ΕΛΛΑΔΑ ΣΗΜΕΡΑ

Η Ευρώπη αναζητά τον δικό της Ρούζβελτ

Ellada simera 0 Ευρώπη, Πρωτοσέλιδα 16:17

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7B7vnIHQJonGWETO7renz0h_wrgM__siJOc-SzhKz3c0GSjPhOqfB3pCTFxH1evANmmQ11UO5tC8Ba-4QFEGO1stYfyfhLFZHUIPt-BBABuOG99TmjEJ7477YVE040bD8fbiMBbzAKSsI/s1600/EE.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="388" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7B7vnIHQJonGWETO7renz0h_wrgM__siJOc-SzhKz3c0GSjPhOqfB3pCTFxH1evANmmQ11UO5tC8Ba-4QFEGO1stYfyfhLFZHUIPt-BBABuOG99TmjEJ7477YVE040bD8fbiMBbzAKSsI/s640/EE.jpg" width="640" /></a></div>
<div>
<h5 style="text-align: center;">
<i><b>(Φωτ.: Η εξυγίανση του τραπεζικού συστήματος και των δημοσίων οικονομικών των κρατών-μελών μέσα από την προώθηση της οικονομικής και πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης με δημοκρατική ομοσπονδιακή συγκρότηση είναι η μόνη λύση που μπορεί να αποτρέψει επιδείνωση της κρίσης.)</b></i></h5>
Του <b>Δρ. Χρήστου Μπαξεβάνη</b>*<br /><br />Η Ευρώπη συνεχίζει να αναζητά τον Roosevelt της, ενώ οι ηγέτες της Ένωσης δείχνουν ικανοποιημένοι με συμβιβαστικές λύσεις οι οποίες συνήθως στερούνται φιλοδοξιών. Το φιλόδοξο σχέδιο της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης, το οποίο συνέλαβαν οραματιστές πολιτικοί μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο με στόχο την εξασφάλιση της ειρήνης που δοκιμάστηκε τόσα σκληρά στη διάρκεια του 20ού αιώνα, και ενός προτύπου ανάπτυξης στην ευρωπαϊκή ήπειρο βασισμένο σε πολιτικές αλληλεγγύης, εκφυλίστηκε σε ένα άνευρο γραφειοκρατικό οικοδόμημα.<br /><br /><b>Από τις κρίσεις στην Κρίση</b><br /><br />Η Ευρώπη έχει βυθιστεί τα τελευταία χρόνια σε μια επίμονη και ίσως παρατεταμένη περίοδο οικονομικής στασιμότητας που προκαλεί πρωτοφανή οικονομική και κοινωνική ζημιά. Την ίδια στιγμή, γίνεται απόλυτα σαφές ότι η κρίση δεν έχει (μόνο) εθνικά χαρακτηριστικά, αντίθετα, έχει συστημικές αφετηρίες και συνδέεται σε μεγάλο βαθμό με δομικές ανισορροπίες της Ευρωζώνης. Για τον λόγο αυτό δεν προσφέρει σε τίποτα μια πολιτική ηθικολογία λουθηριανής εμπνεύσεως που συνδυάζει τον προτεσταντικό πουριτανισμό με τον πρωσικό αυταρχισμό, σύμφωνα με την οποία οι «υπεύθυνοι» της κρίσης σε κάθε χώρα πρέπει να αναλάβουν το βάρος της αντιμετώπισης της. Στο ίδιο πλαίσιο κριτικής αξίζει να αναφερθεί ότι η εσπευσμένη και άναρχη διεύρυνση προς χώρες του πρώην κομμουνιστικού μπλοκ επιτάχυνε προς την παρακμή και την αβεβαιότητα, ενώ η όποια συζήτηση για ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. στην παρούσα φάση κάθε άλλο παρά βοηθά τα πράγματα. Οι συνθήκες της κρίσης, λοιπόν, αποκαλύπτουν αδυναμίες σε ό,τι αφορά στην αρχιτεκτονική του ευρωπαϊκού οικοδομήματος και (οφείλουν να) επιφέρουν συνολικούς αναπροσανατολισμούς.<br /><br />Ο μεγαλύτερος ίσως κίνδυνος που αντιμετωπίζει η Ε.Ε. σήμερα είναι αυτός της εσωτερικής κατάρρευσης λόγω της αδυναμίας ή της έλλειψης βούλησης των κυβερνήσεων των κρατών-μελών να λάβουν έγκαιρα εκείνες τις αποφάσεις που επιβάλλουν οι νέες συνθήκες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η προσφυγική κρίση που βρήκε την Ένωση απροετοίμαστη, χωρίς ενότητα και αλληλεγγύη. Η μαζική έλευση προσφύγων κυρίως από τη Συρία και μαζί μεταναστών χωρίς νόμιμα έγγραφα από διάφορες χώρες επηρεάζει έντονα τις ευρωπαϊκές κοινωνίες και την εσωτερική πολιτική κατάσταση σε όλες σχεδόν τις χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θέτει σε δοκιμασία τη Συνθήκη Σένγκεν και τους κανόνες του Δουβλίνου, όπως επίσης αναδεικνύει τα όρια και τις ανεπάρκειες της εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφαλείας της Ευρώπης, αλλά και των αντίστοιχων εθνικών πολιτικών των κρατών-μελών της Ε.Ε.<br /><img height="431" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/proxy/AVvXsEh85SM7W4_l7xzPVvVp_COmxnHiNy07p2msksNG5vL394xN-PlV1qQq9fcA96Xjm8Fn5Ly665v88vW2C7EDWGUnQnrZ6Bmpv2DhOFMlo8sZgP7aB60u85SU7zSe7WRszo-Y9Gzq2tnxOB2Wp7c5b-2YLPhydaGWBW-UAsQcXRQIWAvZTdrfse95FQeWgD5twnRNwbw=" width="640" /><br /><i>(Φωτ.: Διαμαρτυρία Σύριων μεταναστών στην Ειδομένη, που ζητούν να ανοίξουν τα σύνορα, μετά την απόφαση της συνόδου κορυφής Ευρωπαικής Ενωσης - Τουρκίας για το κλείσιμο του διαβαλκανικού διαδρόμου, την Παρασκευή 18 Μαρτίου 2016. Η μαζική έλευση προσφύγων κυρίως από τη Συρία και μαζί μεταναστών χωρίς νόμιμα έγγραφα από διάφορες χώρες επηρεάζει έντονα τις ευρωπαϊκές κοινωνίες και θέτει σε δοκιμασία τη Συνθήκη Σένγκεν και τους κανόνες του Δουβλίνου.)</i><br /><br />Την ίδια στιγμή, η άνοδος ευρωσκεπτικιστικών και αντιευρωπαϊκών κομμάτων, διαφορετικών μεταξύ τους ιδεολογικών αποχρώσεων και εν πολλοίς αντιφατικών απόψεων, αλλά με κοινό παρονομαστή και βασικό πρόσημο τον λαϊκισμό και την ξενοφοβία, προκαλεί έντονη ανησυχία. Η κρίση με το ευρώ και η ραγδαία αύξηση των προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών έχουν ενισχύσει φυγόκεντρες δυνάμεις στο εσωτερικό της Ένωσης και ταυτόχρονα απειλούν τους βασικούς πυλώνες του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, όπως π.χ. βλέπουμε με την εκστρατεία υπέρ της εξόδου της Μεγάλης Βρετανίας από την Ε.Ε. Την ίδια στιγμή σοκαρισμένη παραμένει η Ευρώπη μετά τη δολοφονία της Βρετανίδας βουλευτού Τζο Κοξ, μια επίθεση στην ανθρωπότητα, τον ιδεαλισμό και τη δημοκρατία, όπως χαρακτήρισε τη δολοφονία της γνωστή εφημερίδα του Ηνωμένου Βασιλείου.<br /><br /><b>Υπάρχει λύση;</b><br /><br />Η εξυγίανση του τραπεζικού συστήματος και των δημοσίων οικονομικών των κρατών-μελών μέσα από την προώθηση της οικονομικής και πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης με δημοκρατική ομοσπονδιακή συγκρότηση είναι η μόνη λύση που μπορεί να αποτρέψει επιδείνωση της κρίσης. Η εμβάθυνση της πολιτικής ενοποίησης και της οικονομικής διακυβέρνησης προϋποθέτουν μια σειρά μέτρων, όπως είναι η εκπόνηση μιας ολοκληρωμένης πανευρωπαϊκής αναπτυξιακής στρατηγικής με τη μεταφορά πόρων από τον Βορά στον Νότο και τη δημιουργία ευρωπαϊκών πολιτικών κατά της ανεργίας και της φτώχειας, αμοιβαιοποίηση μέρους του χρέους, απαγκίστρωση από (όλους) τους φορολογικούς παραδείσους, ενοποίηση των τραπεζικών συστημάτων των κρατών-μελών της Ευρωζώνης, όπως επίσης θέσπιση κανόνων κατά του ξεπλύματος χρήματος και της φοροδιαφυγής. Οι συνέπειες μιας καθυστέρησης στις διαδικασίες της πολιτικής και οικονομικής ενοποίησης της Ένωσης δεν εξαντλούνται απλώς και μόνο σε μια χρονική αναβολή της. Αντίθετα, συνεπάγονται επιδείνωση τις κρίσης. Για παράδειγμα, η καθυστέρηση της ενοποίησης του τραπεζικού χώρου θα έχει ως αποτέλεσμα οι ασυμμετρίες να πυκνώσουν, η ροή κεφαλαίων προς βορρά – κι από όλη την Ευρώπη, προς τις ασιατικές οικονομίες και την Αμερική να συνεχιστεί, με ό,τι αυτό συνεπάγεται τόσο για την ανάκαμψη των οικονομιών του Νότου όσο και για τη γεωοικονομική και γεωπολιτική θέση της Ε.Ε. συνολικά στο διεθνές σύστημα.<br /><br />Η μετάθεση της ευθύνης στα κράτη υποδοχής και η Κομισιόν που έδειξε τον δρόμο προς μια συνολική απάντηση στο πρόβλημα<br /><br /><img height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/proxy/AVvXsEg-hjLgwNujPMOWBAchOYcnibcb43UfIU7TEuGdSU1pf_lwbGwocb4lJlOueqtMVGSSB63DVan8AkI_qyLntNJX5kof1ejeefpshYiZYZKGhVWDJjKgUbrgTDLjbxXkUulazK5oNDbQOmRAGUNvElVO_9iTtW__s6GPobHC0JRFiWN4LGybuOXUMfxE3IK0Ch2s2DA=" width="640" /><br /> </div>
<div>
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όλο αυτό το διάστημα τα ευρωπαϊκά κράτη προσπάθησαν να μεταφέρουν το βάρος ευθύνης για τη διαχείριση της μεταναστευτικής κρίσης στα κράτη πρώτης υποδοχής (Ελλάδα) και σήμερα πλέον σε ένα κράτος μη μέλος της Ε.Ε. (Τουρκία). Η Επιτροπή, αντίθετα, από την πρώτη τη στιγμή έδειξε τον δρόμο για μια συνολική και ευρωπαϊκή απάντηση στη μεγαλύτερη προσφυγική κρίση μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Ευρωπαϊκή agenda για τη μετανάστευση που παρουσιάστηκε τον Μάιο του 2015 αποτέλεσε την πρώτη άμεση απάντηση της Ένωσης στο δράμα των χιλιάδων μεταναστών που με κίνδυνο της ζωής τους επιχειρούν να διασχίσουν τη Μεσόγειο, εισάγοντας για πρώτη φορά έννοιες όπως αυτή της εσωτερικής μετεγκατάστασης (relocation) και της μετεγκατάστασης (settlement). Τον περασμένο μήνα η Επιτροπή κατέθεσε πρόταση για την αναθεώρηση του Κανονισμού του Δουβλίνου και τη μετάβαση σε νέο σύστημα κατανομής αιτούντων άσυλο μόνιμου χαρακτήρα, βασισμένο σε κριτήρια όπως είναι το μέγεθος, ο πλούτος και η ικανότητα απορρόφησης του κάθε κράτους-μέλους, την ενδυνάμωση του συστήματος Eurodac, όπως επίσης τη μετεξέλιξη του EASO σε «Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Ασύλου» με ενισχυμένες αρμοδιότητες και της FRONTEX σε μια ευρωπαϊκή ακτοφυλακή - συνοριοφυλακή. Η Επιτροπή επανήλθε προ ημερών με ένα σχέδιο δράσης για την ενίσχυση της συνεργασίας με τρίτες χώρες, την προσέλκυση μεταναστών υψηλής ειδίκευσης, καθώς και τη στήριξη των κρατών μελών όσον αφορά την ένταξη και την αξιοποίηση υπηκόων τρίτων χωρών, ώστε αυτοί να συμβάλλουν στην οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη της Ε.Ε.<br /><b><br />Τα ευρωπαϊκά κράτη θα ακολουθήσουν;</b><br /><br />Η Ευρώπη βρίσκεται σήμερα σε ένα σταυροδρόμι: Μεταξύ μιας ηπείρου στην οποία θα μας χωρίζουν πάλι σύνορα και εθνοκεντρικοί εγωισμοί από τη μία, και από την άλλη μιας ηπείρου η οποία κατορθώνει να βρει από κοινού απαντήσεις στα προβλήματά της: με μια κοινή ευρωπαϊκή πολιτική ασύλου, με τον κοινό αγώνα κατά των βαθύτερων αιτίων της προσφυγικής κρίσης. Ακριβώς αυτό είναι το πεδίο όπου πρέπει να αναδειχθεί το πολιτικό, αλλά και ουσιαστικά νομικό θέμα της αρχής της αλληλεγγύης για την κατανομή των ευθυνών στην Ε.Ε.<br /><br /><img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/proxy/AVvXsEhSW_CwWPhJx2BfCJw-PNr-VMdT8Rhfk6dp_BGrTVgOWkq-oZxVUE4-OkN65UAGv2k1c1UoAnV6E2sA791K8td2m9xun0EZtRDeI0nxU7PeyCg9HdSrdwDdEJ8kSmlPqUSZ5dWM6RNCqdooWNtYsbShpLaOXjHwONG1KJNDnpENPkxLmVu6377KqVUSrImUSYugMfKD4CCMi2X2IOctwFkO3qw9TeI7bOUHIIVoVkrrtn2enA=" /><br /><i>(Φωτ.: Η Ευρώπη βρίσκεται σήμερα σε ένα σταυροδρόμι: Μεταξύ μιας ηπείρου στην οποία θα μας χωρίζουν πάλι σύνορα και εθνοκεντρικοί εγωισμοί από τη μία, και από την άλλη μιας ηπείρου η οποία κατορθώνει να βρει από κοινού απαντήσεις στα προβλήματά της.)</i><br /><br />Κοιτάζοντας πέραν του ορίζοντα της τρέχουσας κρίσης, η προώθηση της ευρωπαϊκής ενοποίησης, με κοινωνικά ισορροπημένο τρόπο, με δημοκρατικό έλεγχο και συμμετοχή των πολιτών και των κοινοβουλίων είναι εν τέλει ο μόνος τρόπος να κρατήσουμε ζωντανό το ευρωπαϊκό όραμα και να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά φυγόκεντρες τάσεις. Μόνο μια πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης θα ακυρώσει επίσης την ανάγκη για μια ηγεμονική δύναμη στην Ευρώπη. Η σωστή κατεύθυνση είναι πλέον γνωστή. Απαιτούνται τολμηρές ριζοσπαστικές κινήσεις που να στέκονται στο ύψος των περιστάσεων, γιατί διαφορετικά, όπως είπε ο Άγγλος φιλόσοφος του 19ου αιώνα Τ. Carlyle, «εάν δεν κάνουμε κάτι, αυτό θα γίνει από μόνο του και με τρόπο που δεν θα ευχαριστεί κανένα».</div>
<div>
 </div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<i><b>* Ο Δρ. Χρήστος Μπαξεβάνης είναι διεθνολόγος.</b></i><br />
</div>
</div>
<a href="http://www.liberal.gr/" target="_blank">πηγή</a><br />
<br />
<br />
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Η Ευρώπη αναζητά τον δικό της Ρούζβελτ

(Φωτ.: Η εξυγίανση του τραπεζικού συστήματος και των δημοσίων οικονομικών των κρατών-μελών μέσα από την προώθηση της οικονομικής και πολ...

Διαβάστε την συνέχεια

BREXIT: “Κι αν προκύψει”; Τι επιπτώσεις θα υπάρξουν ακόμη και στο πεδίο της Άμυνας

Ellada simera 0 Αμυνα, Ευρώπη, Ξένη αρθρογραφία 16:06

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-CY8gqHBXoO0RW8gyg5oRyz3j8SoX22iF7DOBrHE4H2QZpG2rckQBksjjjjQJ-1q1D8H579ItIpkDNtL1Z_wRXvlcXqwKBfWTPCJ9NIBHnUz_UPu0mxME7IWKQ_8vjiadUgCykIK23xF-/s1600/brexit.+ti+epiptwseis+tha+yparxoyn+stin+amyna.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="318" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-CY8gqHBXoO0RW8gyg5oRyz3j8SoX22iF7DOBrHE4H2QZpG2rckQBksjjjjQJ-1q1D8H579ItIpkDNtL1Z_wRXvlcXqwKBfWTPCJ9NIBHnUz_UPu0mxME7IWKQ_8vjiadUgCykIK23xF-/s640/brexit.+ti+epiptwseis+tha+yparxoyn+stin+amyna.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Του <b>Αρνό Λεπαρμαντιέ *</b><br />
<div class="p1">
<span class="s1">Aν παρ’ ελπίδα οι Βρετανοί επιλέξουν να αποχωρήσουν από την Ευρωπαϊκή Ένωση, θα καταρρεύσει ένας παλιός μύθος: Ότι οι Άγγλοι είναι εκείνοι που εμπόδιζαν ανέκαθεν την Γαλλία και την Γερμανία να εμβαθύνουν την ευρωπαϊκή ενοποίηση και την ευρωζώνη. Την επομένη ενός ενδεχόμενου Brexit, το Παρίσι και το Βερολίνο θα προτείνουν μία ευρωπαϊκή επίθεση σε όλα τα μέτωπα  εκτός από το ευρώ. Οι δύο πρωτεύουσες είναι ανίκανες να συνεννοηθούν σε αυτό το μέτωπο ενόψει των εκλογικών αναμετρήσεων του 2017.</span><br />
</div>
<div class="p1">
<span class="s1">Από την πλευρά της Γαλλίας, θα επισημανθεί απλώς ότι πρέπει να υπάρξει μεγαλύτερη δημοσιονομική λιτότητα και περισσότερες μεταρρυθμίσεις: Η ομάδα Βαλς- Ολάντ είναι αδύνατον να κάνει ένα βήμα παραπάνω. Από την πλευρά της Γερμανίας πάλι, θα αναφερθεί ότι πρέπει να επανεφευρεθεί η λέξη αλληλεγγύη: Όχι απέναντι στους Έλληνες, αλλά σε σχέση με τα εμπορικά πλεονάσματα της τάξης του 9% του ΑΕΠ που έχουν δημιουργηθεί. Το γαλλογερμανικό οικονομικό «new deal» θα περιμένει.</span><br />
</div>
<div class="p1">
<span class="s1">Οι δύο πρωτεύουσες δεν θα μιλήσουν βέβαια καθόλου γι΄ αυτές τις διαφωνίες. Σε μία καλοδουλεμένη γλώσσα, θα εξηγήσουν ότι για να αποφευχθεί το «ξήλωμα» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα πρέπει πρώτα απ? όλα να σταθεροποιηθεί η Ευρώπη των 27.</span><br />
</div>
<div class="p1">
<b><span class="s1">Ένα ενδεχόμενο Brexit θα είχε πράγματι μεγαλύτερες συνέπειες σε μη οικονομικό επίπεδο. «Η αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου θα έπληττε το 15% του ΑΕΠ της Ευρώπης, το 30% της διπλωματίας της, το 40% της στρατιωτικής της ικανότητας και το 50% της ιστορίας της» επισημαίνει ο Πασκάλ Λαμί, πρώην γενικός διευθυντής του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου.</span></b><br />
</div>
<div class="p1">
<span class="s1">Με την προσφυγική κρίση και τις τρομοκρατικές επιθέσεις, η ΕΕ κρίνεται αυτές τις ημέρες και σε επίπεδο ασφαλείας. «Η Ευρώπη δεν οικοδομήθηκε γι΄ αυτό, αλλά εκεί κρίνεται» σημειώνει ο Γάλλος υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων, Αρλέμ Ντεζίρ.</span><br />
</div>
<div class="p1">
<b><span class="s1">Εβδομήντα χρόνια μετά την ομιλία του Τσόρτσιλ στη Ζυρίχη με θέμα την οικοδόμηση των «Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης», ο Φρανσουά Ολάντ ψάχνει τις σωστές λέξεις για να υπερασπιστεί την ευρωπαϊκή οικογένεια. Θα χρειαστεί να μιλήσει στους Γάλλους την Παρασκευή 24 Ιουνίου, στους σοσιαλδημοκράτες φίλους του και στον Αλέξη Τσίπρα το πρωί της 26ης Ιουνίου, στην καγκελάριο Μέρκελ το απόγευμα της ίδιας ημέρας, στο Βερολίνο. Οι δύο ηγέτες θα σχεδιάσουν εκεί το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της επομένης του δημοψηφίσματος.</span></b><br />
</div>
<div class="p1">
<span class="s1">Το πρώτο στάδιο της ευρωπαϊκής «επίθεσης» μετά το δημοψήφισμα θα είναι η επανίδρυση της Σένγκεν. Η Frontex θα πρέπει να μετατραπεί σε μία αστυνομία των ευρωπαϊκών συνόρων. Οι Αφρικανοί και Άραβες μετανάστες θα πρέπει να εφοδιαστούν με βιομετρικά διαβατήρια. Όποιος θέλει να ταξιδέψει στην Ευρώπη θα πρέπει προηγουμένως να εγγραφεί στο Διαδίκτυο, όπως απαιτούν οι Αμερικανοί με το σύστημα ESTA. Αντίθετα, οι Γάλλοι δεν θέλουν ούτε την αναθεώρηση του «Δουβλίνου» ούτε την εισαγωγή ποσοστώσεων: Κάθε χώρα δέχεται τους πρόσφυγές της. «Η Ευρώπη δεν μπορεί να ζήσει σε καθεστώς διεθνούς αφέλειας» λέει ο Ντεζίρ.</span><br />
</div>
<div class="p1">
<b><span class="s1">Το δεύτερο στάδιο θα είναι η άμυνα. Ο γερμανικός προϋπολογισμός στο πεδίο αυτό είναι πλέον μεγαλύτερος από τον γαλλικό. Το πιο εύκολο θα ήταν η βιομηχανική συνεργασία των δύο χωρών στα άρματα μάχης και τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη. Οι δύο χώρες δεν είναι βέβαια αναγκασμένες να ξαναπαίξουν τον αγώνα Rafale- Eurofighter, τον οποίο η Γαλλία θα κέρδιζε αν η Γερμανία δεχόταν να μην είναι πάντα η καλύτερη.</span></b><br />
</div>
<div class="p1">
<span class="s1">Το τρίτο στάδιο θα είναι η προώθηση μιας πολιτικής συνεργασίας με την Αφρική στους τομείς της ανάπτυξης και της μετανάστευσης. Σχετικές αποφάσεις έλαβε η σύνοδος της Μάλτας του περασμένου φθινοπώρου.</span><br />
</div>
<div class="p1">
<span class="s1">Αυτές οι μετριοπαθείς προτάσεις θα γίνονταν δεκτές στην Γαλλία και την Γερμανία; Σύμφωνα με μια έρευνα του Ερευνητικού Κέντρου Pew, που δημοσιεύτηκε στις 13 Ιουνίου, τα τρία τέταρτα των Γάλλων και των Γερμανών θα ήθελαν η ΕΕ να παίξει μεγαλύτερο ρόλο στα παγκόσμια πράγματα. Και μάλιστα για τους αντίθετους λόγους! Οι Γάλλοι, επειδή θεωρούν, σε ποσοστό 46%, ότι η χώρα τους έχει χάσει την τελευταία δεκαετία την επιρροή της. Οι Γερμανοί, επειδή πιστεύουν, σε ποσοστό 62%, ότι η χώρα τους παίζει τα τελευταία χρόνια μεγαλύτερο ρόλο στα παγκόσμια πράγματα.</span></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Το ένα τρίτο των πληθυσμών των δύο χωρών θέλει την αύξηση των αμυντικών δαπανών. Οι Γάλλοι τείνουν βέβαια περισσότερο προς τη χρήση της στρατιωτικής ισχύος, ενώ οι Γερμανοί επιμένουν στην υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Παρόλα αυτά, όμως, η στρατιωτική τους συνεργασία φαίνεται πιο εύκολη από τον συντονισμό των οικονομιών τους.</span><br />
</div>
<div class="p1">
<span class="s1">Η απόσταση εδώ είναι πράγματι μεγάλη. Οι Γάλλοι αντιτίθενται σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από τους Γερμανούς στην αύξηση των εισαγωγών από τις αναπτυσσόμενες χώρες. Φοβούνται επίσης πολύ περισσότερο τις επιπτώσεις της παγκοσμιοποίησης στους μισθούς και την απασχόληση. Και επικρίνουν περισσότερο την οικονομική πολιτική της ΕΕ. Είναι λογικό λοιπόν οι Γάλλοι να είναι πιο εχθρικοί απέναντι στην ΕΕ (61%) από τους Γερμανούς, αλλά και τους Βρετανούς (48%).</span></div>
<div class="p1">
<span class="s1">Η αποχώρηση των Βρετανών θα διευκόλυνε έτσι, παραδόξως, την ενοποίηση της Ευρώπης σε δύο τομείς όπου η Βρετανία θεωρείται απαραίτητη – την άμυνα και την ασφάλεια – ενώ θα προκαλούσε μεταξύ Παρισιού και Βερολίνου μία αντιπαράθεση στην οποία οι Αγγλοσάξονες είχαν βγει νικητές το 1980: Τη μάχη για μία Ευρώπη- φρούριο.</span><br />
</div>
<div class="p1">
<b><span class="s1">Le Monde</span></b></div>
<div class="p1">
<i><b><span class="s1">* Ο Αρνό Λεπαρμαντιέ είναι αρθρογράφος της Le Monde </span></b></i><br />
<a href="http://www.militaire.gr/" target="_blank"><br /></a>
<a href="http://www.militaire.gr/" target="_blank">πηγή</a><br />
<br />
<br />
 Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.   </div>

BREXIT: “Κι αν προκύψει”; Τι επιπτώσεις θα υπάρξουν ακόμη και στο πεδίο της Άμυνας

Του Αρνό Λεπαρμαντιέ * Aν παρ’ ελπίδα οι Βρετανοί επιλέξουν να αποχωρήσουν από την Ευρωπαϊκή Ένωση, θα καταρρεύσει ένας παλιός μύθος: Ό...

Διαβάστε την συνέχεια

Η επίθεση του εχθρού αρχίζει από τις προπαρασκευαστικές ενέργειες

Ellada simera 0 Ελλάδα, Τουρκία 15:36

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVIh-8FOeBBwbcwcGC50dW2bOZxdSH474vH760G2SrzfmIBqO2mZXe7BezyGal1YCZx4XJuFHFTpb-5q5dBWiG04dxtKmvuvS-bttuTqyBKjh2hSt7gvL6jmNWwE7zXdlEbJA4BWlT6XdE/s1600/ellada%252Ctoyrkia+_flag.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="382" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVIh-8FOeBBwbcwcGC50dW2bOZxdSH474vH760G2SrzfmIBqO2mZXe7BezyGal1YCZx4XJuFHFTpb-5q5dBWiG04dxtKmvuvS-bttuTqyBKjh2hSt7gvL6jmNWwE7zXdlEbJA4BWlT6XdE/s640/ellada%252Ctoyrkia+_flag.jpg" width="640" /></a></div>
<i><b><br /> Αν συνεχίσουμε να επιδεικνύουμε ανεκτικότητα στις τουρκικές προσβολές δεν θα χάσουμε μόνον τα Ίμια, αλλά πολύ περισσότερα.</b></i><br /><br /> Μια είδηση που μετέδωσε η ισραηλινή εφημερίδα «Jerusalem Post», ότι μετά από 35 χρόνια αποφάσισε το Ιράκ να μηνύσει το Ισραήλ για τον βομβαρδισμό του πυρηνικού αντιδραστήρα του, στις 7 Ιουνίου του 1981, δίνει τη αφορμή για προβληματισμό σχετικά με το κατά πόσο είναι «φιλικές» ή όχι οι σχέσεις μας με την Τουρκία.<br /><br />Το Ιράκ ξεκίνησε εργασίες κατασκευής του πυρηνικού αντιδραστήρα το 1979, στα περίχωρα της Βαγδάτης, με γαλλικά υλικά και τεχνογνωσία. Οι Ισραηλινοί, μόλις πληροφορήθηκαν τα πυρηνικά σχέδια του Ιράκ, ήταν φυσικό να θορυβηθούν, φοβούμενοι ότι ο αντιδραστήρας θα χρησιμοποιείτο για την κατασκευή πυρηνικών όπλων (όπως συμβαίνει και στις μέρες μας με το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν).<br /><br />Οργάνωσαν παράτολμη επιχείρηση, με τοποθέτηση πρόσθετων δεξαμενών καυσίμων στα αεροσκάφη τους, που παρέμειναν επί τρίωρο στον αέρα, περνώντας πάνω από εχθρικό έδαφος (Σαουδικής Αραβίας, κατ’ άλλους από Ιορδανία) και έφεραν σε πέρας τον βομβαρδισμό, καταστρέφοντας τις εγκαταστάσεις (με 10 Ιρακινούς στρατιώτες νεκρούς και έναν Γάλλο τεχνικό).<br /><br />Φυσικά, ηγέρθη θέμα, με τις διαμαρτυρίες όχι μόνον των αραβικών χωρών, αλλά και πλήθους δυτικών, με τον ΟΗΕ να εκδίδει ψήφισμα βάσει του οποίου έπρεπε να αποζημιωθεί το Ιράκ, στο οποίο ψήφισμα το Ισραήλ έδωσε τόση σημασία όση δίνουν και οι Τούρκοι σε ανάλογα ψηφίσματα για την Κύπρο. Αυτό είναι το ιστορικό. Σημασία για μας έχει, η αιτιολογία της κυβέρνησης Μπέγκιν -η οποία αποφάσισε την καταστροφή του αντιδραστήρα-, ότι αποτελούσε πράξη αυτοάμυνας, που προβλέπεται από το άρθρο 51 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών.<br /><br />Και επανήλθε προς συζήτηση το θέμα, πότε κρίνεται ότι μια χώρα επιτίθεται σε μια άλλη; Όταν πέσουν πυροβολισμοί, ή περάσουν τα στρατεύματά της στο έδαφος της άλλης, ή όταν γίνονται γνωστές οι προπαρασκευαστικές ενέργειες που εμφανώς αποβλέπουν σε επίθεση, όπως ισχυρίστηκε το Ισραήλ;<br /><br />Γεγονός, είναι, πως σ’ αυτό το θέμα έχει απαντήσει η ελληνική διπλωματία από τις αρχές του… 20ού αιώνα, με τον καθηγητή και διπλωμάτη Νικόλαο Πολίτη, που είχε αναδειχθεί σε μια από τις πιο έγκυρες επιστημονικές προσωπικότητες του απόδημου ελληνισμού (καθηγητής στην Γαλλία) και κέρδισε την εκτίμηση του πρωθυπουργού Ελευθερίου Βενιζέλου, του οποίου έγινε στενός συνεργάτης. (Στα 1912-13 μετέσχε ως μέλος της ελληνικής αντιπροσωπείας στις διεθνείς διασκέψεις του Λονδίνου και του Βουκουρεστίου).<br /><br />Ο καθηγητής λοιπόν, Νικόλαος Πολίτης είχε διευκρινίσει πως η επίθεση του εχθρού αρχίζει από τη στιγμή των προπαρασκευαστικών ενεργειών του. Αυτό σημαίνει, πως η χώρα εναντίον της οποίας στρέφεται η προπαρασκευή, θεωρείται αμυνόμενη και δικαιούται να αρχίσει «προληπτικό» πόλεμο, για να εξουδετερώσει την επίθεση που ετοιμάζει ο εχθρός εναντίον της.<br /><br />Αυτό ήταν και το επιχείρημα των Ισραηλινών (υπάρχει ένα ενδιαφέρον σύγγραμμα του καθηγητή Ηλία Κουσκουβέλη για τον «προληπτικό πόλεμο», αναφερόμενο όμως μόνον στην πυρηνική απειλή).<br /><br />Αν συνεχίσουμε να επιδεικνύουμε ανεκτικότητα στις τουρκικές προσβολές, έναντι ενός εχθρού δηλαδή, ο οποίος συμφώνως προς τα ανωτέρω, μας έχει ήδη επιτεθεί, δεν θα χάσουμε μόνον τα Ίμια και τις άλλες γκρίζες ζώνες, αλλά πολύ περισσότερα. Και ασφαλώς, δεν εννοώ κάποια ενέργεια τύπου Ισραήλ προς Ιράκ, επειδή αυτού του είδους ενέργειες προτιμώνται μόνον όταν εξαντληθούν όλα τα άλλα μέσα.<br /><br />Αναφέρομαι συγκεκριμένα στο προχθεσινό περιστατικό. Την ώρα, που ο Αρχηγός της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας Αντιπτέραρχος Χρήστος Βαϊτσης, επισκεπτόταν την Άγκυρα, προσκεκλημένος του Τούρκου ομολόγου του και συναντιόταν με τον Τούρκο Αρχιστράτηγο Χουλουσί Ακάρ, οι Τούρκοι έβγαλαν ΝΟΤΑΜ λέγοντας ότι ο Αη Στράτης είναι αποστρατικοποιημένη περιοχή και ως εκ τούτου δεν μπορούν να γίνονται εκεί ασκήσεις από την Πολεμική Αεροπορία μας.  Η Τουρκία με την  ΝΟΤΑΜ αμφισβητεί ουσιαστικά την κυριαρχία της Ελλάδας στη Λήμνο και τον Αη Στράτη, τον οποίο μάλιστα αναφέρει με τουρκική ονομασία (Bozbaba), λέγοντας ότι δεν μπορεί να περιλαμβάνεται σε οποιοδήποτε στρατιωτικό σενάριο ασκήσεων!<br /><br />Ερώτηση: Γιατί δεν εγκατέλειψε αμέσως την Τουρκία ο Έλληνας αξιωματικός, εις ένδειξη διαμαρτυρίας για την εχθρική ενέργεια; Το ίδιο ερώτημα και για τον Κοτζιά, τον Τσίπρα, και όλους τους άλλους, που μόλις πατούν σε τουρκικό έδαφος, οι Τούρκοι «ξεσαλώνουν» με τις παραβιάσεις του χώρου κυριαρχίας μας, με τους δικούς μας να απολαμβάνουν το λουκουμάκι που τους τρατάρουν (μόνον ο Μολυβιάτης επέστρεψε αμέσως στην Αθήνα και έστειλε το σωστό μήνυμα).<br /><br />Ας πάψουν επιτέλους, όσοι μας εκπροσωπούν, να χασκογελούν δείχνοντας κατενθουσιασμένοι που τους έπιασε το χέρι ο Σουλτάνος. Δεν υπηρετούν έτσι τα συμφέροντα των Ελλήνων.<br />
<a href="http://www.voria.gr/" target="_blank">πηγή</a><br />
<br />
<br />
 Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.

Η επίθεση του εχθρού αρχίζει από τις προπαρασκευαστικές ενέργειες

Αν συνεχίσουμε να επιδεικνύουμε ανεκτικότητα στις τουρκικές προσβολές δεν θα χάσουμε μόνον τα Ίμια, αλλά πολύ περισσότερα. Μια είδηση πο...

Διαβάστε την συνέχεια

Γεωπολιτικό μήνυμα BREXIT: Όχι στη νέου τύπου γερμανική κυριαρχία…

Ellada simera 0 Γεωπολιτική, Ευρώπη, Πρωτοσέλιδα 15:30

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjas9hJ6ivufl0jyx3-hzBmtIcKDt8CWRTJol18GNse-tuJY_2Rw9alhf9ITmezYVYxMEwJ2WG3azwE1bPlGSHF1AcoIQXhuAzFP2uRIq9XHrnV7TAqmLGzheA9XgIu1QOcVkfXjgQlBvuo/s1600/oxi+stin+neoy+tyoy+germaniki+kyriarxia.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjas9hJ6ivufl0jyx3-hzBmtIcKDt8CWRTJol18GNse-tuJY_2Rw9alhf9ITmezYVYxMEwJ2WG3azwE1bPlGSHF1AcoIQXhuAzFP2uRIq9XHrnV7TAqmLGzheA9XgIu1QOcVkfXjgQlBvuo/s640/oxi+stin+neoy+tyoy+germaniki+kyriarxia.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Η Ιστορία μαζί με τη Γεωγραφία θα είναι παρούσες στο προσεχές δημοψήφισμα, καθώς 71 έτη μετά το τέλος του Β’ ΠΠ, το αρχαιότερο γεωπολιτικό κέντρο λήψεως αποφάσεων του αγγλοσαξονικού κόσμου, φέρεται να έχει καταλήξει και σταθμίσει τα συν και τα μείον μιας νέας γεωστρατηγικής αφετηρίας. Ενδεχόμενη απόφαση εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) θα αποτελέσει το τέλος της περιόδου γεωστρατηγικής ανοχής, την οποίαν οι Αγγλοσάξονες επέδειξαν έναντι της Γερμανίας, ανοίγοντας τον γεωπολιτικό ασκό του Αιόλου.<br />
<br />
<b>Ιωάννης Σ. Θεοδωράτος</b><br />
Δημοσιογράφος-Αμυντικός αναλυτής<br />
<br />
Η προεκλογική δέσμευση του πρωθυπουργού Κάμερον να προχωρήσει σε δημοψήφισμα αναφορικώς με την παραμονή ή όχι στην ΕΕ, δεν μπορεί να ειδωθεί ως μια απλή μετεκλογική συνέπεια σε επίπεδο υποσχέσεων. Όχι εφόσον συζητούμε για αποφάσεις που λαμβάνονται στη Μεγάλη Βρετανία.<br />
<br />
Οφείλω να ξεκαθαρίσω πως σκοπός της παρούσης αναλύσεως δεν αποτελεί η υποστήριξη του ΝΑΙ ή του ΌΧΙ στο δημοψήφισμα, αλλά να καταγραφεί μια γεωπολιτική εκτίμηση βασιζόμενη επί μιας σειράς ιστορικών και γεωγραφικών αιτιών, τα οποία συνιστούν ένα ακλόνητο υπόβαθρο αντλήσεως συμπερασμάτων.<br />
<br />
Η «Μεγάλη Βρετανία (GB) προτού συρρικνωθεί σε Ηνωμένο Βασίλειο (UK)» (σ.σ. ως UK εισήλθε το 1973 στην τότε ΕΟΚ προκειμένου να ικανοποιηθεί η γαλλική απαίτηση να μην περιλαμβάνεται ο γεωγραφικός όρος Βρετανία, λόγω της υπάρξεως της γαλλικής Βρετάνης… αν μας λέει κάτι για τη δική μας διένεξη με τα Σκόπια), υπήρξε επί 300 περίπου έτη η κυρίαρχη θαλάσσια δύναμη, η οποία πρωτοστατούσε στις παγκόσμιες και ευρωπαϊκές εξελίξεις.<br />
<br />
Πριν από 112 έτη δια χειρός του Βρετανού γεωγράφου Sir Halford Mackinder, ο κόσμος υποδέχθηκε το διάσημο έργο του «The Geographical Pivot of History» βάσει του οποίου θεμελιώθηκε η γεωπολιτική θεωρία της Heartland. Εάν κάποιος επιχειρούσε να εντοπίσει τη γενεσιουργό αιτία του Brexit θα την ανεύρισκε στον φόβο της θαλασσοκράτειρας ενάντια στην πιθανότητα απώλειας ελέγχου κρίσιμων σημείων ναυτικής γεωγραφίας, από μια χερσαία δύναμη (σ.σ. τη Ρωσία κυρίως και δευτερευόντως τη Γερμανία), η οποία θα κυριαρχούσε στην Ευρασία.<br />
<br />
Μετά από δύο παγκοσμίους πολέμους και μετά από τη διατύπωση της θεωρίας της Rimland του Αμερικανο-ολλανδού Nickolas Spykman, ο αγγλοσαξονικός κόσμος υιοθέτησε την αναγκαιότητα αναχαιτίσεως/ανασχέσεως της δυνάμεως που θα επικρατούσε στην Ευρώπη (σ.σ. είτε της ΕΣΣΔ ή του Γ’ Ράιχ).<br />
<br />
<img height="486" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/proxy/AVvXsEiHk3IWQMq435veIFzh2QBlaWAmQNhvuE7bjx-nat4zRWkdc-WI6UP1CoH6zQUNCePLSBlVuYVxqWL1IeXWljdfkjVDh5GiOpVTsNtIDEbRccN1jXBSGjWtuO2aVXihJsrtd3Py25yOKbyaMsSu9lkaFKraoDD2f8wrGujKn36F3LL8G4SgVq0-4rHRjh3qzEf6wQBjwkcCJ3bE=" width="640" /><br />
<br />
Τόσον η ΕΣΣΔ όσο και η Γερμανία, αποτελούσαν τους βασικούς εκπροσώπους της χερσαίας ισχύος – η Γαλλία είχε τεθεί εκτός μετά από τους Ναπολεόντειους Πολέμους – και οι Αγγλοσάξονες, οι οποίοι συνεργάστηκαν στενά για να επικρατήσουν και στις δύο παγκόσμιες αναμετρήσεις, ξεκαθάρισαν και προσδιόρισαν τις μελλοντικές γεωστρατηγικές τους επιδιώξεις. Το Γ’ Ράιχ δεν κατόρθωσε να νικήσει τους Σοβιετικούς και η κόκκινη σημαία υψώθηκε στο Ράιχσταγκ.<br />
<br />
Η συγκρότηση του ΝΑΤΟ έφερε τους «Αμερικανούς μέσα, τους Ρώσους έξω και τους Γερμανούς κάτω». Ο ισχυρότερος αναθεωρητικός μοχλός στην Ευρώπη, ο γερμανικός ηγεμονισμός είχε συντριβεί και ο γεωγραφικός γερμανικός/πρωσικός χώρος διαμοιράστηκε μεταξύ των νικητών. Ό,τι απέμεινε χωρίστηκε εκ νέου σε δύο τμήματα, τα οποία αποτέλεσαν τα ανεξάρτητα κράτη της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας (Δυτικής) και της Λαοκρατικής Δημοκρατίας (Ανατολικής) της Γερμανίας.<br />
<br />
Ωστόσο, παρά τις προτάσεις του τότε Αμερικανού υπουργού Οικονομικών (Secretary of the Treasury)Henry Morgenthau, οι οποίες προέβλεπαν την πλήρη και ολοκληρωτική καταστροφή της ικανότητας της Γερμανίας στον τομέα της βιομηχανικής παραγωγής, ώστε να μην μπορέσει ποτέ να αποκτήσει την ισχύ που θα της επέτρεπε να επανασυγκροτήσει τις Ένοπλες Δυνάμεις της, οι ΗΠΑ επέδειξαν μια αξιοσημείωτη γεωπολιτική μεγαθυμία και μεγαλοψυχία.<br />
<br />
Η ανάγκη ανασχέσεως της σοβιετικής απειλής ήταν άμεση και επιτακτική. Η θεωρία της Rimland έπρεπε να λειτουργήσει σε βάθος χρόνου και να αντέξει σε οποιαδήποτε πολιτικοοικονομική πίεση. Στο κρίσιμο μέτωπο της Ευρώπης, ωρίμασε η ιδέα της κατασκευής μιας νέας μορφής ενώσεως, η οποία θα ενίσχυε την άμυνα της Δύσεως και θα προετοίμαζε μια ευρύτατη συνεργασία μεταξύ των καπιταλιστικών χωρών, καθώς η αντιπαράθεση με την ΕΣΣΔ και το κομμουνιστικό στρατόπεδο θα διαρκούσε δεκαετίες.<br />
<br />
Παρά την απειλή του πυρηνικού πολέμου οι Αγγλοσάξονες γνώριζαν, ότι αφού διέθεταν τον έλεγχο των θαλασσών και του εμπορίου, αφού έλεγχαν κύρια γεωστρατηγικά σημεία, θα ήταν ζήτημα χρόνου οι δυτικές οικονομίες να κερδίσουν τον αγώνα της αναπτύξεως, της βιομηχανικής παραγωγής και του εκσυγχρονισμού.<br />
<br />
Σε αυτό το μεσομακροπρόθεσμο σχεδιασμό, η εμπλοκή της δυτικογερμανικής βιομηχανικής μηχανής θα ήταν ζωτικής σημασίας. Όπως η Ιαπωνία έτσι και η Δυτική Γερμανία θα αναλάμβανε έναν ειδικό ρόλο αναδεικνυόμενη σταδιακά σε ατμομηχανή της Ευρώπης, εξέχον παράδειγμα καπιταλισμού και πιστός σύμμαχος των Αγγλοσαξόνων.<br />
<br />
<a href="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2016/06/European_Community_Treaty_of_Rome.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img height="294" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/proxy/AVvXsEiAu1Hk0f4oHwsdVwaerNSYBCB-GaH9idHZGJHneDADNvU8DZNU9TJ46tmTMKitp5PVZh5TVj28SJRRVXWUwHa3PVvo-pBAGWHKHyngYh-Morm5Z_Fu3kk-twkSqLdPZMnBOtTKTPlL8tGVeUKe67L6XusNdio21noIni4bUja8lhJAJentgoUQ7X8HHyRZ3l29y9vzqeKl8L2LVaDBxgdjjA=" width="400" /></a><br />
<br />
<b>Η ανασυγκρότηση της γερμανικής ισχύος</b><br />
<br />
Η ίδρυση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακος και Χάλυβος το 1952 έθεσε τις βάσεις για ένα πολύ πιο φιλόδοξο εγχείρημα. Το 1957 με τις Συνθήκες της Ρώμης συγκροτήθηκε η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ), υλοποιώντας το στρατηγικό σχεδιασμό μιας ζώνης οικονομικής συνεργασίας, ως ισχυρό αντίβαρο ενάντια στους Σοβιετικούς και τους συμμάχους τους.<br />
<br />
Η ένταξη της Βρετανίας ως Ηνωμένο Βασίλειο (σ.σ. για να παρακαμφθούν οι γαλλικές αντιδράσεις) το 1973 καθώς και άλλων χωρών στη συνέχεια – μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα – δημιούργησε μια οικονομική ευρωπαϊκή Rimland, την εποπτεία της οποίας ασκούσαν διακριτικώς οι Αγγλοσάξονες με «επίτιμους» τους Γάλλους.<br />
<br />
Οι Γερμανοί ένοιωθαν ευγνωμοσύνη καθώς για τις πρώτες δύο δεκαετίες μετά τον Β΄ΠΠ οι σύμμαχοί τους πλήρωναν τεράστια ποσά για την ασφάλεια και την άμυνα της Δυτικής Γερμανίας, τα εργοστάσιά τους είχαν κατακλυστεί από φθηνά εργατικά χέρια (σ.σ. αλήθεια έχει εκτιμηθεί πόσο και ποιο ήταν το οικονομικό όφελος στην γερμανική οικονομία, το οποίο προήλθε από τους Έλληνες μετανάστες;) και σταδιακά τα προϊόντα τους άρχιζαν να κατακτούν τις αγορές της Δύσεως.<br />
<br />
Λίγο πριν από την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού η Δυτική Γερμανία είχε μετεξελιχθεί σε έναν ισχυρότατο οικονομικό παράγοντα, με τους σχετικούς δείκτες να προειδοποιούν ότι η χώρα μπορεί να τα καταφέρει ακόμη καλύτερα. Η κατάρρευση της ΕΣΣΔ αποδέσμευσε όλες τις πρώην χώρες του Συμφώνου της Βαρσοβίας και της ΚΟΜΕΚΟΝ και το ζήτημα της γερμανικής ενοποιήσεως τέθηκε το 1990 επί χάρτου. Παρά τις βρετανικές αντιρρήσεις οι οποίες κάμφθηκαν, η ενοποίηση των δύο Γερμανιών ήταν γεγονός.<br />
<br />
Τo 1993 γεννήθηκε η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) των 12 μελών, η οποία σταδιακά επεκτάθηκε προς ανατολάς φθάνοντας τα 28 κράτη μέλη. Εκείνη την περίοδο οι μελετητές της ευρωπαϊκής ιστορίας θυμήθηκαν το σχέδιο του υπουργού Οικονομικών του Γ΄ Ράιχ (1938-1945) Walter Funk, το οποίο σε περίπτωση νίκης, προέβλεπε τη συγκρότηση της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Ενώσεως…<br />
<br />
O ρόλος της Γερμανίας αναβαθμιζόταν συνεχώς και αυτό άρχισε να δημιουργεί νέες βεβαιότητες για το πώς θα χρησιμοποιούσε το Βερολίνο την αναγεννημένη ισχύ, γεγονός το οποίο φάνηκε κατά τη διάρκεια των γεγονότων που οδήγησαν στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και τον μετέπειτα εμφύλιο πόλεμο (1991-1999).<br />
<br />
<img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/proxy/AVvXsEh0o3wLHEMyMFzQ0Z1yuXuEdT3ESSb-Z2oPNoOzPn7_OJxSb4A1B2IInwF-ntVyQoIHtgPle8Mm0XPOwb-IPYitFWywkqhrQrY_fp8MuksW0jHR48WGyZoSoTQdgJAIrKBsy09zWv4wWVyAcEx0yCC0njDAaFoui2RvFPRV3mG4kjlRDdw_Lh-pITXxVZYqtfGE=" /><br />
<br />
Η περίοδος προεδρίας Κλίντον συνέβαλλε σημαντικά στην γεωστρατηγική «αποθράσυνση» της εμφόρτου με νέα αυτοπεποίθηση Γερμανίας. Τότε, για πρώτη φορά μετά το τέλος του Β’ ΠΠ, αεροσκάφη κρούσεως Tornado IDS της Luftwaffe συμμετείχαν σε αποστολές καταδείξεως στόχων εδάφους με λέιζερ, τους οποίους προσέβαλαν στη συνέχεια μονάδες πυροβολικού. Η Γερμανία πολεμούσε ξανά χρησιμοποιώντας τις Ένοπλες Δυνάμεις της σε μια αποστολή που είχε συμβολική σημασία.<br />
<br />
Λίγα χρόνια αργότερα, τον Μάρτιο του 1999, αεροσκάφη Tornado ECR μετείχαν ενεργότερα σε επιχειρήσεις καταστολής/καταστροφής της σερβικής αεραμύνης (SEAD/DEAD). Οι εικόνες των γερμανικών αεροσκαφών να προσβάλλουν στο πλαίσιο της επιχειρήσεως του ΝΑΤΟ Allied Force τις σερβικές δυνάμεις, προκάλεσε ισχυρούς ιστορικούς συνειρμούς. Ακόμη ένα εμπόδιο είχε αρθεί ενισχύοντας τη γερμανική γεωστρατηγική.<br />
<br />
<a href="http://www.defence-point.gr/news/wp-content/uploads/2016/06/schroeder-putin.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/proxy/AVvXsEhhOSNtyRDaZHviFM_VdHd5hKJsmQls1pID3DRRv20A5-E7IJ4KRuVxlJXeoYoHARnyE0SwMqo9-nMp4qUl1L0m8JvCEzX0H04isHfafnCRz-BbIPG0WnoSDjCi5k0h9_A7chmE7CEYGydChzI5MiwtE5PFN64cpyBt9kZ1SJ6_CUsxJYlmqAzwGBj9ao8J5pBAvzipF-H-=" /></a>To 1999 απεδείχθη καθοριστικής σημασίας όχι μόνο επειδή ολοκληρώθηκε η ήττα της σερβικής πολιτικής μέσω της ΝΑΤΟϊκής εμπλοκής, την οποία η Γερμανία υποστήριξε με υπερβάλλον (σ.σ. έως παρεξηγήσεως) ζήλο, αλλά κυρίως για την υιοθέτηση του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος, του ευρώ. Το Βερολίνο έβλεπε να υλοποιείται το όνειρο του Funk χωρίς να χρειαστούν Panzer και Stukas, αυτήν τη φορά.<br />
<br />
Η βρετανική στάση υπήρξε σαφής και απορριπτική, καθώς το Λονδίνο δεν εισήλθε στη νέα νομισματική ένωση, γεγονός που θα μπορούσε να εκληφθεί ως μια προειδοποίηση – κίτρινη κάρτα προς τον «υπερφίαλο» πρώην ηττημένο. Όμως η Γερμανία προχώρησε ακόμη περισσότερο, όταν χάρη στις ενέργειες του καγκελαρίου Σρέντερ (Schroeder) τέθηκε σε εφαρμογή η συμφωνία κατασκευής του αγωγού φυσικού αερίου (φ.α.) Nord Stream, μέσω του οποίου ρωσικό φ.α. θα διοχετευόταν απευθείας στη γερμανική ενδοχώρα.<br />
<br />
Επρόκειτο για ένα εξαιρετικής γεωενεργειακής σημασίας έργο, το οποίο διέθετε και μια άλλη παράμετρο. Ο αγωγός δεν θα διερχόταν μέσω των βαλτικών χωρών, ούτε μέσω της Πολωνίας. Η σύγκριση με το Σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ στην ενέργεια δεν ήταν καθόλου συμπτωματική.<br />
<br />
<b>Αναχαιτίζοντας την γερμανική ισχύ</b><br />
<br />
Η ενεργειακή συνεργασία Γερμανίας και Ρωσίας ενόχλησε τους Αγγλοσάξονες όταν έγινε αντιληπτό ότι:<br />
<ul>
<li> Το φ.α. που αγόραζε σε προνομιακές τιμές η Γερμανία από την Ρωσία χρησιμοποιείτο για την αύξηση του γερμανικού πλούτου και της ισχύος, καθώς το Βερολίνο είχε σταδιακά μετεξελιχθεί σε οικονομικό παντεπόπτη – gauleiter, με φιλοδοξίες να ελέγξει τις πολιτικές της ΕΕ και όχι μόνον των χωρών μελών της ΟΝΕ,</li>
</ul>
<br />
<ul>
<li> τα εκατοντάδες δις ευρώ έσοδα τα οποία εισέρεαν στα ρωσικά ταμεία λόγω των πωλήσεων φ.α. χρησιμοποιώντας ολόκληρο το σύστημα αγωγών (π.χ. μέσω Ουκρανίας) χρησιμοποιήθηκαν από την ηγεσία του Κρεμλίνου προς όφελος της αναβαθμίσεως και εκσυγχρονισμού της ρωσικής ισχύοςκαι ιδιαιτέρως της στρατιωτικής,</li>
</ul>
<br />
<ul>
<li>φαντάζει οξύμωρο, τα χρήματα τα οποία δημιουργήθηκαν πριν και μετά τον Ψυχρό Πόλεμο στην Ευρώπη και έφεραν την αμερικανική σφραγίδα, να διοχετεύονται προς την Μόσχα, τον μεγάλο ηττημένο με αιχμή την ενέργεια. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο οι Αγγλοσάξονες θέλησαν να τερματίσουν την ρωσική πρωτοκαθεδρία και αποκλειστικότητα, η οποία ενισχύθηκε και συνεχίζει να ενισχύεται από τη γερμανική στάση, αναζητώντας εναλλακτικούς δρόμους τροφοδοσίας με στόχο την μείωση της ρωσικής εξαρτήσεως.</li>
</ul>
<b>Προειδοποιητικός επίλογος</b><br />
<br />
Η Γερμανία σύμφωνα με την αρχετυπική γεωπολιτική θεώρηση και τους απορρέοντες γεωστρατηγικούς σχεδιασμούς των Αγγλοσαξόνων, όπως προαναφέραμε συνιστά μια δύναμη η οποία οφείλει την ύπαρξή της στην πολιτική ανάσχεσης της Σοβιετικής Ενώσεως και της διαδόχου Ρωσικής Ομοσπονδίας.<br />
<br />
Συνεπώς, δεν θα πρέπει να εκληφθεί από κανέναν Γερμανό επίσημο σοβαρά, ότι η όποια αναβάθμιση της επετράπη, – λόγω συγκυριών ή λαθών – αποτέλεσε αφετηρία για την επανεμφάνισή της ως κέντρο ενός πολυπολικού κόσμου. Το Βερολίνο χρησιμοποιώντας την ήπια ισχύ κατόρθωσε να θέσει υπό τον έλεγχό του τους βασικότερους μηχανισμούς της ΕΕ, χρησιμοποίησε τη γραφειοκρατία, γεγονός που σήμαινε ότι χωρίς πόλεμο, κατάφερε να ηγηθεί μιας νέας Ευρώπης, η οποία έχει ένα φαινομενικό κέντρο στις Βρυξέλλες και ένα ουσιαστικό στη Γερμανία.<br />
<br />
Η σύναψη ειδικής σχέσεως με επίκεντρο την ενέργεια με την Μόσχα, απέδειξε μια αυτονόμηση η οποία έφερε δύο πρώην αντιπάλους, αλλά με κοινά συμφέροντα πλέον, στο να συμπήξουν μια ιδιότυπη τακτική συμμαχία. Στόχος της νέας αυτής «πορείας προς ανατολάς» είναι ο έλεγχος (σ.σ. με διαφορετικούς σκοπούς) της Κεντρικής, Ανατολικής και Νοτίου Ευρώπης.<br />
<br />
Μια τέτοια δυνητική εξέλιξη προκαλεί την αντίδραση των Αγγλοσαξόνων, η οποία φαίνεται να καταλήγει στο συμπέρασμα πως ο ρόλος της ΕΕ, όπως αυτή μετεξελίχθηκε από τη Δυτικοευρωπαϊκή Ένωση ( σ.σ. η οποία διαλύθηκε το 2010 μετά από 62 έτη και αφού η ΕΕ με τη Συνθήκη της Λισσαβόνας ανέλαβε τις λειτουργίες της) και ιδιαιτέρως εξαιτίας της γερμανικής – εν πολλοίς – αναθεωρητικής πολιτικής έχει περατωθεί.<br />
<br />
Συνεπώς υπό αυτό πρίσμα πρέπει να δοθεί ένα ισχυρό μήνυμα προς το Βερολίνο, καθώς σε αντίθετη περίπτωση θα γίνουμε μάρτυρες της σταδιακής αποδομήσεως της ΕΕ και τη δημιουργία δύο τουλάχιστον οικονομικών χώρων:<br />
<br />
α) της γερμανικής ζώνης με ευρώ ή χωρίς αυτό και<br />
β) τουλάχιστον άλλης μιας με άλλο νομισματικό σύστημα. Ο αγγλοσαξονικός κόσμος ήδη οικοδομεί τον δικό του νέο ευρωπαϊκό ισχυρό πόλο στην Πολωνία και εάν οι ελληνικές κυβερνήσεις μπορούσαν να αντιληφθούν και να τολμήσουν, ο δεύτερος και πολύ πιο ισχυρός και μεγίστης γεωστρατηγικής αξίας θα μπορούσε κάλλιστα λόγω γεωγραφίας να είναι η χώρα μας.<br />
<br />
Συμπερασματικά, το πρόβλημα της Ουκρανίας, η πορεία των αγωγών φ.α. (εναλλακτική διαδρομή από τις πηγές προμηθείας της Μέσης Ανατολής), η προοπτική αποσταθεροποιήσεως της Λευκορωσίας (σ.σ. ως συνέχεια του ντόμινο με στόχο την Μόσχα), η ισλαμική πίεση μέσω των λαθρομεταναστών και προσφύγων λόγω της στάσεως της Τουρκίας, θα αποτελέσουν το απόλυτο εκρηκτικό μίγμα αποσταθεροποιήσεως για την επόμενη περίοδο.<br />
<br />
Ασχέτως του τι θα ψηφίσουν οι Βρετανοί την προσεχή Πέμπτη, εκτιμώ ότι το ξήλωμα του ευρωπαϊκού χιτώνος ξεκίνησε. Τα αίτια παραμένουν αμετάβλητα, οι αφορμές λαμβάνουν πολλές μορφές αναλόγως των συγκυριών και κυρίως των επιλογών<br />
<br />
<center>
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/EzU6i9QW4g4" width="620"></iframe></center>
<br />
<a href="http://www.defence-point.gr/" target="_blank">πηγή</a><br />
<br />
<br />
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.