιτικά αντανακλαστικά το κατάλαβαν τελευταίοι αυτό.
Μεταξύ ΗΠΑ και Γερμανίας (Ευρωζώνης γενικότερα) υπάρχουν συμφέροντα κοινά και ανταγωνιστικά. Τα πρώτα υπερισχύουν με διαφορά σε ένα κόσμο αναδυόμενων νέων υπερδυνάμεων και μια Δύση με φθίνοντες δημογραφικούς δείκτες. Το πιθανότερο στο μέλλον είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες της Δύσης ή του Βορείου Ατλαντικού, παρά ο θερμός ανταγωνισμός για ενέργεια και πρώτες ύλες. Ήδη, έχουν ξεκινήσει οι διαπραγματεύσεις για την ΕΟΚ του Βόρειου Ατλαντικού.
Στο εξωτερικό ο διεθνής παράγοντας θέλει την Ελλάδα εντός ευρώ, σταθερή και η Δύση υπό την άμεση επιρροή της. Για να συμβεί αυτό θα πρέπει η Ελλάδα να ενσωματωθεί στο διεθνές οικονομικό γίγνεσθαι με παραγωγικό τρόπο. Να παράγει δηλαδή αυτά που καταναλώνει και να μην δανείζεται περισσότερα απ’ όσα μπορεί να πληρώσει...
Όταν οι αγορές δάνειζαν στην Ελλάδα περισσότερα απ’ όσα μπορούσε να πληρώσει για να μην χρεοκοπήσουν οι τράπεζες και βραχυκυκλώσει το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα αναγκάστηκαν να σώσουν τις τράπεζες οι φορολογούμενοι αναλαμβάνοντας μεταξύ άλλων το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού χρέους.
Κάνεις ποτέ δεν πίστεψε πως η Ελλάδα μπορεί να αποπληρώσει αυτό το χρέος. Οι ξένοι με μοχλό το χρέος προσπαθούν να επιβάλλουν στο εσωτερικό τις μεταρρυθμίσεις που θα επαναφέρουν την χώρα και την οικονομία της σε ένα σημείο ισορροπίας.
Στο εσωτερικό όλες οι βασικές κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις έκτος ΚΚΕ και ΧΑ έχουν σαν κοινό παρανομαστή, έστω και αν κάποιοι ψαρεύουν (όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου) στα θολά νερά, την πάση θυσία παραμονή της χώρας στο ευρώ και το ευρωπαϊκό και δυτικό γεωπολιτικό της προσανατολισμό. Όσοι έχετε αντιρρήσεις αποκωδικοποιήστε τις δηλώσεις και τα ταξίδια του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης μετά τις εκλογές.
Η προοπτική της εξουσίας έχει αλλάξει άρδην τον πυρήνα του χωρίς διέξοδο αριστερού και αριστερίστικου μικρού κόμματος, σε σημείο που μόλις πάψουν να ισχύουν οι κεντρομόλες δυνάμεις των πελατών του ΠΑΣΟΚ που αναζήτησαν καταφύγιο εκεί, δύσκολα θα μπορέσει να έλθει στην προηγούμενη ισορροπία.
Οι περισσότεροι έχουν πειστεί πλέον πως πρέπει να αλλάξουν τα πάντα στο ελληνικό κράτος και κυρίως περί το 1 εκατ. άνθρωποι να αλλάξουν προσανατολισμό και εργασία. Επειδή η πολιτική ηγεσία είναι αιχμάλωτη των πελατειακών της δεσμεύσεων φοβάται να έρθει σε άμεση ρήξη, γιατί ορθώς πιστεύει πως αυτό θα σημάνει και τέλος της παρούσας πολιτική σκηνής.
Από την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ έχει σταματήσει να εισπράττει τη δυσαρέσκεια της κοινωνίας έχει αρχίσει η διάλυση του υπόλοιπου πολιτικού συστήματος με βασικό πυρήνα τον κυβερνητικό σχηματισμό.
Στο εσωτερικό η κοινωνία είναι κατακερματισμένη σε συντεχνίες και «φέουδα» με σημείο αναφοράς το κράτος και τις ρυθμίσεις με τις οποίες αυτό εξασφάλιζε στον καθένα ένα εισόδημα σε βάρος των άλλων και χωρίς τις προϋποθέσεις ανταγωνισμού της αγοράς που ωθούν την πρόοδο και επιφέρουν την ισορροπία.
Κάθε μια από αυτές τις κατηγορίες διαβλέπει το αδιέξοδο του συνολικού εγχειρήματος, αλλά προσπαθεί να πληρώσουν οι άλλο χωρίς να χάσει η ίδια τα προνόμιά της.
Η γενική πτώση που έφερε όμως η κρίση έβαλε τέλος στις ψευδαισθήσεις και ήδη παρατηρείται μεταστροφή.
Όλα τα δεδομένα συγκλίνουν πως η Ελλάδα θα βγει από την κρίση, γιατί όλοι οι ενδιαφερόμενοι θα χάσουν λιγότερα, αυτό το ενδεχόμενο κερδίζει έδαφος σε σχέση με οποιοδήποτε εναλλακτικό σενάριο. Τα πρώτα χρόνια υπήρξε αυξημένος κίνδυνος ατυχήματος, αλλά πλέον μετά τις εκλογές μειώνεται....
Υπό αυτό το πρίσμα οι επόμενες ευρωεκλογές και δημοτικές θα έχουν ενδιαφέρον γιατί θα κληθούν να αποτυπώσουν μια εικόνα από το πρόσεχες μέλλον.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου