Το όνομα της Κορέας στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη επισφραγίζει τη διαχρονική πίστη των Ελλήνων στην αξία της διεθνούς συνεργασίας για την ειρήνη και την ελευθερία.Το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το 1945, σηματοδότησε τον τερματισμό μιας σύρραξης με τα ολέθρια αποτελέσματα που αυτή επέφερε σε ένα ευρύ φάσμα κρατών και κοινωνιών. Η πολυπόθητη ειρήνη που επήλθε έμελλε να είναι φαινομενική και εύθραυστη....
Στις 25 Ιουνίου 1950 ξέσπασε ο πόλεμος της Κορέας όταν τα στρατεύματα της Βόρειας Κορέας εισέβαλαν αιφνιδιαστικά στην επικράτεια της Νότιας Κορέας, με επακόλουθο πολύνεκρες συγκρούσεις.Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ), με βάση τις αρχές που πρεσβεύει, επιστράτευσε τις δυνάμεις του για την επικράτηση της ειρήνης στη μακρινή Ασία. Η Ελλάδα χώρα φιλειρηνική, σεβόμενη τις υποχρεώσεις της ως μέλος του ΟΗΕ, ανταποκρίθηκε στη σχετική έκκληση του διεθνούς αυτού οργανισμού και συμμετείχε στον πόλεμο, μαζί με άλλες δυνάμεις (1), με ένα Εκστρατευτικό Σώμα.
Το Εκστρατευτικό Σώμα Ελλάδος (ΕΚΣΕ) περιέλαβε στη δύναμή του ένα ενισχυμένο Τάγμα Πεζικού και ένα Σμήνος της Αεροπορίας, το 13ο Σμήνος Μεταφορών, με αεροσκάφη C-47 Dakota.
Προοίμιο του πολέμου.
Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, στη διάσκεψη του Καΐρου, το φθινόπωρο του 1943, συμφωνήθηκε μεταξύ των ηγετών, του Αμερικανού Προέδρου Ρούσβελτ, του Βρετανού Πρωθυπουργού Τσώρτσιλ και του Αρχηγού της Κίνας Στρατάρχη Τσαγκ-Κάι-Σεκ, όπως η Κορέα καταστεί ελεύθερη και ανεξάρτητη, απαλλαγμένη από την ιαπωνική κατοχή. Η απόφαση αυτή έγινε αποδεκτή και από τη Σοβιετική Ένωση στο Πότσδαμ το 1945, όταν και αυτή κήρυξε τον πόλεμο κατά της Ιαπωνίας. Για το σκοπό αυτό αποφασίστηκε όπως τα ρωσικά στρατεύματα αφοπλίσουν το βόρειο τμήμα της Κορέας και τα αντίστοιχα αμερικανικά το νότιο.
Με την ήττα της Ιαπωνίας το 1945 και την είσοδο των σοβιετικών και των αμερικανικών στρατευμάτων στην Κορέα, δημιουργήθηκαν δύο ζώνες με διαχωριστικά σύνορα που ορίζονταν από τον 38ο βόρειο παράλληλο που τέμνει τη χώρα περίπου στη μέση. Τη βόρεια ζώνη κατέλαβαν οι Ρώσοι και τη νότια οι Αμερικανοί.
Στη Βόρεια Κορέα, με πρωτεύουσα την Pyongyang, οι Ρώσοι, από το φθινόπωρο του 1948, συγκρότησαν Λαϊκή Δημοκρατία, ενώ στη Νότια Κορέα, με πρωτεύουσα τη Σεούλ, η εθνοσυνέλευση, που προέκυψε από ελεύθερες – υπό την εποπτεία του ΟΗΕ – εκλογές το Μάιο του 1948, ανακήρυξε τη Δημοκρατία της Κορέας.
Το καθεστώς της Βόρειας Κορέας διακήρυττε ότι η εξουσία της κυβέρνησης της Λαϊκής Δημοκρατίας εκτείνεται σε όλη την Κορέα και συγχρόνως επεδίωκε την εσωτερική υποταγή της Νότιας Κορέας. Αποτέλεσμα των προθέσεων της Βόρειας Κορέας ήταν στις 25 Ιουνίου του 1950, τα στρατεύματά της να επιτεθούν αιφνιδιαστικά και απροκάλυπτα εναντίον της Δημοκρατίας της Νότιας Κορέας.
Αμέσως αντέδρασε ο ΟΗΕ και το Συμβούλιο Ασφαλείας, που συνήλθε την επομένη της εισβολής, στις 26 Ιουνίου 1950, χαρακτήρισε την επίθεση του Βορειοκορεατικού Στρατού εναντίον της Δημοκρατίας της Νότιας Κορέας ως προσβολή και κίνδυνο για την παγκόσμια ειρήνη. Κάλεσε τους εισβολείς να αποσύρουν αμέσως τα στρατεύματά τους βόρεια του 38ου παραλλήλου και συγχρόνως απηύθυνε έκκληση προς όλα τα κράτη – μέλη του ΟΗΕ, όπως συνδράμουν με κάθε τρόπο στην υλοποίηση της απόφασης αυτής. Άξιο προσοχής είναι ότι κατά τη συζήτηση του θέματος ο Ρώσος αντιπρόσωπος αποχώρησε.
Οι Αμερικανοί, όπως ήταν φυσικό, κινητοποιήθηκαν πρώτοι στην έκκληση του ΟΗΕ και έστειλαν εσπευσμένα στρατιωτικές δυνάμεις από εκείνες που βρίσκονταν ως κατοχικές στην Ιαπωνία. Στη συνέχεια, η Ουάσινγκτον κήρυξε άμεση επιστράτευση από παλαίμαχους του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και, προκειμένου να αντιμετωπίσει άμεσα τον κίνδυνο, εφάρμοσε ναυτικό αποκλεισμό της Βόρειας Κορέας και εκτέλεσε αεροπορικούς βομβαρδισμούς.
Τελικά οι δυνάμεις του ΟΗΕ, που απαρτίζονταν από τα συμμαχικά εκστρατευτικά σώματα, υπό την επιχειρησιακή διοίκηση της 8ης Αμερικανικής Στρατιάς, ύστερα από σκληρούς αγώνες μιας τριετίας, αντέκρουσαν τους εισβολείς και απέτρεψαν την κρίσιμη για τα ιδανικά της ελευθερίας κατάσταση. Εκτός από τις χερσαίες δυνάμεις, στο θέατρο των επιχειρήσεων της Κορέας συμμετείχε ο 7ος Αμερικανικός Στόλος, ο οποίος είχε τον έλεγχο όλων των συμμαχικών ναυτικών δυνάμεων. Οι αεροπορικές δυνάμεις του ΟΗΕ υπήχθησαν στην 5η Αμερικανική Αεροπορική Δύναμη.
Η μορφή του πολέμου.
Γενικά ο πόλεμος της Κορέας ήταν εξαιρετικά σκληρός και ιδιόμορφος. Αν και οι δυνάμεις των Ηνωμένων Εθνών (ΗΕ) διέθεταν μία αξιόλογη Διοικητική Μέριμνα και μία Αεροπορική Δύναμη που υπερείχε, εντούτοις ο αντίπαλος με τη συμμετοχή μεγάλου αριθμού κινεζικών στρατευμάτων δημιουργούσε σε πολλές περιπτώσεις λίαν δυσχερείς καταστάσεις. Ενεργούσε ποικιλοτρόπως, με παραπλανητικές κινήσεις, αιφνιδιασμούς, διεισδύσεις και ελιγμούς σε βάθος, χωρίς να λείπουν και οι συχνές νυκτερινές ενέργειες. Στις αντεπιθέσεις που εκτελούσε, ενεργούσε με σφοδρότητα και κατά κύματα, με κύριο χαρακτηριστικό την περιφρόνηση προς τον θάνατο.
Εκτός από την εμφανή συμμετοχή της Κίνας, η Σοβιετική Ένωση υποστήριξε τις επιχειρήσεις με παντοειδές στρατιωτικό υλικό και με χειριστές αεροσκαφών, που με απόλυτη μυστικότητα επάνδρωναν τα μαχητικά MiG-15.
Οι Ελληνικές Μονάδες έδρασαν ενταγμένες σε αμερικανικούς σχηματισμούς και σε όλη τη διάρκεια της εμπόλεμης κατάστασης απέδειξαν ότι ήταν αντάξιες του ονόματός των, ως και των προσδοκιών και των παραδόσεων του έθνους μας. Οι αγώνες στους οποίους συμμετείχαν διεξάγονταν σε μία απομακρυσμένη από την πατρίδα χώρα, εντελώς άγνωστη και με ιδιάζουσες τραχείς κλιματολογικές συνθήκες. Οι συνεχείς βροχές, στη διάρκεια της άνοιξης και του φθινοπώρου, μετέτρεπαν τις κοιλάδες της κατ’ εξοχήν ορεινής αυτής χώρας σε τέλματα αδιάβατα και νοσογόνα. Εξάλλου,τα άφθονα χιόνια και το δριμύ ψύχος του χειμώνα επαύξανε τις δοκιμασίες των μαχητών.
Παρ’ όλα αυτά, το ηθικό του ΕΚΣΕ παρέμενε ακμαίο, η μαχητική του ικανότητα σε υψηλό επίπεδο και η θέλησή του για την τελική νίκη ακλόνητη. Σημειώνεται ότι σε όλη την περίοδο που το ΕΚΣΕ έδρευε στην Κορέα το προσωπικό που το αποτελούσε, Στρατού και Αεροπορίας, κατά τακτά χρονικά διαστήματα άλλαζε με νέο που αποστελλόταν από την Ελλάδα.
Οι ελληνικές δυνάμεις συμμετείχαν κατά τα τελευταία δυόμισι έτη του πολέμου και συνέχισαν την παραμονή τους, μετά τον τερματισμό του, μέχρι το 1955, συμβάλλοντας στη σταθερότητα και την ανοικοδόμηση της Νότιας Κορέας.
Ο πόλεμος της Κορέας έληξε, μετά από τρία χρόνια και ένα μήνα (25 Ιουνίου 1950 – 27 Ιουλίου 1953) με μεγάλες απώλειες και από τις δύο μεριές. Οι συνολικές απώλειες Ελλήνων ήταν 186 νεκροί και 610 τραυματίες.
Η δράση του 13oυ Σμήνους α/φων C-47 DAKOTA
Η συγκρότηση του Σμήνους.
Το Εκστρατευτικό Σώμα Ελλάδος που στάλθηκε στην Κορέα τον Νοέμβριο του 1950, από την Ελληνική Κυβέρνηση περιέλαβε στη δύναμή του ένα ενισχυμένο Τάγμα Πεζικού και ένα Σμήνος της Αεροπορίας, το 13ο Σμήνος Μεταφορών, με αεροσκάφη C-47 Dakota.
Το Σμήνος συγκροτήθηκε στα μέσα Οκτωβρίου 1950 και απογειώθηκε για την εμπόλεμη περιοχή της Κορέας στις 11 Νοεμβρίου του ιδίου έτους. Αποτελείτο από επτά αεροσκάφη της 355 Μοίρας Μεταφορών, που έδρευε στην Αεροπορική Βάση της Ελευσίνας, και από προσωπικό επιλεγμένο από διάφορες ειδικότητες. Ιδιαίτερα, τα πληρώματα διέθεταν πείρα από το μέτωπο της Μέσης Ανατολής 1941-44 και των επιχειρήσεων της περιόδου 1946-49. Στις εκάστοτε αντικαταστάσεις του προσωπικού στέλνονταν μαζί με παλαιά στελέχη και νέα, από τη Σχολή Ικάρων των Τμημάτων Μονίμων και Εφέδρων και από τη νεοσύστατη Σχολή Αεροναυτίλων.
Στη δύναμη του Σμήνους προστέθηκαν τον Αύγουστο του 1951 δύο αεροσκάφη Dakota σε αναπλήρωση απολεσθέντων. Έτσι το σύνολο των αεροσκαφών που διατέθηκαν από την Ελληνική Κυβέρνηση ανήλθε στον αριθμό εννέα.
Δεν θα πρέπει να αγνοείται το γεγονός ότι η Ελληνική Αεροπορία για πρώτη φορά στην ιστορία της εκτελούσε ένα τόσο μεγάλο διηπειρωτικό ταξίδι. Πέραν αυτού ήταν η μόνη χώρα, εκτός των ΗΠΑ, που διέθεσε αεροσκάφη, τα οποία έφθασαν από τόσο μεγάλη απόσταση, πετώντας, στο θέατρο του πολέμου της Κορέας.
Οι δυσκολίες ήταν τεράστιες για ένα τόσο μακρινό ταξίδι με τα ελικοφόρα της εποχής εκείνης. Εντούτοις τα ελληνικά πληρώματα σε όλη τη διάρκεια του μεγάλου αυτού ταξιδιού επέδειξαν επαγγελματικότητα και είχαν άριστη μεταξύ τους ασύρματη συνεννόηση και συνεργασία. Ιδιαίτερα δοκιμάστηκε η ειδικότητα του Αεροναυτίλου στις ασυνήθιστες για τα ελληνικά δεδομένα θαλάσσιες εκτεταμένες διαδρομές, με την εφαρμογή της ναυτιλίας “εξ αναμετρήσεως”.
Ορισμένα σκέλη της διαδρομής διαφοροποιήθηκαν ως προς τον σχεδιασμό, λόγω δυσμενών καιρικών συνθηκών. Υπήρχαν και περιπτώσεις που τα αεροπλάνα κινδύνευσαν σοβαρά. Στο σκέλος από τις Φιλιππίνες προς την Οκινάουα, τα αεροσκάφη του Σμήνους βρέθηκαν σε έντονα καιρικά φαινόμενα και έχασαν τη συνοχή τους. Διασπασμένα εκτέλεσαν κάθοδο μέσα σε πυκνή νέφωση με κίνδυνο να συγκρουσθούν μεταξύ τους, δεδομένου ότι κάθε κυβερνήτης ενεργούσε με δική του πρωτοβουλία, χωρίς να υπάρχει έλεγχος από σταθμό εδάφους.
Στη συνέχεια αντιμετώπισαν δυσκολίες προσανατολισμού από τις αναξιόπιστες ενδείξεις των ραδιοβοηθημάτων λόγω των καταιγίδων και της πτήσης σε χαμηλό ύψος.
Τελικά, οι Έλληνες αεροπόροι με τα μεταφορικά αεροσκάφη της τότε παλαιάς τεχνολογίας, αφού τόλμησαν και πέτυχαν ένα ταξίδι μετάβασης πραγματική “Οδύσσεια”, που έκρυβε πολλούς κινδύνους, κυρίως πάνω από την περιοχή του Ειρηνικού, έφθασαν στη Βάση Itazouke της Ιαπωνίας, με ενδιάμεσους σταθμούς, την 1η Δεκεμβρίου 1950, μετά από 21 ημέρες ταξιδιού και περίπου 58 ώρες συνολικά στον αέρα.
Ανάληψη Αποστολών.
Αμέσως με την άφιξη του Σμήνους στην Ιαπωνία, και πριν ακόμη εθιστούν τα πληρώματα με τις συνθήκες του περιβάλλοντος και του πολέμου, διετάχθη να μεταβεί κλιμάκιο αεροσκαφών στην Κορέα για τη διάσωση τραυματιών από το πεδίο της μάχης. Τρία ελληνικά αεροσκάφη μαζί με άλλα ιδίου τύπου της 21ης Αμερικανικής Μοίρας, στην οποία ήταν ενταγμένο το Ελληνικό Σμήνος, έλαβαν μέρος στη διάσωση 4.700 τραυματιών της 1ης Αμερικανικής Μεραρχίας Πεζοναυτών.
Η μεραρχία αυτή μαχόταν πέραν του 38ου Παραλλήλου στη Βόρεια Κορέα και απειλούμενη με καταστροφή από τα κινεζικά στρατεύματα στην περιοχή του Koto-ri, συμπτυσσόταν προς το λιμάνι Hungam, όπου θα επιβιβαζόταν σε πλοία.
Τα αεροσκάφη Dakota δημιουργώντας αερογέφυρα, παραλάμβαναν τους πολυάριθμους τραυματίες από τον εντός της ζώνης μάχης πρόχειρο διάδρομο στο Hangaru-ri και τους μετέφεραν στο κοντινό αεροδρόμιο Yonpo, από όπου μεγάλα αεροσκάφη τους μετέφεραν σε νοσοκομεία της Ιαπωνίας.
Αργότερα ολόκληρη η 21η Μοίρα και το 13ο Σμήνος τιμήθηκαν με την προσωπική ευαρέσκεια του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών, ενώ οι χειριστές και τα πληρώματα που έλαβαν μέρος στην επική αυτή επιχείρηση με το “Μετάλλιο Αέρος” (Air Medal) των ΗΠΑ, για ηρωισμό και πράξεις που υπερέβαιναν κατά πολύ το καλώς εννοούμενο καθήκον. Σημειώνεται ότι από ελληνικής πλευράς παρασημοφορήθηκαν εννέα αξιωματικοί, έξι υπαξιωματικοί και τέσσερις σμηνίτες.
Τα αεροπλάνα του Σμήνους, με τα ελληνικά χρώματα και με την επιγραφή ROYAL HELLENIC AIR FORCE, έδωσαν το “παρών” σε εκείνη τη σύρραξη στο πλευρό των δυνάμεων των ΗΕ, προσφέροντας πολύτιμες υπηρεσίες. Οι αποστολές που αναλάμβαναν ήταν:
-
εφοδιασμός εγκλωβισμένων συμμαχικών δυνάμεων,
-
μεταφορά τραυματιών, προσωπικού, αιχμαλώτων, ταχυδρομείου και πάσης φύσεως υλικού
-
ρίψεις εφοδίων, πυρομαχικών και αλεξιπτωτιστών, καθώς επίσης και
-
αποστολές ψυχολογικών επιχειρήσεων και συλλογής πληροφοριών.
Τα θρυλικά Dakota πρόσφεραν ένα ιδιαίτερα σημαντικό έργο, καθώς ήταν ευέλικτα στην εκμετάλλευση. Μπορούσαν άμεσα να ανταποκριθούν στις εκάστοτε παρουσιαζόμενες ανάγκες, είχαν τη δυνατότητα να προσγειώνονται σε μικρού μήκους διαδρόμους, πρόχειρα κατασκευασμένους για τις ανάγκες των επιχειρήσεων.
Οι δυσχέρειες.
Γενικά τα αεροδρόμια και τα πεδία προσγείωσης της Κορέας έκρυβαν πολλούς κινδύνους. Υπήρχαν ελλείψεις σε ραδιοβοηθήματα και ο έλεγχος της εναέριας κυκλοφορίας είχε υποτυπώδη οργάνωση. Η συντήρηση των αεροσκαφών, όπως ήταν φυσικό, ήταν ελλιπής, ανεξάρτητα από την καλή θέληση και την ικανότητα του τεχνικού προσωπικού.
Στην κατάσταση αυτή προσθέτονταν και άλλοι δυσμενείς παράγοντες, όπως οι έντονες καιρικές συνθήκες, η επίδραση στους χειμωνιάτικους μήνες των πολικών μαζών της Μαντζουρίας, η συνεχής ως εκ τούτου παρουσία χιονιού, πάγου, ισχυρότατης παγοποίησης στα σύννεφα και μαζί η ολισθηρότητα των διαδρόμων. Πέραν αυτών των δυσμενών καταστάσεων υπήρχε και η ιδιάζουσα μορφολογία του εδάφους, με αποτέλεσμα ο κάθε χειριστής με την απογείωση να διακατέχεται από περίεργα αισθήματα και προβληματισμούς για την επιτυχή περάτωση της αποστολής του, έστω και για μια απλή πτήση μεταφοράς πολεμικού υλικού. Σ’ αυτές τις δυσχέρειες θα πρέπει να υπολογιστούν και οι δυσκολίες που αντιμετώπιζαν με την αγγλική γλώσσα τα ελληνικά πληρώματα, τουλάχιστον στο στάδιο της προσαρμογής στο περιβάλλον της Κορέας. Ο περιορισμένος χρόνος δεν επιτρέπει να αναπτυχθούν όλες οι άξιες μνείας αποστολές του Σμήνους. Παρ’ όλα αυτά μνημονεύονται οι αποστολές στο αεροδρόμιο Yoju. Επρόκειτο περί εδαφικής λωρίδας λίαν περιορισμένων διαστάσεων, που βρισκόταν σε κατηφορικό τμήμα ορεινού συγκροτήματος.
Επίσης, αναφέρονται οι αποστολές στα νησιά πέραν του 38ου παραλλήλου εντός της εχθρικής περιοχής, Paeng Yong Do και Cho Do. Οι εκεί πρόχειροι διάδρομοι είχαν αντίστοιχα τους κωδικούς Κ-53 και Κ-54.
Η προσέγγιση γινόταν στον “αφρό της θάλασσας” και οι προσγειώσεις με μεγάλη επιδεξιότητα και προσοχή λόγω των ανώμαλων συνθηκών και των ισχυρών πολλές φορές ανέμων. Ιδιαίτερα στο Κ-53, στο νησί το επονομαζόμενο Leopard Base, οι προσγειώσεις και οι απογειώσεις πραγματοποιούνταν πάνω στην ανθεκτική αργιλώδη επιφάνεια που άφηνε η θάλασσα, όταν υποχωρούσε, με βάση τον χρόνο που διαρκούσε η άμπωτη.
Για την ένδειξη της επικινδυνότητας των αποστολών στο νησί αυτό, αναφέρεται ότι ένα αμερικανικό Dakota υπέστη ολοσχερή καταστροφή με ανθρώπινα θύματα.
Θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθεί ότι σε μία αποστολή, το Dakota 622 είχε μία λίαν δυσάρεστη περιπέτεια, ευτυχώς χωρίς θύματα. Κατά την απογείωση βυθίσθηκε ο ένας τροχός σε μαλακό τμήμα του εδάφους. Το αεροσκάφος εκτράπηκε της πορείας του και προσέκρουσε στη θάλασσα. Ρυμουλκήθηκε σε ασφαλές μέρος, επισκευάστηκε πρόχειρα για να απογειωθεί, και στη συνέχεια υπέστη πλήρη αποκατάσταση σε εργοστάσιο στις Φιλιππίνες.
Το αεροσκάφος αυτό διατηρήθηκε μέχρι των ημερών μας σε πτήσιμη κατάσταση. Αρχές του 2005 υπέστη γενική επιθεώρηση στην Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία και συμμετείχε στη στατική έκθεση κατά την εορτή της Πολεμικής Αεροπορίας “Αρχάγγελος 2005” στην Τανάγρα.
Γενικά οι αποστολές των Dakota στον κορεατικό αγώνα και κυρίως εκείνες της μεταφοράς τραυματιών εκτελούνταν ασχέτως καιρικών συνθηκών με την τακτική της πτήσεως δι’ οργάνων, νύκτα ή ημέρα. Βέβαια υπήρχαν και περιπτώσεις που οι χειριστές καλούνταν να προσγειωθούν σε πρόχειρα πεδία ανάμεσα σε ορεινούς λόφους, οπότε για την προσέγγιση σ’ αυτά καθοδηγούνταν από τα χαρακτηριστικά σημεία του εδάφους, διατρέχοντας μεγάλο κίνδυνο, όταν η ορατότητα ήταν περιορισμένη.
Άξιοσημείωτο είναι ότι η μεθοδολογία της πτήσης δι΄ οργάνων, που απέκτησαν οι χειριστές στην Κορέα, συνέβαλε στην προαγωγή της μέχρι τότε πενιχρής αντίστοιχης εκπαίδευσης στην Ελλάδα. Προστέθηκαν μαθήματα εδάφους και προγράμματα πτήσεων στην εκπαίδευση των μαθητών της Σχολής Ικάρων.
Οι έδρες του Σμήνους.
Στο πρώτο διάστημα η έδρα του Σμήνους ήταν στην Ιαπωνία, διαδοχικά στα αεροδρόμια Itazouke, Tachikawa και Ashiya. Στο διάστημα αυτό το Σμήνος επιχειρούσε στο θέατρο επιχειρήσεων της Κορέας με κλιμάκια, εξορμώντας από τα αεροδρόμια της κορεατικής χερσονήσου Yompo, Pusan-East, Taegu και Kimpo.
Από τον Ιανουάριο του 1952 όλη η δύναμη του Σμήνους επιχειρούσε πλέον από την Κορέα, πρώτα από το αεροδρόμιο της Σεούλ και στη συνέχεια από το Kimpo.
Το Εκστρατευτικό Σώμα Ελλάδος και ως εκ τούτου και το 13ο Σμήνος παρέμεινε στην Κορέα και μετά τη συμφωνία ανακωχής που πραγματοποιήθηκε στις 27 Ιουλίου 1953. Το Σμήνος συνέχισε να είναι ενταγμένο στην 21η Αμερικανική Μοίρα. Η παραμονή αυτή στη Νότια Κορέα, όπως άλλωστε και των λοιπών δυνάμεων του ΟΗΕ, κρίθηκε σκόπιμη για την αποκατάσταση της σταθερότητας και προτην ανοικοδόμηση της χώρας.
Οι ανάγκες σε αερομεταφορές δεν εξέλειπαν και το προσωπικό του Σμήνους με την ίδια προθυμία εξακολούθησε να εκτελεί αποστολές που μοιράζονταν με τους συναδέλφους τους της 21ης Μοίρας, της Μοίρας με το παρατσούκλι “Kyushu Gypsies” – “Αθίγγανοι της Κιούσου”, λόγω των συχνών μετακινήσεών τους. Kyushu είναι το νησί στο οποίο υπήρχε η Αεροπορική Βάση Ashyia, στην οποία και έδρευαν στην αρχή του πολέμου τα Dakota.
Το τεχνικό προσωπικό σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας του Σμήνους, από την αναχώρηση και τη δράση στο θέατρο των επιχειρήσεων μέχρι την επιστροφή του στην Ελλάδα, επέδειξε πλήρη κατανόηση όσον αφορά στην αποστολή των Ελληνικών Φτερών σε εκείνο τον αγώνα.
Διακρίθηκε σε φιλοτιμία, επαγγελματικότητα και επινοητικότητα, με αποτέλεσμα η διαθεσιμότητα των αεροσκαφών να διατηρείται σε ικανοποιητικά επίπεδα, εργαζόμενο αγόγγυστα υπό δυσμενείς συνθήκες και με όλες τις καιρικές καταστάσεις.
Συντελεσθέν έργο.
Η προσφορά του 13ου Σμήνους Μεταφορών σε ένα πόλεμο για τα ιδανικά της ελευθερίας, κάτω από την αιγίδα του ΟΗΕ, καταδεικνύει την ευψυχία και το πνεύμα αυτοθυσίας των ελληνικών πληρωμάτων και ασφαλώς την αγωνιστική προσπάθεια του λοιπού προσωπικού για την τελική νίκη.
Αναφερόμενοι σε αριθμούς, το Σμήνος κατά τη διάρκεια της δράσης του στην Κορέα εκτέλεσε 2.916 πολεμικές αποστολές με 13.777 ώρες πτήσεων. Μετέφερε συνολικά 70.568 επιβάτες, 9.243 τραυματίες και 11.104.550 λίβρες εφοδιαστικού υλικού. Επιπλέον έκανες ρίψεις 17.000 λιβρών πυρομα-χικών και εφοδίων.
Απώλειες.
Η ηρωική σελίδα που γράφηκε στην ιστορία της Ελληνικής Αεροπορίας δεν ήταν ανώδυνη χωρίς αίμα. Ένα αεροσκάφος καταστράφηκε στο έδαφος χωρίς απώλειες σε προσωπικό αλλά σε τρία άλλα θανατηφόρα ατυχήματα εν πτήσει, έχασαν τη ζωή τους 12 άνδρες.
Στις 4 Ιανουαρίου 1951 το αεροσκάφος Dakota 617 κατά την προσγείωση του στον καλυμμένο με πάγο διάδρομο Wonju, άρχισε να ολισθαίνει ανεξέλεγκτα. Ήταν βεβαία η ανατροπή του στο ανώμαλο έδαφος που γειτνίαζε και η θανατηφόρα εξέλιξη, όταν ο έμπειρος κυβερνήτης, από τον πόλεμο της Μέσης Ανατολής, Ευθύμιος Τζαμτζής, δημιούργησε μία σωτήρια εκτροπή του αεροσκάφους με αποτέλεσμα να υποστεί μεν ζημιές αλλά να σωθεί το πλήρωμα και μαζί το πολύτιμο καύσιμο που μετέφερε για τα τεθωρακισμένα μιας μονάδας που είχε ακινητοποιηθεί από τον εχθρό. Στην συνέχεια το αεροσκάφος πυρπολήθηκε μαζί με άλλα υλικά για να μη περιέλθει στα χέρια των Κινέζων.
Στη συντριβή του Dakota 612, λόγω καιρικών συνθηκών, στη διαδρομή από Taegu προς Kimpo, στις 26 Μαΐου 1951, έχασαν τη ζωή τους ο Ανθσγός Βάμβουκας Αναστ. (κυβερνήτης), ο Ανθσγός Μάμαλης Νικ., ο Ανθστής Αρτσίτας Ανδρέας και ο Υποσμηνίας Οικονομόπουλος Σπυρίδων.
Ακολούθησε η σύγκρουση λόγω εσφαλμένης ερμηνείας εντολών ελεγκτού κυκλοφορίας του Dakota 616 με αεριωθούμενο τύπου F-80 στο αεροδρόμιο Suwon, στις 22 Δεκεμβρίου 1952. Στο ατύχημα αυτό σκοτώθηκε ο Δκτής του Σμήνους Επισμηναγός Φραγκογιάννης Παναγιώτης που πετούσε ως κυβερνήτης. Οι λοιποί του πληρώματος ήταν οι Υπσγός Περακάκης Άγγελος, Σμηνίας Ελευθερίου Αλέξανδρος και Σμηνίτης Τζινάκος Γρηγόριος.
Επίσης, το τελευταίο ατύχημα ήταν η πτώση λόγω κράτησης του ενός κινητήρα αμέσως μετά την απογείωση του Dakota 632 στο αεροδρόμιο Chinhae, στις 27 Δεκεμβρίου 1952. Έχασαν τη ζωή τους οι Ανθ/γός Κατσαντώνης Βασίλειος (κυβερνήτης), Υπσγός Παπαδάκης Βασίλειος, Επισμηνίας Λάμπρου Παναγιώτης και Σμηνίας Μπίλιας Γεώργιος.
Μνημεία.
Η Κυβέρνηση της Δημοκρατίας της Νότιας Κορέας σε αναγνώριση της θυσίας των 186 Ελλήνων Μαχητών που έπεσαν στο έδαφος και στον αέρα υπερασπιζόμενοι την ελευθερία της μακρινής αυτής χώρας, ανήγειρε το 1974 μεγαλοπρεπές Μνημείο στη Σεούλ.
Το μνημείο αυτό βρίσκεται στην κοιλάδα των ηρώων και φέρει την επιγραφή:
“Οι γενναίοι αυτοί Στρατιώται της Ελλάδος, ενεσάρκωσαν το εύδαιμον το ελεύθερον, το δε ελεύθερον το εύψυχον.
Τιμή και Δόξα τοις πεσούσι πολεμισταίς”
Το 1993 για τον ίδιο σκοπό ένα άλλο μνημείο κατασκευάστηκε στη Θεσσαλονίκη. Και πρόσφατα, το 2004, με δαπάνες της Κορέας σε χώρο που διέθεσε ο Δήμος Παπάγου, ένα μνημείο τιμά και θυμίζει στους επισκέπτες και τους περαστικούς, ονομαστικά, τους νεκρούς εκείνου του αγώνα.
Διακρίσεις.
Οι επικίνδυνες αποστολές που διεξάγονταν με γενναιότητα και αυταπάρνηση των πληρωμάτων του 13ου Σμήνους και της εν γένει άοκνης προσπάθειας του λοιπού προσωπικού δεν έμεναν απαρατήρητες και με την οργάνωση τελετών απονέμονταν ηθικές αμοιβές.
Το Σμήνος διακρίθηκε σε πολλές δύσκολες περιπτώσεις. Γι’ αυτό και το προσωπικό αέρος και εδάφους τιμήθηκε με μετάλλια και παράσημα από τον ΟΗΕ, τις Ηνωμένες Πολιτείες και από την κυβέρνηση της Κορέας.
Ιδιαίτερα τα πληρώματα αεροσκαφών τιμήθηκαν και με το παράσημο Air Medal, δεύτερο σε αξία παράσημο της Αμερικανικής Αεροπορίας. Πρόσθετα το Σμήνος έτυχε της ευαρέσκειας του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών και έλαβε συγχαρητήρια τηλεγραφήματα της ελληνικής κυβέρνησης, του Υπουργού Εθνικής Άμυνας και του Αρχηγού Αεροπορίας.
Η επιστροφή του Σμήνους.
Δημοσίευση σχολίου