Μιχάλης Ιγνατίου.
Η επίσκεψη του νεοεκλεγέντα Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, κ. Νίκου Αναστασιάδη στην Αθήνα, είναι κρίσιμη για πολλούς λόγους. Και οπωσδήποτε δεν έχει καμία σχέση με τις προηγούμενες, που στην πλειονότητά τους ήταν εθιμοτυπικές και στο πλαίσιο των αδελφικών σχέσεων της Αθήνας με τη Λευκωσία.
Η Ελλάδα και η Κύπρος έχουν κτυπηθεί από μία άνευ προηγουμένου κρίση, που θυμίζει εποχές μετά τον εμφύλιο πόλεμο και την τουρκική εισβολή του 1974, όταν οι δύο χώρες αντιμετώπισαν την ολοκληρωτική καταστροφή. Αν και ήταν πολύ δύσκολες οι εποχές, οι Ελληνες και οι Ελληνοκύπριοι άντεξαν, ξεπέρασαν τις τραγωδίες που τις έπληξαν ως αποτέλεσμα προδοτικών πράξεων, και θα έλεγα –ιδιαίτερα στην περίπτωση της Κύπρου- βγήκαν ισχυρές, κερδίζοντας τον θαυμασμό και την εκτίμηση της παγκόσμιας κοινότητας.
Δυστυχώς, η παρούσα οικονομική κρίση, που για την Ελλάδα διαρκεί τα τελευταία τρία χρόνια, είναι χειρότερη και από τον εμφύλιο, και από την τουρκική εισβολή. Τότε οι συνθήκες ήταν διαφορετικές και η αλληλεγγύη πολλών χωρών εκδηλώθηκε σε όλες της τις μορφές. Τώρα, η Ελλάδα και η Κύπρος είναι απελπιστικά μόνες. Κακά τα ψέματα. Ούτε η Ευρώπη κούνησε το δακτυλάκι της, αντίθέτως ώθησε την Ελλάδα –και το ίδιο φαίνεται θα πράξει και στην Κύπρο- στην ύφεση, την εξαθλίωση και τη φτώχεια. Εκατομμύρια Έλληνες έχουμε νοιώσει να χάνεται η γη κάτω από τα πόδια μας και καθημερινά μας περιμένουν νέες δυσάρεστες εκπλήξεις. Είτε αφορούν τους μισθούς μας, που άλλων έχουν καταβαραρθρωθεί και άλλων έχουν εκλείψει, είτε αφορούν τις περιουσίες μας, που τις βλέπουμε να χάνονται ανήμποροι να τις σώσουμε.
Τώρα περισσότερο παρά ποτέ, η Ελλάδα και η Κύπρος χρειάζονται η μία την άλλη. Ο Έλληνας πρωθυπουργός και ο Κύπριος Πρόεδρος έχουν αναλάβει το βάρος της διάσωσης των οικονομιών των δύο χωρών, και το έργο τους δεν είναι μόνο δύσκολο. Η επιτυχία από την αποτυχία κρίνεται από μία κλωστή. Οι πιθανότητες της κατάρρευσης είναι πολύ περισσότερες, ενώ η σωτηρία φαντάζει όνειρο μακρυνό.
Ο κ. Σαμαράς, που υποστηρίζεται από τη μειοψηφία του ελληνικού λαού, αφού η πλειοψηφία απηύδησε καθώς δεν βλέπει κανένα φως, βρίσκεται στη πιό δεινή θέση. Από την άλλη μεριά, ο κ. Αναστασιάδης παρέλαβε από τον προκάτοχό του ένα χάος. Ο Δημήτρης Χριστόφιας δεν αποδείχθηκε μόνο κατώτερος των περιστάσεων. Απέτυχε σε όλα και παγιδευμένος από τους τραπεζίτες έκανε λάθη, που οδήγησαν στην κατάρρευση της κυπριακής οικονομίας. Ο νέος πρόεδρος ανέλαβε τα ηνία μίας χώρας που μπορεί τον Μάιο να πτωχεύσει. Για να μην συμβεί αυτό, θα αναγκαστεί να αποδεχθεί τους εκβιασμούς των δανειστών και να «τραυματίσει» την προεδρία του από τον πρώτο μήνα της θητείας του. Το ερώτημα είναι εάν έχει τη παραμικρή δυνατότητα να αρνηθεί, με δεδομένο και το πολιτικό του παρελθόν, όταν έδειξε μηδενική αντίσταση στις προσπάθειες επιβολής του φιλοτουρκικού σχεδίου Ανάν από τους Βρετανούς και το δίδυμο της συμφοράς, τον Τζόρτζ Μπους και τον Ντικ Τσέϊνι.
Οι κ. Σαμαράς και Αναστασιάδης, ενώ έρχονται από τα ίδια τζάκια της Δεξιάς, έχουν εντελώς διαφορετική αντίληψη για το εθνικό θέμα της Κύπρου, αλλά και για τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να αντιμετωπίζονται οι προκλήσεις της Τουρκίας. Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας τάχθηκε συνειδητά με το ΟΧΙ στο ρατσιστικό σχέδιο Ανάν, που υποστήριξε με πρωτόγνωρο πάθος ο νέος Πρόεδρος της Κύπρου. Το δημοψήφισμα τους χώρισε και τους απομάκρυνε. Ο κ. Αναστασιάδης, που προτιμούσε τη κ. Ντόρα Μπακογιάνη στην ηγεσία της ΝΔ –και δεν το έκρυψε- έφτασε στο σημείο να μην στηρίξει τον κ. Σαμαρά όταν στις 25 Ιουνίου του 2011 βομβαρδιζόταν από τη Μέρκελ και τους άλλους Ευρωπαίους ηγέτες, στη συνεδρίαση του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στο Palais d’ Academie Royal των Βρυξελλών. Ηταν μία στάση που δεν ξέχασε ο τότε πρόεδρος της ΝΔ. Ο κ. Σαμαράς απέφυγε να στηρίξει τον κ. Αναστασιάδη στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές, και καλώς έπραξε, διότι θα επέμβαινε στα εσωτερικά πράγματα του νησιού. Μερικές φορές έχω την αίσθηση πως -έτσι απλά να το καταθέσω- είναι «δυό ξένοι»…
Η μοίρα τους έφερε να ηγούνται δύο χωρών, που σπαράσσονται από την οικονομική κρίση. Το μέλλον προδιαγράφεται ζοφερό. Άρα δεν έχουνε καμία πολυτέλεια να μένουν στο παρελθόν, αν και οι πράξεις του κάθε πολιτικού, προδιαθέτουν για τον τρόπο με τον οποίο θα πολιτευθεί στη συνέχεια. Αυτό που προέχει είναι να εξεύρουν από κοινού τρόπους εξόδου από την κρίση, ώστε η μία χώρα να βοηθήσει την άλλη. Απαιτείται επιθετική στρατηγική έναντι της Ευρώπης και ΜΙΑ διαπραγματευτική γραμμή, που θα ακολουθηθεί πιστά και από τους δύο. Η Κύπρος μπορεί και ΠΡΕΠΕΙ να αποφύγει την εμπλοκή του ΔΝΤ –άλλωστε η προσφορά του θα φτάσει μόνο στα 1,5 δις. ευρώ, ποσό που ο κ. Αναστασιάδης, λόγω της στενής σχέσης του δικηγορικού του γραφείου με τη Μόσχα, θα μπορούσε εύκολα να το εξασφαλίσει. Η μη εμπλοκή του Ταμείου θα δώσει την ευκαιρία στην Κύπρο να «απαλύνει» τα σκληρά μέτρα που ετοίμασε η Τρόϊκα και θα φέρουν δυστυχία στο νησί. Εάν δε η ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών κάλυπτε, έστω και μερικώς, τη Λαϊκή και την Τράπεζα Κύπρου, η Λευκωσία θα έπαιρνε μία βαθιά ανάσα και δόση ζωής.
Οι δύο ηγέτες έχουν ενώπιον τους ένα «Εβερεστ» προβλημάτων. Αλλά είναι θετικό και ελπιδοφόρο ότι θα ενώσουν τις δυνάμεις τους για να τα αντιμετωπίσουν… Αυτή είναι η μοναδική τους επιλογή.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου