Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Δυστυχώς ανέκαθεν τις διπλωματικές σχέσεις και συνομιλίες, τις διατρέχει το πνεύμα της επιβολής του ιχυρότερου και όχι της καλοπιστίας του διαλόγου. Διακρατικές συνομιλίες άνευ των απαιτουμένων διαπραγματευτικών ερεισμάτων, συνιστούν βαθμιαία αποδοχή των αξιώσεων του αντιπάλου. Απο τα τελευταία ολέθρια λάθη-πλάνες της εξωτερικής μας πολιτικής, η ψευδαίσθηση πως η Τουρκία θα συζητήσει μαζί μας με βάση τον καλόπιστο διάλογο και το δεθνές δίκαιο. Για όσους δεν το γνωρίζουν η Τουρκία μιλάει με γνώμονα πάντα την στρατιωτικής της ισχύ και την δύναμη επιβολής της. Η οδυνηρά εσφαλμένη αυτή διπλωματική μας θεώρηση παραπέμπει στον διάλογο μεταξύ Αθηναίων και Μηλίων. Υπομνίζει εδώ ο μέγας δάσκαλος της πολιτικής τέχνης Θουκυδίδης (V,89), δίνοντάς μας την πεμπτουσία του «Το δίκαιο κρίνεται απο την δυνατότητα της επιβολής του». («Δίκαια απο της ίσης ανάγκης κρίνεται»). Και επομένως οι δυνατοί διαπράττουν ότι τους επιτρέπει η δυναμή τους και οι ασθενέστεροι υποχωρούν («δυνατά οι προύχοντες πράσσουσιν και οι ασθενείς ξυγχωρούσι»).
Σ΄αυτό το πλαίσιο οι διαχυτικότητες και οι διπλωματικές αβρότητες της Ελλάδος πρός την Τουρκία, έστω και αν κάποτε εγγίζουν τον χαρακτήρα των ανθρώπινων σχέσεων, μόνον στείρες και επιζήμιες μπορεί να είναι για την Ελλάδα. Για την Τουρκία συνιστούν ένα έξυπνο καλοσχεδιασμένο προσωπείο, για να μας αποπροσανατολίζει απο την αναζήτηση αληθινών διπλωματικών ερεισμάτων, να μας ροκανίζει τον υπερπολύτιμο διπλωματικό χρόνο – παγιώνοντας ύπουλα επικίνδυνα status quo εναντίον της Ελλάδος - και να επικαλύπτει τελικά το κυνικό και αδηφάγο πρόσωπο της επεκτατικής της πολιτικής. Δυστυχώς το είδαμε και πρόσφατα όταν η Ελλάδα συμμετείχε στο Ανώτατο Συμβούλιο της ψευδεπίγραφης συνεργασίας στην Άγκυρα και την ίδια στιγμή τα τουρκικά αεροσκάφη πραγματοποιούσαν παραβιάσεις στο Αιγαίο, ενώ ο ταυτόχρονα ο Ερντογάν παρέθετε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, ένα πλήθος οργιώδους φαντασίας διεκδικήσεων έναντι της εθνικής μας κυριαρχίας. Και όλα αυτά την ίδια επίσης ώρα που συνεχίζεται απο τον Αττίλα η κατάληψη της μαρτυρικής μας Κύπρου και εξακολουθούν σε αμείωτο βαθμό οι σρατιωτικοί εκβιασμοί, εναντίον της δοτικής δυστυχώς κυπριακής ηγεσίας. Μοίρα τραγική οι διάδοχες του αλησμόνητου πατριώτη Τάσου Παπαδόπουλου στην Κύπρο ηγεσίες, ήταν κατά πολύ κατώτερες των περιστάσεων.
Όλα δείχνουν πως μεσούσης και της βαθιάς οικονομικής μας κρίσης, που απομείωσε σημαντικά την διαραγματευτική μας ικανότητα, ότι η Ελλάδα σύρεται σε μια λεπταίσθητη οικονομική υποχώρηση πρός την Τουρκία. Και με τις διαρκείς ευλογίες πρός αυτή την κατεύθυνση των Αμερικανών, διαπραγματευόμαστε πρός την Τουρκία την πώληση μείζονων σρατιωτικών και οικονομικών υποδομών – λιμάνια, μαρίνες, αεροδρόμια, τουριστικές υποδομές – ενώ αποστρεφόμαστε μετά βδελυγμίας την στρατιωτικοοικονομική συνεργασία με την Ρωσία και την Κίνα, που πραγματικά θα έδιναν ελπίδα και προοπτική στην χώρα, εξόδου απο το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται. Και μέσα σ΄αυτή την δίνη της χρεοκοπίας, παραχωρούμε αβασάνιστα υψηλής γεωστρατηγικής σημασίας υποδομές, υποσκάποτοντας την εθνική μας ασφάλεια. Στο διαλαμβανόμενο παιχνίδι των αποκρατικοποιήσεων οι προσφορές των Αμερικανών, συνιστούν ψήγματα έναντι αυτών των Ρώσων και όμως αληθωρίζουμε διαρκώς το μάτι μας πρός τους Αμερικανούς. Την ίδια ώρα αντιμετωπίζουμε τον θανάσιμα ασφυκτικό ενδοευρωπαϊκό ελεύθερο ανταγωνισμό, όταν η κυρίαρχη Γερμανία τον παραβιάζει διακρώς ανενδοίαστα. Η Ελλάδα προσήλθε τον περασμένο Μάρτιο στην συνάντηση των αρχηγών, διεκδικώντας απο τους Καταριανούς επενδύσεις. Όμως είναι δυστυχώς πραγματικότητα για την Ελλάδα, ότι Τουρκία και Κατάρ συνιστούν έναν κοινό γεωστρατηγικό πόλο, στην στήριξη ισλαμικών κινημάτων του τουρκικού ιμπεριαλισμού. Συνεπώς προσήλθε διεκδικώντας απο ελάχιστα μέχρι μηδενικά οφέλη. Οι συναντήσεις σε επίπεδο αρχηγών είναι εποικοδομητικές και ωφέλιμες για τον τόπο όταν - και μόνον όταν όπως λέμε στα Μαθηματικά – έχουν διασφαλιστεί πιθανότητες επιτυχίας τους.
Εν προκειμένω η Ελλάς προσέρχεται διπλωματικά ανεπέριστη, μέσα στα αγκάθια γυμνή. Ενώ η επεκτατικότητα της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας κορυφώνεται στο έπακρο. Τα λέει δυστυχώς ο σοφός νέστορας της πολιτικής μας σκηνής Στέλιος Παπαθεμελής, αλλά ποιός ακούει !!! Και με τούτα και με τ΄άλλα, προσερχόμενη η Ελλάδα σε συναντήσεις κορυφής στην Άγκυρα εξυπαρχής χαμένη, απομειώνει το διπλωματικό της κύρος και το χειρότερο όλων αποστέλει λάθος μήνυματα στα διεθνή φόρα, συντασσόμενη με την εξαγγελία του Νταβούτογλου, περί «μηδενικών προβλημάτων». Θωρακίζοντας επίσης περαιτέρω την διπλωματική φαρέτρα της Τουρκίας. Οι Αμερικανοί εδώ και χρόνια θέλοντας να απονευρώσουν διπλωματικά την Ελλάδα, μας υπνωτίζουν με ολέθριες εθνικές διδαχές, περί διαλόγου, σύνεσης, μετριοπάθειας, υποχωρήσεων, αποτροπή ανακήρυξης ΑΟΖ και τα συναφή. Ας έχουν εδώ υπόψη τους οι πολιτικές μας ηγεσίες τα λόγια του απαράμιλλου δασκάλου της πολιτικής τέχνης Θουκυδίδη «το σώφρον του ανάνδρου πρόσχημα» και ας αποκρούσουν σθεναρά τις ολέθριες αυτές εθνικά νουθεσίες.
Η Ελλάς είναι επιβεβλημένο αύριο κιόλας, χωρίς καμιά περαιτέρω καθυστέρηση, να προβεί στην ανακήρυξη ΑΟΖ. Τα αναγκαία τεχνικά στοιχεία είναι αποτυπωμένα εδώ και χρόνια στην υδρογραφική υπηρεσία του Πολεμικού μας Ναυτικού και προσμένουν την χαμένη εθνική μας ευτολμία. Το σωστό και αληθινό δρόμο του εθνικού μας συμφέροντος, μας υποδεικνύει ο αείμνηστος, ατρόμητος και λεοντόκαρδος Τάσος Παπαδόπουλος. Καίτοι στρατιωτικά και αμυντικά αδύναμος και με την χαίνουσα πληγή της κατάληψη της νήσου ανοικτή, παρέβλεψε τις θρασύδειλες τουρκικές απειλές και τις αντίστοιχες αγγλοαμερικανικές συμβουλές και προχώρησε στην ανακήρυξη της κυπριακής ΑΟΖ. Διανοίγοντας το δρόμο για γόνιμες και ελπιδοφόρες διπλωματικοοικονομικές και στρατιωτικές συνεργασίες και εισάγοντας παράλληλα την μαρτυρική Κύπρο, στην χωρία των σημαντικών ενεργειακών παικτών.Αξίζει αλήθεια εδώ να υπομνήσουμε μια σπουδαία στιγμή επιδέξιου στρατιωτικοδιπλωματικού ελιγμού, του κατά τα άλλα αμφίσημου Ανδρέα Παπανδρου, όταν το Μάρτιο του ΄87 με απαράμιλλο πολιτικό σθένος και ανένδοτη εθνική αξιοπρέπεια, απέστειλε σταθερά και πειστικά το μήνυμα στους Τούρκους και Αμερικανούς, ότι θα βυθίσει το Σισμίκ. Οι Αμερικανοί τότε κλονίστηκαν απο την αποφασιστικότητα του Ανδρέα και ανέστρεψαν έτσι, την έως μέχρι τότε συνήθη πίεσή τους απο την Ελλάδα πρός την Τουρκία. Η αποφασιστικότητα εκείνη την περίοδο του Ανδρέα – που σε άλλες εκδοχές όμως της πρωθυπουργίας του πλήγωσε βαθύτατα τους Έλληνες – είχε στείλει σαφές μήνυμα στους τουρκοαμερικανούς και είχε επιφέρει τους γόνιμους καρπούς της. Εξαναγκάζοντας τον τούρκο πρωθυπουργό Οζάλ, να κάνει πίσω. Το λαμπρό αυτό παράδειγμα της εξωτερικής μας πολιτικής, ας το θυμούνται οι πολιτικές μας ηγεσίες.
Είναι επομένως επιβεβλημένο να κατοχυρώσουμε το συντομότερο δυνατό τα εθνικά μας συμφέροντα, τόσο στις θαλάσσιες ζώνες, όσο και στις πλουτοπαραγωγικές μας πηγές, προκειμένου αξιοποιώντας αυτό τον σπουδαίο εθνικό μας πλούτο, να εξέλθουμε απο το φάσμα της φτώχειας και της οικονομικής και κοινωνικής μας παρακμής.
Οι Νεοθωμανοί πασάδες θα συνεχίσουν ατέρμονα και ποικιλοτρόπως να εκβιάζουν γεωστρατηγικά την Ελλάδα, οσάκις θα συρόμαστε σε στείρες, άγονες και αμφιβόλου κύρους διερευνητικές επαφές κορυφής. Ενώ αντί όλων αυτών των άγονων και αναποτελεσματικών ενεργειών, ως πρωτεραία επιλογή μας θα έπρεπε να είναι η εδραίωση της αμυντικοστρατιωτικής μας θωράκισης και η αναζήτηση σοβαρών και με προοπτική, διπλωματικών και γεωστρατηγικών ερεισμάτων. Εν κατακλείδει ο λαμπρός της αρχαιεολληνικής γραμματείας Ευριπίδης προτρέπει, «τοις πόνοις αγαθοί τολμώσι, δειλοί δ΄εισίν ουδέ ουδαμού». Και σε ελεύθερη μετάφραση «Τα τολμηρά πράγματα τα πραγματώνουν οι γενναίοι, ενώ οι δειλοί δεν αξίζουν για τίποτα».
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι M.Sc Δ/χος Μηχανικός Ε.Μ.Π.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου